De Koude Kalkoen

Sint-Janskruid

door Reageer

Frater Willibrordus.
Hij kan de Fenolijn bellen over een mier of een grasspriet en we hangen aan zijn lippen.

Vandaag verhaalt hij over een plant.
Maar niet zomaar een plant. “De kerk viert op 24 juni het feest van St. Jan de Doper” vertelt Frater Willibrordus.
Dat vind ik al zo mooi: *de* kerk. Niet de katholieke kerk.
Nee: *de* kerk.
Alsof er maar één echte kerk is (en dat is natuurlijk ook zo).

De frater vervolgt.
Dat op 24 juni altijd het Sint-Janskruid bloeit.
Alleen gebeurde dat de afgelopen jaren al éérder.
Maar dit jaar niet.
Dit jaar bloeide het Sint-Janskruid weer op 24 juni.
Frater Willibrordus: “Op zijn feestdag.”

Mooi hoor.
En natuurlijk meteen opgezocht wie Sint Jan de Doper was en dat blijkt Johannes de Doper.
Zo ken ik ‘m althans.
Die inderdaad schijnt te zijn gedood door Herodes maar niet per se omdat Salome zijn hoofd wou hebben zoals in de opera.

24 juni was de geboortedag van Sint Jan.
Het feest van Sint-Jan Onthoofding wordt gevierd op 29 augustus staat bij Wikipedia.
Waarbij dat ‘gevierd’ wat merkwaardig overkomt maar je kunt er misschien ook niet na 2000 jaar nog elk jaar diep om rouwen.

Dank u, Frater Willibrordus, voor het zgn terloops verstrekken van een reli-trigger bij een melding van een plantje.

Fietsen poetsen na het vuil van België

door Reageer

Er worden fietsen gewassen die vies zijn en vooral na het fietsen gisteren door België.
Joris van de Kerkhof staat niet bij de Rabo-renners maar bij onze eigen favoriete ploeg: de blije mannen uit Australië.
De Smokkelaars.

Nu het vuil wegpoetsen (gisteren was ‘four seasons in one day’), dan met de trein naar Luik en weer terug en ‘s middags “maybe have another ride”.

Twee jaar geleden bedachten ze dat ze dit jaar naar Europa (door JvdK uitgesproken als Uropa) zouden gaan om hun liefde voor het fietsen samen te beleven.
Vrienden (nee: ‘rivals’ corrigeert een van de Australiërs) nou vooruit: ook een beetje rivalen.
Maar de sfeer die we horen in het continue prettige samen praten op de achtergrond klinkt vooral als: vriend.
En als: blij.

In de krappe drie minuten die de verslaggever heeft voor zijn reportage komen we iets meer te weten over de mannen.
Geert die in 2 jaar 27 kilo kwijt raakte.
Andrew die een ongeluk kreeg en nu een plaat in zijn arm heeft en (gelach) zijn modellenwerk wel kan vergeten omdat hij “een beetje lelijk bij zijn neus” is.
Tim had een hersenbloeding. Hij is “very lucky to be here” want na zoiets ga je het leven en wat je kunt nog meer waarderen.

En dan, als bijna een ‘o ja, dat moet ook nog,’ vraagt Joris van de Kerkhof wie ze denken dat de Tour gaat winnen.
Bradley Wiggins. Of: Cadel (Evans).

Het klinkt alsof het ze niet echt interesseert.
Klopt. Het gaat om “de vriendschap”.
“We’re just friends” lachen ze.
En ze heten Smokkelaars, vertelt Joris van de Kerkhof nog eens en dan denk ik: waaróm heten ze nou zo maar “dat is het geheim”.
En ergens in de verte hoor ik een Australiër nog iets zeggen over ‘dirty’.

Blijf alsjeblieft aan hun wiel hangen, Joris.
Dit is een krent in de Tour de France-pap.

foto: Joris van de Kerkhof

Look left, look right

door Reageer

Vrolijk stadsgeluid, geroezemoes, Engels pratende en lachende vrouwen.
Joris van de Kerkhof zit op een terrasje in Maastricht met drie Australische vrouwen die wachten op hun mannen.
Om drie uur zouden ze er zijn, na een fietstocht vanaf Eindhoven.
Maar ze verdwalen en het wordt drie uur en een lekke band later.

“Are you married” hoor ik een van de vrouwen vragen en aangezien ze elkaar kennen moet de vraag aan de verslaggever zijn gesteld.
Hoe ze daar zo opkwam horen we niet en zijn antwoord evenmin (tis trouwens ‘ja’ weten we uit andere reportages).

“O my God, finally! Yes!” begroeten de vrouwen de mannen om zes uur. Met klingelbellen die bij de Tour Down Under worden gebruikt en die zijn meegenomen om de (vier) mannen aan te moedigen.
De vier maken deel uit van een vriendengroep van dertien, een jaar of vijftig, die elke zondag samen fietsen.
Maar alleen deze vier hebben de reis gemaakt.

“Just so pretty” was de fietstocht. Met “a lot of heritage and history”.
En elkaar bij elke kruising even inprenten: “Look left, look right, no cars, watch out for bikes” want dat wij hier rechts rijden is even wennen.

De mannen, met shirtjes met ‘Smokkelaars’ erop (in het Engels neem ik aan), gaan de komende weken door Frankrijk fietsen.
Met de Tour mee maar dan in het eigen tempo: dat van de langzaamste. Beetje rondkijken, beetje praten met elkaar.

Van de Proloog verwachten ze: “Lot of people, lot of screaming, really good atmosphere.”
Dan tegen de vrouwen: “The beer – is it cold?” “Yeah!” In dat geval: “Good! Cheers everybody.”
Klingel-klingel. Langzaam wegstervend.

Joris van de Kerkhof belooft dat hij de “blije mannen” nog een paar keer zal opzoeken.
Ik kan niet wachten.

The judge made me do it

door Reageer

Obama Care is door het Hooggerechtshof in de prullenmand gekieperd.
Wessel de Jong doet heet van de naald verslag en Chris Kijne, uitgenodigd voor de broodnodige analyse, slaat meteen driftig aan het speculeren.
Over wat dit betekent voor de verkiezingen in november.

Maar hé, dát is raar… er zijn vier dissenting judges en laten dat nou uitgerekend de conservatieve rechters zijn.
O.
Nou, dat zal dan wel zijn omdat er op punten iets fout is gevallen.
Want Obama Care behelst véél.
Zodoende.

Dan: eh, we hebben het misschien toch ietsje fout verteld.
Wessel? Die blijkt klakkeloos te hebben overgenomen wat CNN zei (handig, zo’n eigen correspondent in Amerika die net als wij gewoon tv kijkt).
En de CNN-verslaggever had het fout.

Hoe lullen de journalisten zich daar uit.
Door te lullen en te smoezen en te ‘ach ja’-en en: kan ons allemaal gebeuren.
Waarop ik (ooit rechtbankverslaggever) denk: nou…. toch maar liever eerst goed luisteren voor je op zender gaat en iets de wereld in smijt dat onzin blijkt.

Lucella Carasso is de enige die zegt dat ‘we als journalisten’ soms misschien beter even kunnen wachten.
En hoewel Wessel de Jong zich volgens mij doodschaamt komt die dan toch met het verhaal dat het *eigenlijk* de schuld is van de rechter die de uitspraak voorleest.
Die zei nl: volgens wet X kan dit niet… en daarna zei hij: volgens wet Y kan het wél.
Die rechter had dus verwarring gezaaid omdat hij zo nodig de drama queen wou uithangen.

Tjonge. Wat een ongelooflijk slappe rotsmoes.
Echt. Unfuckingbelievable.
Ga je in een hoekje zitten schamen en was ook meteen maar je mond uit met zeep.

Afscheid van Lonesome George

door Reageer

Schildpad Lonesome George is dood.
Hij is ongeveer 100 geworden en heeft geen nageslacht.

Het Radio 1 Journaal belt biologe Caroline van der Mark die George heeft gekend. Ze hoort zo dat de schildpad is overleden.
Grote schok? Informeert Marcel Oosten.
Dat is het zeker. “Een bijzonder beest, omdat-ie mooi is om te zien.” En dan ook nog eens een zeldzame ondersoort van de Galapagos schildpadden.
Waarvan op zijn eiland niemand meer over is.
“Want ze hebben heel lang gezocht naar een partner.”
En ook met een soort van een ander eiland die erop leek werd het niks.

Lara Rense: “Was er iets mis met zijn schildpaddenzaad? Waarom lukte het niet?”
Het zit anders. George *deed* het niet.
Wat, speculeert Caroline van der Mark, kan komen omdat hij zo lang alleen is geweest: “Misschien had hij geen idee hoe het moest.”
Daarover moeten de twee vrouwen giebelen.

Er is *echt* alles aan gegaan, vervolgt de biologe.
Ze hebben in een aangrenzende ruimte schildpadden laten zien die ut wel met elkaar deden. En heel misschien heeft-ie het toch een keer gedaan met 1 van de twee vrouwtjes die bij hem woonden (toen de verzorger even niet oplette) want die hebben eieren gelegd. Maar dat kunnen ze ook hebben gedaan terwijl er niks seksueels met ze was gebeurd.

Honderd jaar is helemaal niet oud voor een schildpad, vertelt Caroline van der Mark nog. Ze kunnen wel 150 worden.
“Niets wees erop dat hij aan de beurt was om te overlijden.”
“Sterkte,” wenst Lara Rense haar en ik voel met de vrouw mee maar denk ook dat het nooit zo’n fijn gesprekje was geworden als ze niet oprecht de ontijdige dood van George heel erg had gevonden.