Schildpad Lonesome George is dood.
Hij is ongeveer 100 geworden en heeft geen nageslacht.
Het Radio 1 Journaal belt biologe Caroline van der Mark die George heeft gekend. Ze hoort zo dat de schildpad is overleden.
Grote schok? Informeert Marcel Oosten.
Dat is het zeker. “Een bijzonder beest, omdat-ie mooi is om te zien.” En dan ook nog eens een zeldzame ondersoort van de Galapagos schildpadden.
Waarvan op zijn eiland niemand meer over is.
“Want ze hebben heel lang gezocht naar een partner.”
En ook met een soort van een ander eiland die erop leek werd het niks.
Lara Rense: “Was er iets mis met zijn schildpaddenzaad? Waarom lukte het niet?”
Het zit anders. George *deed* het niet.
Wat, speculeert Caroline van der Mark, kan komen omdat hij zo lang alleen is geweest: “Misschien had hij geen idee hoe het moest.”
Daarover moeten de twee vrouwen giebelen.
Er is *echt* alles aan gegaan, vervolgt de biologe.
Ze hebben in een aangrenzende ruimte schildpadden laten zien die ut wel met elkaar deden. En heel misschien heeft-ie het toch een keer gedaan met 1 van de twee vrouwtjes die bij hem woonden (toen de verzorger even niet oplette) want die hebben eieren gelegd. Maar dat kunnen ze ook hebben gedaan terwijl er niks seksueels met ze was gebeurd.
Honderd jaar is helemaal niet oud voor een schildpad, vertelt Caroline van der Mark nog. Ze kunnen wel 150 worden.
“Niets wees erop dat hij aan de beurt was om te overlijden.”
“Sterkte,” wenst Lara Rense haar en ik voel met de vrouw mee maar denk ook dat het nooit zo’n fijn gesprekje was geworden als ze niet oprecht de ontijdige dood van George heel erg had gevonden.