Smokkelaars

De Tour volgen is een makkie voor journalisten.
Stickers op je auto, agenten die je vanwege die stickers overal doorheen laten, parkeren vlak bij de start.

Gisteren vergezelt Joris van de Kerkhof heel solidair zijn Smokkelaars. Die moeten de auto kwijt op 2 km van waar ze dénken dat de start is, en lopen dan langs de weg, pijlen volgend naar ‘Départ’.
Onderweg foto’s maken.
Onderweg ook een bbq met worstjes die doen denken aan wat de Australiërs een ‘sausage sizzle’ noemen.

De klingelende bellen en: “He smiled at me, he looked right at me, he’s got very blue eyes.”
Een van de vrouwen is helemaal verguld want de man met de prachtige blauwe ogen die naar haar lachte was Cadel Evans.
Stuart O’Grady van Greenedge ziet de groep staan met hun Australische vlaggen en geeft handjes.
Aardig.

Wat een knus gekabbel denk ik maar dan: het is hun laatste dag in de Tour de France.
Ze vonden de Tour fantastisch (vrouw: “amazing, much better than it is on the telly”), reizen nu nog een tijdje door Zwitserland en Italië en dan terug naar huis.

“See you in January” zegt Joris (door de vrouwen uitgesproken als *Joerus*) want dan is de Tour Down Under.
“Yes!” roepen de vrouwen uit en “We’ll show you around,” belooft een man.
Gelach en geklingel en daar gaan ze.

Mij teleurgesteld en beduusd achterlatend.
Want ik had verwacht dat ze er tot het eind zouden zijn.
Dat Joerus hun pad zou blijven kruisen.
Dat de blije mensen ook *mij* af en toe blij zouden blijven maken.

Maar nee, dat was het dan.
Ik ga ze missen.

foto’s: Joris van de Kerkhof

Joris van de Kerkhof zou de Smokkelaars weer treffen bij de Mont Ventoux en daar zijn ze.
‘Perfect’ en ‘beautiful’ zeggen ze en ‘what a beautiful place’.

Terwijl ze de verslaggever met hartelijke kussen begroeten en vragen “has the Tour been good so far” waarop die (mogelijk) toen de microfoon uitstond reageerde met ‘breek me de bek niet open’.
Maar in de reportage blijft het gaan over de leuke Australische mannen die zelf de Mont Ventoux al beklommen (“very inspirational”) terwijl hun leuke vrouwen langs de kant iedereen die voorbij kwam luid schreeuwend aanmoedigden – want zo doe je dat Down Under.
Met hun bellen.

Gisteren volgen ze de étappe via de Franse televisie -die, vinden ze, te weinig informatie geeft- en is er luid gejuich bij de overwinning van Millar.
Cadel, dat zal ‘t niet worden dit jaar, weten ze intussen ook.

Waarna Joris van de Kerkhof wordt gehesen in een shirtje van de Smokkelaars en een zadel wat lager voor hem wordt gezet.
Op vermoed ik een bezorgde opmerking van een van de groep zegt een vrouw: “He’s Dutch. He rides a bike all the time.”
Maw: geen zorgen.
Helm? Vrouw: “He’s Dutch, he doesn’t need one.”
Wat wél moet: fotootjes maken. “Smile!”

En “off we go”.
Heuvel op en weer af. Trappen. Wat praten.
JvdK: “Dit is vriendschap, sociaal zijn met elkaar, en je kunt ook je verhaal kwijt.”
Waarbij, valt me op, de verslaggever tijdens dat praten amper zwaarder ademhaalt.
Wat niet alleen pleit voor zijn conditie maar ook voor zijn vakwerk.
Want niks zo slap als “hijg, hijg, ik span me in” als truukje om ‘actie’ te verbeelden.

We eindigen weer op een terrasje, klinkende glazen, een kerkklok, krekels “en Australiërs, die zóveel plezier hebben” (JvdK).
“Cheers!” roepen ze.
Ergens tussendoor hoor ik een van de mannen de groep aanduiden als ‘Smokkelaars’. Geen ‘smugglers’ dus.
Écht in het Nederlands. Hoe zit dat ‘nou?

Ik vind ze geweldig, deze ‘blije mensen’.
Maar waar is de foto van de verslaggever op z’n fiets in het shirt zónder helm?

 

Ha! Daar zijn ze weer de blije mensen uit Australië.
Joris van de Kerkhof treft ze in Namen waar ze landgenoten aanmoedigen.
“Met een Australische vlag over het hek en als cape.”
Ik hoor lachende vrouwen en de klingelbellen en nu versta ik er weinig van.
Dit is dat schattige Crocodile Dundee-taaltje.

Cadel!!! Cadel!!!
Maar wie is die vrouw op de gele motor?
Die houdt de tijden vast.
Het is dezelfde vrouw als vorig jaar, weten de mannen.
Hebben ze gelezen.

De mannen zijn uit Maastricht komen fietsen.
Met wind tegen en toen ook nog tegen een berg op. “Fantastic views” hebben ze gezien.
Ze hadden een kleine handicap omdat Andrew 50 is geworden wat ze de avond ervoor hadden gevierd met “the local brew”.

Nu gaan de blije mensen naar de classics country – het gebied waar de voorjaarsklassiekers worden verreden.
O nee! Niet doen. Blijf bij ons!
We zijn nog lang niet klaar met jullie, ‘Smokkelaars’ van wie we nog niet eens weten waarom jullie zo heten.

Maar “see you again in…?” vraagt Joris van de Kerkhof.
Bij de Mont Ventoux. Gelukkig.
Alleen: wanneer *is* dat?
Snel het overzicht van de ritten erbij gepakt alleen helpt dat mij niet verder want ‘Mont Ventoux’ ken ik wel maar geen idee welke plaatsen daar liggen.

foto: Joris van de Kerkhof

Er worden fietsen gewassen die vies zijn en vooral na het fietsen gisteren door België.
Joris van de Kerkhof staat niet bij de Rabo-renners maar bij onze eigen favoriete ploeg: de blije mannen uit Australië.
De Smokkelaars.

Nu het vuil wegpoetsen (gisteren was ‘four seasons in one day’), dan met de trein naar Luik en weer terug en ‘s middags “maybe have another ride”.

Twee jaar geleden bedachten ze dat ze dit jaar naar Europa (door JvdK uitgesproken als Uropa) zouden gaan om hun liefde voor het fietsen samen te beleven.
Vrienden (nee: ‘rivals’ corrigeert een van de Australiërs) nou vooruit: ook een beetje rivalen.
Maar de sfeer die we horen in het continue prettige samen praten op de achtergrond klinkt vooral als: vriend.
En als: blij.

In de krappe drie minuten die de verslaggever heeft voor zijn reportage komen we iets meer te weten over de mannen.
Geert die in 2 jaar 27 kilo kwijt raakte.
Andrew die een ongeluk kreeg en nu een plaat in zijn arm heeft en (gelach) zijn modellenwerk wel kan vergeten omdat hij “een beetje lelijk bij zijn neus” is.
Tim had een hersenbloeding. Hij is “very lucky to be here” want na zoiets ga je het leven en wat je kunt nog meer waarderen.

En dan, als bijna een ‘o ja, dat moet ook nog,’ vraagt Joris van de Kerkhof wie ze denken dat de Tour gaat winnen.
Bradley Wiggins. Of: Cadel (Evans).

Het klinkt alsof het ze niet echt interesseert.
Klopt. Het gaat om “de vriendschap”.
“We’re just friends” lachen ze.
En ze heten Smokkelaars, vertelt Joris van de Kerkhof nog eens en dan denk ik: waaróm heten ze nou zo maar “dat is het geheim”.
En ergens in de verte hoor ik een Australiër nog iets zeggen over ‘dirty’.

Blijf alsjeblieft aan hun wiel hangen, Joris.
Dit is een krent in de Tour de France-pap.

foto: Joris van de Kerkhof