De Koude Kalkoen

It beest

door Reageer

Het geluid van regen.
Joris van de Kerkhof is op weg naar de fanclub van Pieter Weening: twee broers, drie fans. Eerst inspecteert hij de route van zaterdag. Lege flessen, lege colaflesjes en op de weg de tekst ‘Pieter Weening it beest’.
Het geluid van een mobieltje waarop cijfers worden ingetoetst: waar ze nú zijn.
Dan: gekreun(?) en de verslaggever beschrijft “tafeltje, stoeltje, Berenburger” bij de hoogste berg van zondag waar opnieuw op de weg wordt geschreven.
Een spandoek: supportersclub Pieter Weening. Blijft Joris van de Kerkhof er de hele dag staan? Ja, hoor. En het spandoek mag aan zijn auto vastgemaakt.
“Die is van de baas, hè? Of is-ie van jezelf?”
Charmante giechel als reactie.

Bonkende muziek terwijl ze wachten.
De nacht ervoor om 1-2 uur gaan slapen en om 4 uur weer op omdat ze hadden gehoord dat de berg om 6 uur afgesloten zou worden. “We zitten nu op een mooi plekje.”

Sms-jes: Pieter doet het goed.
Maar wanneer hij eindelijk voorbij komt gaat het helemaal niet meer goed en Pieter vindt het ook niet leuk als broer meerent en hem wil duwen.
Verklaring van de broer: het maakt niet uit of je twintigste of negentigste wordt.
Daarom: nu beter rustig naar boven rijden en “voor een andere dag zich sparen”.

De fans breken de tent op, ontkoppelen (neem ik aan) het spandoek van de auto van de verslaggever en zoeken een camping op.
Om te douchen.

Lees ook dit artikel waaruit blijkt dat het zowel nóg liederlijker was als eigenlijk ook niet.
En die auto van Joris van de Kerkhof is écht heel groot.

“Peter, Peter, go go go!”

door Reageer

De tijd van het met fans en andere passanten rondhangen in herbergen is voorbij.

Joris van de Kerkhof staat om half zeven te prutsen aan het achterwiel van Lieuwe Westra (hij stelt iets in op 56 omdat het vandaag een vlakke étappe is), een kwartier later vertelt hij bovenop een berg over twee mannen die bij de finish van de 1e étappe naast hem “in extase” stonden te schreeuwen bij een overwinning van Peter Sagan.
Het waren Sagans vader en een vriend en de verslaggever hád ze graag wat gevraagd maar ze spraken alleen Slowaaks en Russisch.

Hij treft het dus dat nu, op die berg van de 3e categorie, de trainer van Peter Sagan naar boven fietst en: “Hij fietst in alle vrolijkheid húp mijn microfoon in.” Nou ja, de vórige trainer.
De man mag zelf zijn (door ons onuitspreekbare) naam zeggen en de (nóg onuitspreekbaarder) naam van de wielerclub waar hij Sagan trainde.

Hij kent hem als “petite, small boy” van negen die eerst op voetbal zat en toen ging fietsen. Ze bellen nog elke dag en weet Joris van de Kerkhof wat een kompas is? Dat heeft hij in zijn hart zodat hij in een sprint de juiste koers weet te trekken.
Na de derde door Peter gewonnen étappe kon de trainer niet meer praten. Te hard geschreeuwd. Hij doet voor: “Peter, Peter, go go go 20 meter go!”

Engelsen komen erbij staan met een krant. Daarin een foto van een juichende Peter Sagan. “My child, my child!” jubelt de trainer.
Dit jaar zal het kind nog niet de Tour de France winnen, weet hij maar wacht maar, volgend jaar. En wat hij wél zal winnen is het WK in Holland.
Zijn dag, dat wordt 23 september.
Waarna de man zich excuseert want hij moet nog 50 km fietsen naar de finish en wil daar natuurlijk wel op tijd zijn.

Heerlijk portret van een heerlijke man.

Geweldig

door Reageer

Dit is de Zondag met Elsbeth Gruteke.
Gast is Marja den Boer die ik niet ken.
Ze heeft een boek geschreven over mensen die met bevlogenheid hun doel/carrière najagen.
Daarvoor maakte ze 22 interviews.

Elsbeth Gruteke vraagt direct naar het boek.
Geen tijd verspild aan ‘hoe was je als kind’ en ‘zullen we jij zeggen’.
Direct terzake en we zitten er ook direct in.

In tien minuten is me de lijn duidelijk, en bij alles vraagt de interviewster verhelderende voorbeelden.
Het gaat over de boodschap, het gaat ook over de vorm.
Die interviews, hoe gingen die, welk interview liep *niet* en waarom.
Pas na een half uur duiken we in het leven van de schrijfster en dan alleen voor zover relevant voor het onderwerp.

Aan het eind van het uur denk ik: dit had langer mogen duren.
Maar ik denk niet, zoals zo vaak bij dit programma: wat jammer dat het stopt nu we nét ter zake komen.

Compliment voor de interviewster die efficiënt omgaat met de tijd, het ‘aftasten’ van de gast blijkbaar vóór de uitzending doet ipv er kostare tijd tijdens de uitzending aan te verspillen.
Dat alles in een prettige sfeer waarbij ze ook de luisteraar laat ‘klikken’ met de geïnterviewde.

Elsbeth Gruteke is geweldig.

Babe

door Reageer

Marlou van Rhijn is te gast in de Radio Sportzomer.
Kanshebber voor goud op de Paralympics, zegt Bas van Werven.

“U wordt wel de Blade Babe genoemd,” voegt Bert van Slooten toe.
Enigszins verontschuldigend: “Ja, ik lees het ook maar voor.”

Vraag: “Blij met zo’n bijnaam?”
Antwoord: “Ja, ik zie het wel als compliment.”

BvSl (met grote verbaasde ogen): “Ja?!”
En dan: “Okee….”

Het politiek-correcte antwoord was natuurlijk geweest: “Ik wil niet op mijn mooie smoeltje en sexy lijf beoordeeld worden maar op mijn sportieve kwaliteiten.”
Het gegeven antwoord vind ik véél stoerder.
Maar je kunt het je natuurlijk alleen permitteren als je niet alléén maar a pretty face bent.

Maten en een stijging van 20%

door Reageer

Salade Tomate Oignon.
En ook nog aubergine en olijven.

Joris van de Kerkhof knabbelt een vegetarische maaltijd in de herberg van Hendrika en Jacob van de Lagemaat bovenop de Mont de Fourche (waar de renners vandaag overheen moeten).
“Een lekkere Franse hap” krijgt hij voorgezet, zegt een Nederlandse stem.
“Goed voor de fietsspieren.”
Die het zwaar te verduren hebben gehad, vertelt een (Nederlandse) gast want ze deden vandaag de slotklim van de zevende etappe en die viel ze niet mee.

“Ik fiets zelf niet,” vertrouwt Joris van de Kerkhof ons toe, “en al helemaal niet in zo’n groep.”
Maar (veronderstelt hij) “het heeft iets met vriendschap te maken…”
Nou… vriendschap.
“Meer kameraadschap.” “We zijn maten, we zijn reisgenoten.”
Of misschien tóch vriendschap?
Want denk eens aan die keer in het Zwarte Woud, met z’n allen in een tent, wachten tot de regen zou ophouden.
Ze laten een foto zien en nemen meteen wat foto’s van dit leuke gezelschap.

Tegen de verslaggever: “Het snoer ligt bij jou in de tomaten nou, en in de aubergine, dat wordt een mooie smeerboel zo.” (foto?)

Tenslotte de verklaring waaróm dit nou zo leuk is: “je kan rijden waar de grote jongens rijden.”
Want dat is toch een jongensdroom, de Tour de France rijden.
En zo, met hun klim met een stijging van 20%, “kun je een heel klein beetje je wielrenner voelen”.

Mooie reportages zijn dit, zo langs de rand van het peloton.
Met hapjes en drank en het snoer in de tomaten.