“Peter, Peter, go go go!”

De tijd van het met fans en andere passanten rondhangen in herbergen is voorbij.

Joris van de Kerkhof staat om half zeven te prutsen aan het achterwiel van Lieuwe Westra (hij stelt iets in op 56 omdat het vandaag een vlakke étappe is), een kwartier later vertelt hij bovenop een berg over twee mannen die bij de finish van de 1e étappe naast hem “in extase” stonden te schreeuwen bij een overwinning van Peter Sagan.
Het waren Sagans vader en een vriend en de verslaggever hád ze graag wat gevraagd maar ze spraken alleen Slowaaks en Russisch.

Hij treft het dus dat nu, op die berg van de 3e categorie, de trainer van Peter Sagan naar boven fietst en: “Hij fietst in alle vrolijkheid húp mijn microfoon in.” Nou ja, de vórige trainer.
De man mag zelf zijn (door ons onuitspreekbare) naam zeggen en de (nóg onuitspreekbaarder) naam van de wielerclub waar hij Sagan trainde.

Hij kent hem als “petite, small boy” van negen die eerst op voetbal zat en toen ging fietsen. Ze bellen nog elke dag en weet Joris van de Kerkhof wat een kompas is? Dat heeft hij in zijn hart zodat hij in een sprint de juiste koers weet te trekken.
Na de derde door Peter gewonnen étappe kon de trainer niet meer praten. Te hard geschreeuwd. Hij doet voor: “Peter, Peter, go go go 20 meter go!”

Engelsen komen erbij staan met een krant. Daarin een foto van een juichende Peter Sagan. “My child, my child!” jubelt de trainer.
Dit jaar zal het kind nog niet de Tour de France winnen, weet hij maar wacht maar, volgend jaar. En wat hij wél zal winnen is het WK in Holland.
Zijn dag, dat wordt 23 september.
Waarna de man zich excuseert want hij moet nog 50 km fietsen naar de finish en wil daar natuurlijk wel op tijd zijn.

Heerlijk portret van een heerlijke man.