De Koude Kalkoen

Alles komt goed

door Reageer

Sinterklaas komt eraan.
Het Radio 1 Journaal stuurt Marc Hamer naar Roermond waar hij eerst wat zeurvragen stelt over of het wel goed is gegaan met het paard (dit voor de peuters die mogelijk Radio 1 luisteren) voordat hij overgaat tot de orde van de organisatie.
Wel lief: twee zenuwachtige kindjes die niets in de microfoon durven zeggen maar wél een liedje voor Sinterklaas willen zingen waarna Bert van Slooten belooft dat hij dat zal vertellen aan Sint wanneer hij die later spreekt.

Er is dit jaar een kleinere boot, begint de presentator dat gesprek: komt het wel goed.
Sinterklaas: “Eigenlijk komt alles weer goed.”
– Kinderen vrezen: te weinig kadootjes.
S: “Komt helemaal in orde.”
– Paard is nog niet in Roermond.
“Komt vast goed.”

Zoals het ook goed gaat met de kadootjes voor pappa en mamma en er gaan geen kinderen in de zak en ook niks met de roe terwijl de mijter dit keer goed zal worden opgezet en voor het podium heeft de Sint geen wensen want het zal vast wel goed zijn geregeld.

Waarna Bert van Slooten overgeeft aan “verslaggeverpiet Marc Hamer” in Roermond over hoeveel mensen worden verwacht en dat kinderen polsbandjes kunnen krijgen tegen het zoekraken.

Helemaal vergeten te vertellen over die lieve kindertjes!
Niet dat het veel spektakel zou hebben opgeleverd. Deze Sinterklaas (“ik ben zo oud als iedereen het een beetje verzint”) is misschien een geweldige goedheiligman voor kleuters – voor volwassenen is er niet veel aan.

Liever niet “de varkensprofessor”

door 5 Reacties

“Mag ik u de varkensprofessor noemen?”
Elsbeth Gruteke vraagt het heel vriendelijk aan Martien Groenen die met een team onderzoekers het DNA van het varken in kaart heeft gebracht.
De man, die aan het begin van de uitzending nog vleit dat genood zijn bij DIDD een hoogtepunt in zijn leven is, hád kunnen zeggen “u mag alles!” maar hij zegt: “liever niet.”

Zoogdieren, vertelt Groenen, hebben 3 miljard bouwstenen en die liggen bij een varken in een keten van 19 chromosomen waarbij de volgorde bepaalt dat het varken een varken is.

Op de redactie van de EO blijkt lang te zijn gediscussieerd: er werd al beweerd dat mensen iets gemeen hebben met de aap, maar nu lijken we ook nog op het varken?
Want dat zou de uitkomst zijn van het onderzoek.
We lijken écht meer op de aap, stelt de hoogleraar gerust, maar met het varken delen we zaken als de orgaangrootte en hoe we die ziek kunnen maken (door vetrijk eten krijgen we allebei aderverkalking).

Het onderzoek lijkt vooral van belang voor de varkensfokkerij. Hoe fok je bv varkens zonder berengeur.
Maar: wordt het varken nu ook proefdier, vraagt Elsbeth Gruteke bezorgd.
Dat verwacht Groenen niet: het duurt veel te lang voor ze groeien dus dat maakt ze als proefdier te duur.

Gaat hij nog verder met het varken? Ja, en enthousiast: “Elke stap die je zet om meer informatie te vinden is fantastisch.”
Maar ook de koolmees heeft de belangstelling van de onderzoeker.
Lijkt die dan óók op de mens? Dat is nog veel meer ‘in de verte’.
Met het varken konden we 90 miljoen geleden nog door 1 deur en met de koolmees 300 miljoen jaar.

Wat een leuk onderwerp.
Prima dat juist de EO ermee komt.
Maar misschien is het een vooroordeel dat ze daar denken dat God elk dier los van mekaar heeft geschapen op 1 dag nog niet zo heel lang geleden.

Gedichten voor onzichtbare mensen

door Reageer

Vijftien mensen per jaar krijgen in Amsterdam een eenzame begrafenis.
Het zijn niet per se zwervers, zoals Elsbeth Gruteke veronderstelt.
Natuurlijk, er zijn junkies en bolletjesslikkers en toeristen die zelfmoord plegen, zegt F. Starik, dichter van de Poule des Doods.
Maar soms is er wel degelijk familie en kan die niet snel worden gevonden.
En soms is die familie niet in staat te komen of wil men dat niet.

‘Zijn’ laatste eenzame begrafenis in Amsterdam?
“Een keurige mevrouw in een luxe Amsterdam-zuid-straat, een smetteloze woning gedecoreerd met vaasjes.”
Door een onzinnig conflict met haar buurvrouw (met wie ze wel contact had) toch alleen ten grave gedragen.

Starik noemt het “een minimaal gebaar van beschaving: een laatste groet aan iemand die overlijdt”.
De Stichting Eenzame Uitvaart zorgt in Amsterdam voor een lijkwagen en dragers, een aula met drie muziekstukken, bloemen en een gedicht.
In dat gedicht? “Wij proberen de kern van iemands wezen te naderen, ook al raden we. We spreken een lief woord.”
En: we werpen een schepje zand en drinken koffie.

“In je eentje?” vraagt Tijs van den Brink.
Nee: “Het is gezelliger dan je zou denken” vertelt Starik.
Vier dragers, de dichter, de uitvaartleider.
Je kent elkaar.

Dit itt de dode die niet ‘gekend’ is.
De dichter leest een gedicht voor.
Een flard: “Lappen waarachter onzichtbare mensen wonen
achter deuren zonder namen erop
iedereen kent ze: de deuren, niet de mensen.”

Prachtig.
Dit nav een reportage vanavond op Nederland 2.
Waarin de publieke omroep groot kan zijn.

Hopen dat de markt gaat meedenken

door Reageer

Dát is prima service!
Klaag ik hier vanochtend dat in de reportage over de muskusrat niet duidelijk werd hoe je het diertje wél vriendelijk kon verjagen – pakt Joris van de Kerkhof dat meteen op en maakt hij hierover nóg een reportage.

Nu opent hij met een man (vermoedelijk de rattenvanger van vanochtend) die liefkozend aait over het lijfje van een (dode) rat.
“We zijn wel begaan met de dieren. Het is een hartstikke mooi diertje” zegt de man. “Niks mis mee.”
JvdK: “Behalve dan dat-ie die dijken een beetje…”

En daar? Daar drijft een levende vangkooi voor beverratten.
Die kunnen een meter lang worden en wel 10 kilo wegen.
Zo’n kooi wordt ingezet zodat als er een dier in belandt dat geen bever- of muskusrat is het direct kan worden vrijgelaten.

“Beverratten zijn ook stom” pikt de verslaggever op.
Nou… stóm. De beverrat is een exoot. Net als de muskusrat.
JvdK: “Alle exoten weg.” (‘eigen volk eerst’)
Maar het gaat niet primair om de herkomst maar om de graafschade.
Waaraan de bever zich trouwen óók schuldig maakt, maar die is beschermd.

Nu de muskusratvriendelijke oplossingen: stortstenen tegen de dijk.
Betongaas in oevers drukken. Of gaas met stortsteen.

“We hopen ook dat de markt een beetje mee gaat denken” zegt de man van de Unie van Waterschappen waarbij de verslaggever als vertegenwoordiger van die markt “anticonceptie” oppert.
Maar dan krijg je medicijnen in het water.
“Vrij met hagel schieten” noemt Joris van de Kerkhof nog om dat idee meteen zelf weer te verwerpen (“want dan schiet je ook nog veel meer andere dingen dood dan je zou willen”).

Er zijn 125.000 ‘vangsten’ per jaar. Maar hoeveel muskusratten er zijn?
Volgend jaar gaan ze levend vangen, merken en dan tzt terugvangen.

“Lekker, hè – buiten.”
Sluit Joris van de Kerkhof af.
“Dat is het heerlijke van het beroep” vindt de rattenvanger.
“Het is een vrijbuitersberoep.” Weer en wind, vroeg, vogeltjes op de achtergrond.
“Het is gewoon genieten.”

Wat me als luisteraar in verwarring achterlaat want hoe kun je nou lol hebben in het rapen van jammerlijk verdronken diertjes.
Maar hij praatte er aan het begin van deze reportage toch wel lief over zodat ik vermoed dat de verwarring geen toeval is maar dat Joris van de Kerkhof die bewust wilde oproepen.

Vechtend ten onder met de pootjes omhoog

door Reageer

Joris van de Kerkhof worstelend door water? Nét niet ondergedompeld met zijn snoer?
Helemaal begrijpen doe ik het begin van de reportage niet maar hij is op pad met mensen van een Waterschap die muskusratten willen doden.
Omdat de diertjes dijken zouden doorgraven.

‘Muskusrattenbestrijding’ heeft 1 (trots?) op z’n trui staan.
Met handschoenen tot over de ellebogen.
Tegen brandnetels (die er nu amper meer staan) en voor het geval een gevangen dier nog niet in het drijfkistje is verzopen.

Hoera! “Een vangst” stelt de bestrijder opgetogen vast.
Afgekomen op lokappels, kooi binnengelopen, naar beneden gevallen en verdronken.
Is het een ram of een moer? Een vrouwtje (moer).
Ziezo “die kan geen nakomelingen meer maken”.

Aanleiding voor de reportage: een symposium.
Omdat er “maatschappelijke druk is om te kijken kan het niet op een andere manier”.
Dijken verstevigen bv. Maar dat is duur.
Of de muskusratten ánders bestrijden.
Dat kan op maar liefst drie verschillende manieren (hóe horen we niet).

“Dat is zo bijzonder bij deze dieren,” richt Joris van de Kerkhof dan zijn aandacht op het gestorven vrouwtje.
“Die pootjes zo omhoog. Je ziet ze bijna nog vechten.” “Nou…” zegt de rattenvanger.
JvdK: “Of is dat een romantisch beeld…”
Ja, beweert de bestrijder.
“Natuurlijke reactie. Hij is verdronken en binnen een aantal seconden is-ie dood.”

Seconden?!
“Hoe lang duurt verdrinken” in google ingevoerd en “Een verdrinkingsproces duurt 3 à 5 minuten, waarvan maximaal anderhalve minuut bij bewustzijn” meent Wikipedia.
Andere sites hebben het over zes minuten en “duurt langer in koud water” en nog meer ellende.

Arme vrouwtjes-muskusrat.
Voor wier lijden de verslaggever terecht aandacht heeft gevraagd door ons te wijzen op haar wanhopig vechtende pootjes.