Vechtend ten onder met de pootjes omhoog

Joris van de Kerkhof worstelend door water? Nét niet ondergedompeld met zijn snoer?
Helemaal begrijpen doe ik het begin van de reportage niet maar hij is op pad met mensen van een Waterschap die muskusratten willen doden.
Omdat de diertjes dijken zouden doorgraven.

‘Muskusrattenbestrijding’ heeft 1 (trots?) op z’n trui staan.
Met handschoenen tot over de ellebogen.
Tegen brandnetels (die er nu amper meer staan) en voor het geval een gevangen dier nog niet in het drijfkistje is verzopen.

Hoera! “Een vangst” stelt de bestrijder opgetogen vast.
Afgekomen op lokappels, kooi binnengelopen, naar beneden gevallen en verdronken.
Is het een ram of een moer? Een vrouwtje (moer).
Ziezo “die kan geen nakomelingen meer maken”.

Aanleiding voor de reportage: een symposium.
Omdat er “maatschappelijke druk is om te kijken kan het niet op een andere manier”.
Dijken verstevigen bv. Maar dat is duur.
Of de muskusratten ánders bestrijden.
Dat kan op maar liefst drie verschillende manieren (hóe horen we niet).

“Dat is zo bijzonder bij deze dieren,” richt Joris van de Kerkhof dan zijn aandacht op het gestorven vrouwtje.
“Die pootjes zo omhoog. Je ziet ze bijna nog vechten.” “Nou…” zegt de rattenvanger.
JvdK: “Of is dat een romantisch beeld…”
Ja, beweert de bestrijder.
“Natuurlijke reactie. Hij is verdronken en binnen een aantal seconden is-ie dood.”

Seconden?!
“Hoe lang duurt verdrinken” in google ingevoerd en “Een verdrinkingsproces duurt 3 à 5 minuten, waarvan maximaal anderhalve minuut bij bewustzijn” meent Wikipedia.
Andere sites hebben het over zes minuten en “duurt langer in koud water” en nog meer ellende.

Arme vrouwtjes-muskusrat.
Voor wier lijden de verslaggever terecht aandacht heeft gevraagd door ons te wijzen op haar wanhopig vechtende pootjes.