De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

“Het is lente, mensen!”

door Reageer

(Lente)zonnetje in het Radio 1 Journaal is Marc-Robin Visscher vanochtend.
“Het is lente, mensen!” roept hij ons toe en bezoekt een boswachter die als hobby roofvogels gevangen houdt en een natuurtuin heeft. “Rommeltje” oordeelt de Filiaalhouder.
Maar humor heeft boswachter Van Os wél, valt hem op. Want bij z’n vijver staat een bordje “verboden te zwemmen”.

Op zoek naar lente brengt het tweetal een bezoek aan een hertenkamp. Waar opvalt (Van Os:) “dat ze meer gebruik maken van de zoel”. Zoel? Een modderpoel ziet Marc-Robin Visscher. Dat heet dus zoel en daarin gaan de herten liggen rollen om haren kwijt te raken (Van Os: “de winterjas gaat uit”) en met die haren bekleden de vogels dan weer hun nestjes.

Tot zover de ‘natuur’- óp naar het strand van Scheveningen en dan mn de strandpaviljoens.
Verwachten de heren iets van het seizoen. Kan vriezen en dooien (bij wijze van spreken) maar ze hebben er zin in want strandpaviljoenhouden is een prachtig beroep.
Filiaalhouden is dat óók en laat Marc-Robin Visscher nu stagiaire Rianne hebben meegenomen die is vergeten hoe de gast heet en op: “Rianne, wil jij nog iets weten” niet verder komt dan “of wij nog een drankje gaan doen”.

Waarna Marcel Oosten speelt dat de Filiaalhouder nu een *date* heeft met het meisje wat die weer ontkent en handdoekjes gaan ze ook al niet spreiden want die hebben ze niet bij zich.
En dan kúnnen er luisteraars zijn, weet Marc-Robin Visscher, die zullen zeggen “is er nou niks anders” om over te berichten. Maar “dit gaat over het leven”.

Ik ga ook maar eens de tuin in.

Geen treinen, geen bussen

door 1 Reactie

Hij zou iets héél anders gaan doen op Amsterdam CS, vertelt Marc-Robin Visscher.
Maar geconfronteerd met een leeg station (kwa treinen) en wanhopige reizigers gooit de Filiaalhouder het roer radicaal om.

Lege borden ziet hij. Later de belofte dat de treinen om zeven uur weer gaan rijden (quod non).
Koffie! krijgen de wachtenden aangeboden. Geen bussen.
Want, zegt NS-woordvoerder Eric Trinthamer bokkig tegen Lara Rense, ze wisten niet dat de storing lang zou duren en trouwens het had toch niet gekund want voor de ochtendspits heb je veel bussen nodig en die hadden ze niet.

De Filiaalhouder wordt intussen informatiepunt voor buitenlanders die een taxi nodig hebben. Zestig Euro voor een rit naar Schiphol! Een Engels sprekende man klinkt verontwaardigd. Is dat normaal? Marc-Robin Visscher vraagt het een chauffeur die tekeer gaat dat het inderdaad normaal is. Nee hoor, zegt later een collega. Vijfenveertig Euro, dat is de prijs.
Spreekt de Filiaalhouder ook Frans? Jazeker! Twee mannen moeten naar Apeldoorn. Kan 150 tot 200 Euro kosten, voorspelt een chauffeur.
MRV: “U gaat deze mensen niet extra beduvelen?”
Chauffeur (lachend): “Weet ik niet.”

Even na negen uur een opgetogen Michiel Haighton van ProRail. De storing is verholpen! Zodat ergens tegen (of na) het middaguur de treinen weer enigszins normaal zullen rijden.
Op de website van de NOS wordt met dankbaar gebruik van twitter live verslag gedaan van de ellende.

Leuke verslagen.
Tenzij je ergens heen moet met de trein en nu je bestemming niet kunt bereiken zoals de vrouw die in Ede-Wageningen dansles moest geven.
MRV: “Er wordt vandaag niet gedanst in Ede-Wageningen door een treinstoring in Amsterdam.”
Dat vat het mooi samen.

Het houdt nooit op

door 3 Reacties

Houdt het nooit op?
Nee.
Waren we, hoe bitter dat ook klinkt, net gewend aan seksueel misbruik binnen de RK-kerk, nu blijken er ook jongens te zijn gecastreerd. Joep Dohmen van NRC Handelsblad komt ermee. Van twee jongens weet hij het zeker. Hij heeft aanwijzingen voor nog tien andere slachtoffers. Hij vermoedt méér.

Henk Heithuis zit als ‘voogdijkind’ in een jongensinternaat in Harreveld. Hij doet in 1956 bij de politie aangifte wegens misbruik door de broeders. Waarna hij wordt afgeleverd bij de RK psychiatrische inrichting Huize Padua in Boekel en drie dagen later in het St. Jozefziekenhuis in Veghel wordt gecastreerd. Om hem van zijn homoseksuele gedrag af te helpen.
“Gewoon gestraft?” vermoedt Bert van Slooten.
Ja.

Is dat nu echt alles?
Welnee.
De cie-Deetman wist van het geval en deed geen onderzoek. Zgn omdat daartoe “onderzoekstechnisch” geen aanknopingspunten waren, maar de NRC vond die wel.
Mensen aan wie Henk Heithuis (in 1958 overleden) het destijds heeft verteld.
Brieven die hij heeft geschreven.

Was de cie-Deetman dom(mer) of speelt iets anders?
Dat laatste, vermoedt Joep Dohmen. Want in de jaren vijftig was de latere minister-president Marijnen (KVP) bestuursvoorzitter van het internaat in Harreveld. In die functie ijverde hij voor gratie voor wegens misbruik veroordeelde broeders.
Is dit bij de cie-Deetman bekend?
Jazeker.

*vloek*

“Leeft u méé?”

door 1 Reactie

Vooropgesteld (want zo hoor je te beginnen wanneer je iets gaat zeggen dat niet goed valt).
Vooropgesteld dat ik het hartstikke erg vind van die bus.
Achtentwintig mensen dood waarvan tweeëntwintig kinderen en daar weer van zestien Belgische kinderen en ook nog zes Nederlandse kinderen.

Helemaal terecht dat het Radio 1 Journaal toen het bekend werd direct Joris van de Kerkhof naar Lommel stuurde en meeluisterde met de persconferentie in Zwitserland.
Ietsje té om er donderdag ook nog het Filiaal aan te wijden mn door de manier waarop Maino Remmers het aanpakte. Willekeurige mensen aanschietend om hun verdriet uit te melken, zijn éigen verdriet erbij stortend (want: ooit zelf in Lommel gewoond) en bijna wenen met dorpsdichteres Marie-Cécile Moerdijk aan haar keukentafel.

Netjes was gisteravond Karin Alberts: ik kan en wil dat niet, mensen aanschieten.
Vandaag weer emotie melkend Maino Remmers. “Leeft u méé” tegen een man in het aan Lommel grenzende Bergeijk. Wat moet zo’n man dan zeggen? Welnee! Overdreven, al die aandacht?

Wat me ook nog ergerde: zowel Lara Rense als Tim Overdiek die erover spreken als “Het verdriet van België”. Voor de niet-lezertjes onder ons: dit is de titel van een roman van Hugo Claus. Ik citeer Wikipedia: “De roman schildert een niet erg vleiend portret van een Vlaamse collaborerende familie in de jaren voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog, maar het is ook een bildungsroman over een eigenzinnige adolescent die besluit om schrijver te worden.”

Vooropgesteld dus: ik vind het óók erg van dat ongeluk. Van de dode kinderen en van de dode volwassenen. En aandacht ervoor vind ik terecht.
Maar deze aandacht en mn deze bewust-sentimentele aandacht vind ik overkill.

Er is meer leed in de wereld.
Er zijn die zestien mensen in Afghanistan die zijn vermoord door die Amerikaanse militair die het waarschijnlijk ook niet kon helpen omdat hij ten onrechte beschadigd en wel weer de oorlog is ingestuurd.
Er zijn de mensen in Syrië die worden gemarteld en gedood. Er zijn de hongerende kinderen in Afrika.
Er zijn de slachtoffertjes van Robert M. en hun ouders.

Stoppen dus, met het snikken in Lommel.
Lijkt me ook prettiger voor de mensen daar.
Het is hún leed, verdomme.
Niet dat van ons.