De Koude Kalkoen

NRC Handelsblad

Het houdt nooit op

door 3 Reacties

Houdt het nooit op?
Nee.
Waren we, hoe bitter dat ook klinkt, net gewend aan seksueel misbruik binnen de RK-kerk, nu blijken er ook jongens te zijn gecastreerd. Joep Dohmen van NRC Handelsblad komt ermee. Van twee jongens weet hij het zeker. Hij heeft aanwijzingen voor nog tien andere slachtoffers. Hij vermoedt méér.

Henk Heithuis zit als ‘voogdijkind’ in een jongensinternaat in Harreveld. Hij doet in 1956 bij de politie aangifte wegens misbruik door de broeders. Waarna hij wordt afgeleverd bij de RK psychiatrische inrichting Huize Padua in Boekel en drie dagen later in het St. Jozefziekenhuis in Veghel wordt gecastreerd. Om hem van zijn homoseksuele gedrag af te helpen.
“Gewoon gestraft?” vermoedt Bert van Slooten.
Ja.

Is dat nu echt alles?
Welnee.
De cie-Deetman wist van het geval en deed geen onderzoek. Zgn omdat daartoe “onderzoekstechnisch” geen aanknopingspunten waren, maar de NRC vond die wel.
Mensen aan wie Henk Heithuis (in 1958 overleden) het destijds heeft verteld.
Brieven die hij heeft geschreven.

Was de cie-Deetman dom(mer) of speelt iets anders?
Dat laatste, vermoedt Joep Dohmen. Want in de jaren vijftig was de latere minister-president Marijnen (KVP) bestuursvoorzitter van het internaat in Harreveld. In die functie ijverde hij voor gratie voor wegens misbruik veroordeelde broeders.
Is dit bij de cie-Deetman bekend?
Jazeker.

*vloek*

“Nou én” als de nieuwe W

door Reageer

Het Radio 1 Journaal zwoegt zich door de nieuwsluwe ochtend om ons om kwart voor negen te verrassen met een gesprek tussen Bert van Slooten en Birgit Donker (NRC Handelsblad) over journalistiek. Hoe doe je dat, nieuws *maken* is de actuele vraag. Wij, onthult de presentator, kijken dan vaak in de kranten.

De krant (NRC althans) zoekt naar primeurs, eigen onderzoeksjournalistiek, achtergrondverhalen van correspondenten en altijd: verdieping. Die primeurs zijn link, weet Bert van Slooten. Zie de Volkskrant van vandaag: Van Agt die het maar niks vindt dat met de PVV wordt onderhandeld. Maar overal (de Telegraaf, Nu.nl) wordt dat overgenomen zónder bronvermelding. Wat kun je nou méér brengen.

Birgit Donker brengt ons de traditionele journalistieke W’s in herinnering: wie wat waar wanneer waarom (en hoe). Daar hoort nu bij: what’s next en nou én. En journalisten zijn ook nog steeds nodig om uit de grote hoeveelheid berichten de juiste selectie te maken.
Waarom zijn journalisten (Van Slooten brengt het boek van Jan Blokker in herinnering) zo negatief over zichzelf? “Komt het door het stempel dat wij de paria’s van de samenleving zijn?” Het is traditie, journalisten zijn te zelf-kritisch. Maar we hebben, vindt Donker, “de plicht niet zo negatief te doen want bij een stelletje losers wil je je niet aansluiten.”

Birgit Donker, na een conflict met de directie opgestapt als hoofdredacteur, werkt nu op de kunstredactie. Hoewel buitenlandcorrespondent zijn nog steeds een “meisjesdroom” is.
“Veel op pad”, daar verheugt ze zich op.
“Niks leuker dan met je poten in de modder staan” beaamt Bert van Slooten van wie ik juist de indruk heb dat *hij* niets leuker vindt dan presenteren.

Topsport en het openhouden van opties

door Reageer

Vijftien jaar hoofdredacteur zijn is vijftien jaar topsport. Dat is heel zwaar en dat houdt bijna geen hoofdredacteur meer vol en bovendien gaat het nu goed met de Volkskrant want vandaag hebben ze de 25.000e nieuwe abonnee kunnen noteren sinds de overgang op het kleinere formaat.
Pieter Broertjes heeft z’n “waarom ik opstap als hoofdredacteur van de Volkskrant” duidelijk ingestudeerd en de vervolgvraag van Lucella Carasso (“waar merkte u aan dat het zwaar was”) doet hij af met dat het lastig is een goede krant op hoog niveau te blijven maken.

Maar, vraagt de presentatrice (en wie haar kent weet dat ze nu als zgn. naïef haar gesprekspartner in de tang vat) “werd u moe of kreeg u er hoofdpijn van”. Nee! Broertjes is, vertelt hij, in prima conditie en als het aan mijzelf had gelegen, had ik het misschien nog wel jaren volgehouden maar: “Je moet je houdbaarheidsdatum in de gaten houden.”
LC: “U bedoelt dat mensen zeiden dat u weg moest?”
Nee, maar Broertjes wou dat vóór zijn en: “Nu wacht ik af wat er op me afkomt”.

LC: “Ze zoeken nog een hoofdredacteur nij NRC Handelsblad.”
PB: (lachend) “Ik zie Derek Sauer vanavond dus – wie weet.”
LC: “Oooh?!”
PB: “Het hoofdredacteurschap is mij op het lijf geschreven, het is de mooiste baan die je als journalist kunt doen.”
LC: “Ik hoor hier toch wel een opening, hoor.”
Nee, lacht Broertjes: “Ik denk niet dat het reëel is.”

LC: “Er wordt óók gefluisterd dat u politieke ambities hebt. Misschien in een volgend kabinet.”
Ook dát laat Broertjes op zich “afkomen”.
LC: “U houdt alle opties open maar in elk geval gaat u wel weg bij de Volkskrant.”
Broertjes: “Helaas, ja. Helaas.”
Ook dat weer lachend.
Mm.

Ik weet nog niet wat Pieter Broertjes nu gaat doen. Maar ik denk wél dat hij eruit is gewerkt.
En verder denk ik dat Lucella Carasso er telkens weer in slaagt met haar vriendelijke, speelse benadering mensen open te breken waar dat – ik noem maar iemand – een Sven Kockelmann met “dat is geen antwoord op mijn vraag!” nooit zal lukken.