Vooropgesteld (want zo hoor je te beginnen wanneer je iets gaat zeggen dat niet goed valt).
Vooropgesteld dat ik het hartstikke erg vind van die bus.
Achtentwintig mensen dood waarvan tweeëntwintig kinderen en daar weer van zestien Belgische kinderen en ook nog zes Nederlandse kinderen.
Helemaal terecht dat het Radio 1 Journaal toen het bekend werd direct Joris van de Kerkhof naar Lommel stuurde en meeluisterde met de persconferentie in Zwitserland.
Ietsje té om er donderdag ook nog het Filiaal aan te wijden mn door de manier waarop Maino Remmers het aanpakte. Willekeurige mensen aanschietend om hun verdriet uit te melken, zijn éigen verdriet erbij stortend (want: ooit zelf in Lommel gewoond) en bijna wenen met dorpsdichteres Marie-Cécile Moerdijk aan haar keukentafel.
Netjes was gisteravond Karin Alberts: ik kan en wil dat niet, mensen aanschieten.
Vandaag weer emotie melkend Maino Remmers. “Leeft u méé” tegen een man in het aan Lommel grenzende Bergeijk. Wat moet zo’n man dan zeggen? Welnee! Overdreven, al die aandacht?
Wat me ook nog ergerde: zowel Lara Rense als Tim Overdiek die erover spreken als “Het verdriet van België”. Voor de niet-lezertjes onder ons: dit is de titel van een roman van Hugo Claus. Ik citeer Wikipedia: “De roman schildert een niet erg vleiend portret van een Vlaamse collaborerende familie in de jaren voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog, maar het is ook een bildungsroman over een eigenzinnige adolescent die besluit om schrijver te worden.”
Vooropgesteld dus: ik vind het óók erg van dat ongeluk. Van de dode kinderen en van de dode volwassenen. En aandacht ervoor vind ik terecht.
Maar deze aandacht en mn deze bewust-sentimentele aandacht vind ik overkill.
Er is meer leed in de wereld.
Er zijn die zestien mensen in Afghanistan die zijn vermoord door die Amerikaanse militair die het waarschijnlijk ook niet kon helpen omdat hij ten onrechte beschadigd en wel weer de oorlog is ingestuurd.
Er zijn de mensen in Syrië die worden gemarteld en gedood. Er zijn de hongerende kinderen in Afrika.
Er zijn de slachtoffertjes van Robert M. en hun ouders.
Stoppen dus, met het snikken in Lommel.
Lijkt me ook prettiger voor de mensen daar.
Het is hún leed, verdomme.
Niet dat van ons.