De Koude Kalkoen

Elsbeth Gruteke

Scheiden doet lijden of maakt het wijzer en rijker?

door Reageer

Mensen scheiden steeds vaker omdat ze kritisch(er) zijn.
Opvoedcoach Liesbeth Hop licht het toe in Dit Is De Dag. Ze vindt dat we een partner nodig hebben om gelukkig te zijn. Want alleen is maar alleen en das niks.
Ja hoor, daar gaan we weer, denk ik. Maar tot mijn blije verrassing zegt Tijs van den Brink: “Er zijn ook mensen die heel gelukkig alleen zijn.” En dat klinkt *niet* alsof hij een knuppel in dit vredig hoenderhok wil gooien maar alsof hij het meent.

De gasten lijken het maar niks te vinden en wat Elsbeth Gruteke vindt, wordt me niet duidelijk. Die gooit dan wél bewust een knuppel in de groep door bij de anderen te informeren hoe zij zelf eigenlijk in het leven staan. Stilte. Ze past de vraag aan: hoe je een relatie in stand houdt. Waarop de Franse gast Laurent Chambon begint over ‘zuidelijk land’ ‘sociaal opgevoed’ en Leon Bobbe (directeur woningcorporatie) het lef heeft te zeggen dat scheidingen ook “mooi” kunnen zijn. Omdat je er “wijzer” van kunt worden. En “rijker”: “Je ontwikkelt je.” Zelf is hij in zijn derde relatie.

Een interessante en zeer herkenbare visie. Maar de andere gasten beginnen direct over kinderen waarvoor dit op z’n minst verwarrend zo niet verschrikkelijk is. Hoewel (open deurtje wordt ingetrapt) bij een slecht huwelijk het misschien juist beter voor de kids is als de ouders uit elkaar gaan maar… dat hangt er natuurlijk wel weer vanaf hóe slecht die relatie is.

Terwijl ik hiervan (en vooral van de openhartige Leon Bobbe) zit bij te komen, luister ik maar half naar het Gedicht van de Dag. Dat is, legt Tijs van den Brink me behulpzaam uit, een persiflage op 1 Corinthe 13 (als je dat zo schrijft). Wat gaat over de liefde.
Het is -o.a.- om dit soort dingen dat ik houd van Dit Is De Dag.

Pastoor Paul niet langer ontworteld

door Reageer

“Ik word bijna katholiek!” roept Elsbeth Gruteke uit aan het slot van een ontzettend leuk gesprek met pastoor Paul (Vlaar). De 39-jarige, jonger ogende, pastoor mag over twee weken weer een mis leiden. Hij heeft er zin in, hij voelde zich de afgelopen maanden “ontworteld” en hij neemt zich voor zich beter te houden aan de regels: “Als we een evenementje hebben, doen we geen eucharistieviering.”

Geen kruimeltje meel in de mond heeft de pastoor wanneer hij vertelt over zijn contacten met de bisschop, over de Nuntius die zich ermee bemoeide, over hoe hij zich “met de ziel onder de arm” voelde toen hij de eerste dagen rondliep in de abdij van Egmond: een contemplatieve orde. Pas toen ze gingen scrabbelen en hij het woord ‘oranje’ wilde leggen bleek humor zijn redding te zijn.

Op de bisschop was pastoor Paul boos. Zeker in het begin. Nu misschien minder. Althans, hij ziet in dat hij inderdaad op een rand balanceerde omdat hij al een paar keer eerder op het matje was geroepen en was dóórgegaan. Wel klinkt hij nog steeds woest omdat ze hem verboden de uitvaart te doen van een vrouw die hij had begeleid. En toen mocht het tenslotte wél maar was het te laat voor hem om het knopje nog om te zetten.

Wat een geweldige man. Zo eerlijk. Zo open. Zo spontaan. Zo inspirerend.
Op zijn dertigste tot priester gewijd, bewuste keuze, ook voor het celibaat. Want het priesterschap “dat is helemaal m’n leven, helemaal m’n ding”.
Wat een heerlijk gesprek.
Ik kan me helemaal voorstellen dat de kerk in Obdam elke zondag bomvol zit.

Weten wat je positie is in de wonderlijke wereld

door Reageer

“Weten wat je positie is als mens en wie we zelf zijn.”
Dat verlangen we allemaal of we nu gewone mensen zijn of slimmerds zoals Robbert Dijkgraaf en Fik Meijer.
Dijkgraaf, de altijd inspirerend vertellende natuurkundige, legt ons rap pratend uit dat je kleine deeltjes hebt en ook de oerknal en hij zoekt het verband er tussen. Iets met een snaar.
(Het was anders maar dat is voor dit stukje niet relevant)

Het mooie, voegt hij er nog aan toe, is dat klopt wat Einstein zei: “Het wonderlijke van de wereld is, dat hij te begrijpen is.” Wat hij vergelijkt met een boek waarvan je ontdekt dat je het kunt lezen en dan ben je benieuwd naar het volgende hoofdstuk. Dat probeert hij dan in formules te vangen. Net als de door schrijfster Lulu Wang aangereikte ying en yang.

Terloops valt het woord ‘God’. Waarin mensen wier hart niet sneller gaat kloppen bij de deeltjes en de knal hun eigen verklaring zoeken.
Elsbeth Gruteke laat dat liggen. Terecht, denk ik. Niet elke radioluisteraar wil zodra het woord ´God´ valt, worden meegesleurd in een religieuze discussie, zelfs niet in een programma van de EO.

Maar toch. Andries Knevel zou er vast op zijn aangeslagen. Elsbeth zou hem dan even hebben laten gaan om daarna de touwtjes weer aan te trekken.
Dat was óók leuk geweest.

Breng ons weer zon, Marjon

door Reageer

“Uiteindelijk” heeft ze zelf de knoop doorgehakt, vertelt Marjon de Hond aan Elsbeth Gruteke.
De knoop om weg te gaan bij de NOS als weervrouw.
Wanneer ze het laatst gehuild heeft? Gisteren. Mag Elsbeth vragen waarom? Marjon: “Je hebt wel eens van die momenten dat je een baaldag hebt.”

Volgt een verhaal over eenzaamheid en stress en hooggevoelig zijn en favoriet weer met de *rolwolk*. BN-er zijn stoort haar niet. Vaak wordt ze niet eens herkend, de televisie maakt je 5-10 kilo zwaarder zodat áls iemand haar al eens herkent ze vaak hoort: “Je bent helemaal niet zo dik als ik dacht.”
Wel kreeg ze van kijkers vaak opmerkingen over haar uiterlijk (“mensen hebben altijd wat te zeuren vooral over vrouwen”) zoals toen ze zwanger was: “U staat met uw buik voor de Balkan.”

En nu? “Alles ligt nog open.”
Had ze niet iets anders kunnen doen bij de NOS als ze zich als eenzame weervrouw op de verder zo drukke nieuwsvloer niet prettig voelde? Het is een vraag van medegast, Menzo Willems van de Telegraaf. “Ik ben geen journalist” antwoordt Marjon de Hond. Maar, vertelt ze enkele minuten later aan Elsbeth Gruteke: ze wil “iets anders op de televisie”. Ze kán het nl best. Klokhuis heeft ze wel eens aan meegedaan. En Willem Wever.

Elsbeth: “Televisie is wel met stress verbonden.”
Marjon de Hond wuift het weg. “Een programma maken met een klein team”- dat lijkt haar “leuk”. Hoe het bevalt om niet meer te werken? “Wel goed”- maar ze wil wel weer “wat doen”.

Ze laat een kans liggen, denk ik. Een geweldige, door DIDD aangeboden kans. Had een mooi plan uitgewerkt. Of had vijf ambitieuze plannen kort aangestipt. Had de powers that be bij de lurven gegrepen met je bruisende creativiteit.
“Kom terug, Marjon, breng ons weer zon” dicht Dichter bij de Dag Alexis de Roode.
Dat klinkt lief.

Afscheid van Michiel Gouman

door Reageer

Michiel Gouman stopt met Dit Is De Dag.
Negen maanden mocht hij met Tijs van den Brink het programma presenteren (na het de laan uitsturen van Arie Boomsma). Nu gaat DIDD naar de middag en Tijs (die dreigde met weggaan) blijft en presenteert verder met Elsbeth Gruteke.
Michiel wordt bedankt voor bewezen diensten. Volgens zijn twitter gaat hij wel ‘iets’ doen, maar kan/wil hij nog niet zeggen wát.

De laatste uitzending van Michiel Gouman, die van vanochtend, was een van de betere. Met – had ik de indruk – een wat grotere rol voor deze duopresentator dan vaak bij andere gelegenheden. Hij was prima op dreef. Tijs van den Brink ook. Sámen waren ze prima op dreef.

Heeft hij de negen maanden leuk gevonden, vraagt Tijs van den Brink hem ten afscheid.
Dat heeft hij. De samenwerking was ook geslaagd en: “Jij werd met mij nóg leuker.”
Verder nog iets? Het was Michiel Gouman opgevallen dat nooit iemand op de redactie “chagrijnig” het werk deed.

Waarna Jurgen van den Berg binnenkomt en vertelt wat die gaat doen in Lunch! en dan zegt Tijs: “Michiel…” waarna die voor het allerlaatst het programma mag afkondigen en het NOS-journaal áán (kondigen, dus).
Dat was het dan. Beetje domperig.