De Koude Kalkoen

Ritmisch getoeter en véél gerinkel.
Joris van de Kerkhof staat voor de flat waar Mohammed Badie vannacht is gearresteerd en het klinkt alsof hij (hoorspelkern) scherven wegwerpt of wegtrapt.
Er is glas, vertelt hij.
En “alles is verbrand” en dan zijn er ook nog “smerige vliegen”.

Op de 9e verdieping woonde Badie en er is nog politie boven “dus naar boven lopen is niet aan te raden”.
O ja – dit is nr 84.

De verslaggever loopt een kilometer de ándere kant op (sirenes op de achtergrond).
Passeert een ziekenhuis waarvoor tanks staan omdat “het verhaal gaat” dat de Moslimbroeders ziekenhuizen zouden willen aanvallen maar zo te horen lijkt dat Joris van de Kerkhof niet erg waarschijnlijk.

Hij komt bij een ándere nr 84: een schoenmaker.
Die is twee dagen geleden door de politie bezocht en heeft toen uitgelegd dat er twee nummers 84 zijn.
Trots als “echte Egyptenaar” dat hij de politie kon doorverwijzen want: terecht dat Badie is gearresteerd.

JvdK: “En dan begrijp ik dat hij letterlijk de zinnen herhaalt die op tv te horen zijn.”
Het is een volksrevolutie, het is geen staatsgreep, het is de wil van het volk zoals het nu gaat.

Een man met een voetbalbroek van Chelsea.
Wil de groeten doen aan Nederland (ik hoor iets als ‘hollanta’).
Hij vindt het belangrijk dat wij in het westen in dit geval Nederland “het verhaal goed vertellen”.
Want het leger zegt wel dat de westerse media onzinverhalen vertellen maar nu is hij blij dat het goede verhaal is verteld.

Joris van de Kerkhof trapt nog wat scherven rond.
En vertelt later in de uitzending over een mortuarium maar misschien maakt hij daarover voor de ochtenduitzending nog een reportage dus dat bewaar ik nog even.

Heel fijn dat de NOS deze verslaggever naar Caïro heeft gezonden.
Als iemand het ‘(goede) verhaal’ kan vertellen, is hij het.
En dan bedoel ik dus niet het verhaal van 1 van de partijen.

Joris van de Kerkhof is vanochtend bij een Nederlands-Egyptisch gezin.
Hij praat met de man. Die niet altijd de Moslimbroederschap steunt maar soms wel.
Het gesprek vlot niet erg.
Het Nederlands van de man (zijn naam mag niet genoemd) houdt niet over en de verslaggever vat veel voor hem samen en maakt zijn zinnen af.

Een uur later gaat het beter.
De man vertelt dat hij alleen nog buiten komt om boodschappen te doen en dat hij bang is te worden gearresteerd.
Zijn vrienden is het ook gebeurd. Ze kunnen je zomaar van alles beschuldigen.
“Het is gewoon een onrechtstaat.”

Weer een uur later is de 13-jarige dochter opgestaan.
Zij verwoordt de angst die ze allemaal voelen: “You can see the army goes to every home and takes the people and took them to the prison and they beat them and they kill them.”

Vader was bij de actie waarbij mensen zijn neergeschoten, maakte foto’s van de lijken en liet die per ongeluk aan de dochter zien.
Joris van de Kerkhof vraagt wat ze toen dacht.
“I cried a lot and I said who did is they are not humans.”
Het gezin wil nu terug naar Nederland.
“I expect that I will be secure again and I will see my freedom.”

Wat een prachtige opbouw van de gesprekken.
Van vage onverstaanbaarheid naar concrete verhalen en dan dat meisje.
Het zal niet opzettelijk zo zijn gebeurd (ik neem aan dat Joris van de Kerkhof van elk gesprek een juweeltje wil maken) maar juist door de toenemende intensiteit werkt het perfect.

Met de fraaie afsluiting als hij iedereen bedankt voor het gesprek en we dan het meisje het net met de verslaggever geoefende “dankjewel” in perfect Nederlands horen uitspreken.

Demonstraties en doden gisteren, wat gaat er gebeuren vandaag.
Joris van de Kerkhof, amper geland in Cairo, doet verslag, duidt en voorspelt.
Hij is bij actie (demonstraties), kijkt Al Jazeera en maakt weer mooie reportages over het ‘kleine’ dat een andere kijk geeft op het ‘grote’.

Met Faouzi Wahib Gawil, voorganger in een koptische kerk bij het Tahrirplein, neemt Joris van de Kerkhof door wat die zóu hebben gezegd als eerste woorden van zijn preek.
Zóu, want de kerk was gisteren niet te bereiken.
Door de vele militairen op straat maar dat, zegt Gawil, was ook goed want ze beschermden de kerk.
En Egypte.
“All Egypt?” vraagt de verslaggever en ja.

Informatie tussendoor: zestig kerken zijn aangevallen de afgelopen dagen maar in Cairo zijn er zes beschermd door “the good muslims” die een menselijk cordon vormden zodat toen “the radical come” die er niet doorheen konden en terug moesten gaan.
Dat geeft de voorganger vertrouwen in de toekomst.

Voor de Moslimbroederschap heeft hij geen goed woord over.
Die heeft de democratie vermoord.
En het leger dan, probeert Joris van de Kerkhof.
Dat ligt volgens Gawil anders.
Want de militairen moeten de natie verdedigen.
JvdK: “By killing people?”
Alleen “criminals”. Onschuldigen doodt het leger niet.

Dan (in de reportage niet per se in het gesprek) een switch naar ‘wat een mooie button op uw hart wat is dat’.
Het is een button van Egypte. Waar hij van houdt en waarin hij vertrouwen heeft.

Wat zouden zijn laatste woorden zijn geweest als hij wél had kunnen preken.
“Put your trust in God, be a good citizen.”

Mooie reportage.
En let eens op hoe Joris van de Kerkhof zijn vragen stelt.
Niet onkritisch.
Maar zachtjes, vriendelijk.
En daarmee wel zo effectief.