De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Goede contacten in de Bossche horeca

door Reageer

Minister Schippers verhoogt de boetes op roken in de horeca: Joris maak jij daar eens een reportage over, krijgt Joris van de Kerkhof gisteren mee als opdracht.
Waarna Joris in zijn eigen Den Bosch café na café afgaat, biljarters voor de voeten loopt, hard met zijn lepeltje tegen zijn kopje zit te tikken (sfeer!) en met moeite een modern zakje rooibosthee open peutert. Want R1J-ers zijn net politieagenten: die drinken geen drank tijdens het werk.

Al snel blijkt dat de verslaggever zelfs bij cafés waar hij kind aan huis is, maar beperkte medewerking krijgt. Men wil wil met hem praten, maar die microfoon moet wég. Of ze houden een braaf “hier mag men niet roken”-verhaaltje om pas als hij de bandrecorder demonstratief in de auto heeft gezet vertrouwelijk de waarheid te vertellen.
Die waarheid is niet alleen dat vrijwel overal wel degelijk wordt gerookt. Er blijkt ook een rook-tamtam-alarm te zijn. Komt een controleur langs dan werpt de betrapte cafébaas zich nederig in het stof om direct nadat de man of vrouw de hielen heeft gelicht de collega’s te bellen zodat die de asbakken kunnen inzamelen en met de armen kunnen wapperen om de dampende sigarettenrook het pand uit te slaan.

Zodat maar weer eens blijkt dat je niet alleen in Tripoli en Kaboel goede contacten moet hebben om het Echte Nieuws te achterhalen. De echte sterverslaggever heeft die ook in het Bossche caféleven.
Petje af voor Joris van de Kerkhof.

RadioRoute als verschraald Filiaal

door Reageer

Een feest was de RadioRoute de afgelopen jaren.
In een soort Filiaal in het kwadraat trok een verslaggever een week door een stuk Nederland en berichtte over wat speelde in ‘de provincie’. De meeste onderwerpen waren vantevoren bedacht, soms liep hij zelf onverwacht ergens tegenaan.
Het klonk als hard werken. Zowel ‘s ochtends als ‘s avonds live in de uitzending en ook nog reportages maken. Op bezoek bij regionale kranten en regionale kopstukken.
Tevergeefs aanbellend bij een bordeel (Jeroen de Jager) omdat men niet op de radio wou vertellen dat het in de zomer slappe hap was.

Dit jaar is er een thema.
De crisis en hoe daarmee is omgegaan. In concrete gevallen.

Marc-Robin Visscher trapt af. Met gisteren een buurthuis en vandaag een Rouvoet-campus. Niet oninteressant. Maar in 2x 4 minuten is hij méér dan uitgepraat en dan komt er in de avonduitzending -aangenomen dat het gaat zoals gisteren- nog iets dat nét niet een ‘samenvatting van het voorafgaande’ is maar er wel dichtbij komt.

De verslaggever (niet de minste in dit genre) doet wat-ie kan.
Hij woekert met zijn minuutjes en met zijn gesprekspartners.
Maar zelfs Marc-Robin Visscher kan niet verhelpen dat de RadioRoute 2011 vooral doet denken aan een verschraald Filiaal.
Jammer.

Birds high up in the trees

door Reageer

“Ah! Mooi, hè? Vind je niet? Ik vind het wel mooi!”
‘A Lover’s Concerto’ speelt Joris van de Kerkhof voor ons op een tingel-tangel-piano.
Geen reactie vanuit de studio. “Mooi, hoor” komt dan niet-uit-het-hart en -cynisch- “tranen in m’n ogen” (Marcel Oosten).

De Vierdaagseverslaggever is op de laatste dag van het evenement in Linden (260 inwoners), gem. Cuijk. Een erehaag van zonnebloemen, 600 liters soep gekookt in containers, “een paardje dat eenzaam van het gras en zichzelf staat te genieten” en het thema: reclame.
Een bord Mijn ballen zijn mijn reclame wat door “een mevrouw met een hond aan een touwtje” wordt geduid: “Heb je die prachtige ram in de wei gezien?”

Naar Peijnenburg kan gehapt maar wel heel hóóg zodat Joris van de Kerkhof aanbiedt de vrouw op te tillen. Niet doen, waarschuwt ze: denk aan je rug. Maar “zo zwaar bent u niet” zegt de ook vandaag weer galante verslaggever.

Om kwart over zes is het nog rustig in Linden. Later, vreest Joris van de Kerkhof, “ik zou bijna een lelijk woord zeggen maar wat hardere muziek waarvan mensen denken dat het gezellig is”. Terwijl: “De stilte vind ik persoonlijk wel heel erg mooi.”
En niet zomaar stilte. Maar “met vogeltjes”.

How gentle is the rain
That falls softly on the meadow
Birds high up in the trees
Serenade the clouds with their melody
Oh! See there beyond the hills
The bright colors of the rainbow
Some magic from above
Made this day for us
Just to fall in love.

Met Joris van de Kerkhof is het een Mooie Dag

door Reageer

Ook vandaag belooft Joris van de Kerkhof ons een Mooie Dag waarna hij in ‘het Toscane van Gelderland’ met een meetlint op pad gaat om de buikomvang van de deelnemers te meten. Alleen van de mannen, verzekert ons deze altijd galante verslaggever.

“Vindt u ook niet dat u een te dikke buik hebt” vraagt hij vriendelijk aan wandelaars.
“Mag wel een ietsje af” erkent een man. En “wás erger” vertrouwt een ander hem toe.
Last bij het lopen hebben de mannen niet van hun vet.
JvdK: “U hebt last van mij dat ik er vragen over stel?”
Man: “Nee hoor, ik weet dat ik een bumpertje heb. Er zou wel wat af mogen, maar het leven is zó mooi.”
Een ‘bumpertje’. Ik dacht dat die dingen bij mannen ‘love handles’ heetten (en bij vrouwen ‘zwembandjes’).

Het is niet alleen jolijt.
We staan in Groesbeek ook stil bij de begraafplaats van de Canadese militairen die in 1944 in Duitsland zijn gesneuveld. De doden met vrachtwagens en kruiwagens (gewikkeld in dekens) daarheen zijn gebracht om op bevriend gebied te worden begraven.
Een mooi moment van verdieping en rust.

Joris van de Kerkhof.
Je mag me niet voor ‘m wakker maken (er zijn grenzen) maar de wekker wil ik graag voor ‘m zetten.

Je moet voelen dat je de Vierdaagse loopt

door Reageer

Heeft NOS-redacteur Dionne Stax die vandaag haar tweede dag van de Vierdaagse loopt al spierpijn? Beetje wel. Maar, lacht ze opgewekt, dat hoort erbij: “Je moet wel voelen dat je de Vierdaagse loopt.”

Joris van de Kerkhof voelt het ook.
Eerst op camping Vossendijk waar de tentjes tegen mekaar staan en iemand ruim een uur heenslaapt door de wekker die ons tot in de eigen huiskamer wakker trilt. Wanneer de man eindelijk uit de tent kruipt heeft hij nog vier minuten om de start te halen.
Met bloedblaren. Zodat de dokter gisteren al na 10 km adviseerde niet te starten.
Maar: “Ik hoop dat het pas mis gaat na de vierde dag.”

Andere man. Met twee zeer slaperige dochters die minimaal twaalf moeten zijn (=eis om mee te doen) maar klinken als acht.
Ze lopen mank, constateert Joris van de Kerkhof.
“Wat voel je?” “Pijn. In m’n hielen.”
Pa (opgewekt): “Als we eenmaal lopen, is de pijn weer vergeten.”

*Opgewekt* is het kernwoord vanochtend. Opgewekte lopers, opgewekte mensen langs de route, opgewekte supermarktman in het dorp Alverna waarvan niemand ooit had gehoord maar nu dus wel waar ze daar vast ook weer heel opgewekt over zijn.

Het is vast flauw en wie weet zelfs gemeen maar mag er alsjeblieft ook een beetje gezeurd en geleden worden.
Is voor de(ze) luisteraar wel wat leuker.