De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Schorre verslaggever in PSV-café

door 1 Reactie

In Eindhoven kun je leuk feestvieren, verzekert ons Joris van de Kerkhof.
Maar de sfeer in het café waar hij mee naar PSV-Heracles kijkt valt hem wat tegen.

De laatste minuten, ziet de verslaggever die zo te horen zelf wél zijn keel heeft schor geschreeuwd, “zijn ze met de rug aan het kijken.”
“Een feestje omdat het moet” vieren de mannen.
Vooruit: “Philip Cocu, Philip Cocu!” willen ze nog wel zingen.

“Was wel een beetje saai, hè?” leeft Joris van de Kerkhof zich in.
Nee, dat toch niet.
JvdK: “Ik ben de enige wiens stem een beetje overslaat.”

Hij heeft “nét het eind van de reportage gehaald”, hoort ook Lara Rense.
“Een verslag van een schorre Joris.”

Waarin we een eerbetoon aan een triomferend PSV kunnen zien van een zoals altijd perfect participerende journalist.

“Leeft u méé?”

door 1 Reactie

Vooropgesteld (want zo hoor je te beginnen wanneer je iets gaat zeggen dat niet goed valt).
Vooropgesteld dat ik het hartstikke erg vind van die bus.
Achtentwintig mensen dood waarvan tweeëntwintig kinderen en daar weer van zestien Belgische kinderen en ook nog zes Nederlandse kinderen.

Helemaal terecht dat het Radio 1 Journaal toen het bekend werd direct Joris van de Kerkhof naar Lommel stuurde en meeluisterde met de persconferentie in Zwitserland.
Ietsje té om er donderdag ook nog het Filiaal aan te wijden mn door de manier waarop Maino Remmers het aanpakte. Willekeurige mensen aanschietend om hun verdriet uit te melken, zijn éigen verdriet erbij stortend (want: ooit zelf in Lommel gewoond) en bijna wenen met dorpsdichteres Marie-Cécile Moerdijk aan haar keukentafel.

Netjes was gisteravond Karin Alberts: ik kan en wil dat niet, mensen aanschieten.
Vandaag weer emotie melkend Maino Remmers. “Leeft u méé” tegen een man in het aan Lommel grenzende Bergeijk. Wat moet zo’n man dan zeggen? Welnee! Overdreven, al die aandacht?

Wat me ook nog ergerde: zowel Lara Rense als Tim Overdiek die erover spreken als “Het verdriet van België”. Voor de niet-lezertjes onder ons: dit is de titel van een roman van Hugo Claus. Ik citeer Wikipedia: “De roman schildert een niet erg vleiend portret van een Vlaamse collaborerende familie in de jaren voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog, maar het is ook een bildungsroman over een eigenzinnige adolescent die besluit om schrijver te worden.”

Vooropgesteld dus: ik vind het óók erg van dat ongeluk. Van de dode kinderen en van de dode volwassenen. En aandacht ervoor vind ik terecht.
Maar deze aandacht en mn deze bewust-sentimentele aandacht vind ik overkill.

Er is meer leed in de wereld.
Er zijn die zestien mensen in Afghanistan die zijn vermoord door die Amerikaanse militair die het waarschijnlijk ook niet kon helpen omdat hij ten onrechte beschadigd en wel weer de oorlog is ingestuurd.
Er zijn de mensen in Syrië die worden gemarteld en gedood. Er zijn de hongerende kinderen in Afrika.
Er zijn de slachtoffertjes van Robert M. en hun ouders.

Stoppen dus, met het snikken in Lommel.
Lijkt me ook prettiger voor de mensen daar.
Het is hún leed, verdomme.
Niet dat van ons.

Kinderen

door Reageer

Een bus verongelukt in een tunnel in Zwitserland, Belgische schoolkinderen op de terugreis van een skivakantie.

Heel erg. En het lijkt of het nog erger wordt zodra bekend wordt dat er ook Nederlandse kinderen bij betrokken zijn.

Joris van de Kerkhof is al om 11 uur in Lommel bij school ‘t Stekske. Waar hij persconferenties verslaat en praat met de bisschop en een lerares en gelukkig niet de straat op gaat voor gevoelige voxpop.

De persconferentie uit Zwitserland wordt vertaald door Ron Linker als het Frans is en Liedeke Morssinkhof wanneer iemand Duits spreekt. Efficiënt natuurlijk maar wel raar dat blijkbaar noch Tim Overdiek noch Lucella Carasso die talen voldoende beheerst om de klus zélf te klaren.

Een hoop ‘o, wat erg’ en ‘iedereen reuze bedankt’ doen de belangrijke mensen daar. Om pas aan het slot te komen met ietsje informatie.
Ze weten wie er dood en gewond zijn. Alleen van twee gewonden is de identiteit nog niet vastgesteld.
*Zij* weten het dus en naar ik aanneem nu ook de familie maar wij weten het niet.
[om zeven uur vertelt Joeri Stubenitsky dat zeven Nederlandse kinderen zijn omgekomen, drie zijn gewond]

In België, vertelt Joris van de Kerkhof nog, komt een dag van nationale rouw. In Lommel, waar de vlaggen halfstok hangen, wil de loco-burgemeester dat alle activiteiten doorgaan behalve als ze al te feestelijk zijn. En: of de pers de mensen met rust wil laten.

Mattijs van de Wiel was intussen bij het proces tegen Robert M. en weet nu wat hij, zegt hij, helemaal niet wilde weten: hoe je kleine kinderen zo kunt misbruiken dat het niet uitkomt.

Waarna Joost Eerdmans een Avondspits wijdt aan dat het schandelijk is dat hij straks niet op een terras met een pilsje in de hand via een groot scherm het EK Voetbal kan volgen.
Ik zeg maar niks meer.

Naar een land waar geen geiten zijn

door Reageer

Geroezemoes waaruit een vrouwenstem hoorbaar wordt over “het pakket van maatregelen waarbij de overheid nalatig is geweest”.
Ingeborg Haazen van de Radboud Universiteit legt 200 (ex)Q-koortspatiënten uit op welke basis tegen geitenhouders kan worden geprocedeerd. “Een moeilijk verhaal over aansprakelijkheid” concludeert Joris van de Kerkhof op deze bijeenkomst in Schijndel.

De advocaten die het proces willen voeren geven toe dat het om “een dun draadje” gaat.
Risicoaansprakelijkheid gevaarlijke stoffen bijvoorbeeld. “Maar we moeten wát doen, want de schade is zo groot en dramatisch.”
Eerst maar eens tegen de geitenhouders. Misschien later tegen de overheid. Omdat die in toezicht tekort is geschoten.

“Bent u weer helemaal beter?” vraagt Joris van de Kerkhof aan een vrouw.
Nee. Ze is nog steeds moe. Een andere vrouw dan? Ook moe.

Gelachen wordt er ook.
Twee vrouwen die elkaar kennen van lang geleden (“zij was toen 16 en ik achterin de 20″) treffen elkaar hier, ontdekken dat ze allebei Q-koorts hebben gehad en fantaseren over “samen een reisje maken naar een land waar het rustig is en waar geiten zijn”.
Mocht het lukken met dat proces, en mocht er geld komen.

Joris van de Kerkhof eindigt er zijn reportage mee.
Vrolijke noot. Samen lachen over warme landen en kamelen.

Bij mij blijft vooral hangen wat halverwege een man tegen de zaal zegt.
Stel dat mensen halverwege de avond willen weggaan omdat ze moe zijn.
“Gaat u maar gewoon. We zijn hier onder ons, er is niemand die ervan opkijkt.”

De pijnlijke waarheid samengevat.

PSV is een topclub en hoort prijzen te pakken

door Reageer

Sneu maar niks aan te doen.
Onvermijdelijk.
Eigen schuld.

PSV heeft trainer Fred Rutten de deur gewezen.
Maanden onberekenbaar vaak beroerd spelen – mm.
Maar 3x in 1(!) week verliezen, dan worden knopen doorgehakt.
Wat niemand verbaast. Noch de deskundigen als NOS’ eigen Arno Vermeulen noch de supporters bij wie Joris van de Kerkhof op bezoek mag.

De verslaggever is in de supporterswinkel.
Waar je voor 75 cent een spelerskaart van Fred Rutten kunt kopen. “Open, eerlijk, goed communicerend, mooie man wel, hè?” legt Joris van de Kerkhof voor aan de vice-voorzitter van de supportersclub.
PSV is een topclub, zegt die. Die hoort prijzen te pakken. Dat is met Rutten in drie jaar niet gelukt.

Nijdig op de spelers is men niet (op Rutten trouwens ook niet echt).
JvdK tegen een vrouw: “Altijd fan gebleven?”
“Ja, dat is wat supporters doen.”

Joep Schreuder grijpt de gedumpte trainer, althans dat probeert hij.
“Fred, dit was het dan, hè? Wil je helemaal niets zeggen?”
Fred: “Lijkt me logisch, toch? Mag ik erdoor of niet.”

Ook de supporters van FC Eindhoven worden door Joris van de Kerkhof ondervraagd.
*Zuur* dat hun coach Ernest Faber nu naar PSV gaat? Beetje wel.
Maar ze hopen dat PSV kampioen wordt. “Dan zal ik gerust wel juichen.”
Wat ze ook zullen doen als FC Eindhoven in de Eerste Divisie kampioen wordt.

“Er schijnt ook een ijshockeyclub Eindhoven te zijn” gooit Joris van de Kerkhof nog een mogelijke kampioen in de uitzending.
“En ze hebben goeie zwemmers” pakt Tim Overdiek de ‘iedereen is goed én aardig in Eindhoven’ vanuit de studio op.