Geroezemoes waaruit een vrouwenstem hoorbaar wordt over “het pakket van maatregelen waarbij de overheid nalatig is geweest”.
Ingeborg Haazen van de Radboud Universiteit legt 200 (ex)Q-koortspatiënten uit op welke basis tegen geitenhouders kan worden geprocedeerd. “Een moeilijk verhaal over aansprakelijkheid” concludeert Joris van de Kerkhof op deze bijeenkomst in Schijndel.
De advocaten die het proces willen voeren geven toe dat het om “een dun draadje” gaat.
Risicoaansprakelijkheid gevaarlijke stoffen bijvoorbeeld. “Maar we moeten wát doen, want de schade is zo groot en dramatisch.”
Eerst maar eens tegen de geitenhouders. Misschien later tegen de overheid. Omdat die in toezicht tekort is geschoten.
“Bent u weer helemaal beter?” vraagt Joris van de Kerkhof aan een vrouw.
Nee. Ze is nog steeds moe. Een andere vrouw dan? Ook moe.
Gelachen wordt er ook.
Twee vrouwen die elkaar kennen van lang geleden (“zij was toen 16 en ik achterin de 20″) treffen elkaar hier, ontdekken dat ze allebei Q-koorts hebben gehad en fantaseren over “samen een reisje maken naar een land waar het rustig is en waar geiten zijn”.
Mocht het lukken met dat proces, en mocht er geld komen.
Joris van de Kerkhof eindigt er zijn reportage mee.
Vrolijke noot. Samen lachen over warme landen en kamelen.
Bij mij blijft vooral hangen wat halverwege een man tegen de zaal zegt.
Stel dat mensen halverwege de avond willen weggaan omdat ze moe zijn.
“Gaat u maar gewoon. We zijn hier onder ons, er is niemand die ervan opkijkt.”
De pijnlijke waarheid samengevat.