De Koude Kalkoen

Elsbeth Gruteke

En de winnaars van 2012 zijn…

door 6 Reacties

Het beste programma: Dit Is De Dag.

Geen twijfel mogelijk. Hoe de redactie het voor elkaar krijgt altijd een spannende combi van gasten te verzinnen?
Geen idee maar ook wanneer ik bij de aankondiging denk ‘dit zal me niet boeien’ weet het programma me vrijwel steeds te verrassen.

Onderwerpen die me niet per se interesseren blijken wel degelijk interessant. De presentatoren zitten er bovenop, soms kritisch (meestal Tijs van den Brink), vaak uitnodigend (Elsbeth Gruteke) – samen perfect in evenwicht.
Het meest ideale duo ook als duopresentatie. Elkaar aanvullend, soms elkaar corrigerend, altijd een prettige sfeer maar nooit de luisteraar buiten sluitend.

Runner-up: Vroege Vogels.
Door de verslaggevers. Die zich liefdevol buigen over een mier, een slak, een zeldzame mini paddestoel.
Niet op de hielen van DIDD omdat de presentatoren ze nog niet vanuit de verte in de nek hijgen.

De beste presentator: Lucella Carasso.
Licht en luchtig waar dat kan, serieus waar nodig, altijd goed ingevoerd. Intelligent, op de hoogte. Nooit parmantig-pedant.
Prima alleen, goed met een partner.
Verrassende combinatie met Tom van ‘t Hek in de Sportzomer, intussen geolied met Tim Overdiek (wat ook iets zegt over het groeien in zijn rol van die presentator).

Runner-up: Elsbeth Gruteke.
Mn door haar zondagochtendinterviews die ze helaas te weinig doet. Petje af voor hoe ze een gast een uur meevoert door een leven zonder de obligate ‘hoe was je jeugd en toen’-aanpak.
Direct de luisteraar in het verhaal getrokken, wat nodig is aan feiten terloops vermeld, en steeds geconcentreerd op de lijn die van belang is wat je als luisteraar alleen merkt als je daar zelf heel erg op zit te letten.
Schijnbaar moeiteloos.

De beste verslaggever: Joris van de Kerkhof.
Goed in hard (Gaza) en zacht (het geluid van de kolenkachel, Joan Collins) nieuws. Creatief bij het vinden van de leuke extra’s: de Smokkelaars in de Tour de France, de vrouwen in het café in Athene.

Bewonderenswaardig in de manier waarop hij zijn reportages vorm geeft, de kleine details verweven in de grote lijn.
Soms alles achter elkaar (‘ik stap binnen en dit doet zich voor’) soms uitgekiend opgenomen: achtergrond, gesprekken, voice-over zgn deel uitmakend van die gesprekken.
Stuur hem op die ellendige ‘en wat vindt ú’-voxpop en hij vindt net die ene mooie man of vrouw die een écht interessant verhaal weet te vertellen.

Betrokken zonder overdreven emotioneel te worden.
De enige verslaggever door wie ik zo vaak bij de strot word gegrepen dat als hij wordt aangekondigd ik al opveer: wat nú weer.
Slechts zeer zelden is dat ‘veren’ niet terecht.

Runner-up: niemand.

Sinterklaas volgend jaar in de herkansing

door Reageer

Het heerlijk avondje is gekomen.

Morgenochtend wuiven we Sinterklaas uit en volgende week gaat Marc-Robin Visscher kerstbomen kappen (voorspel ik).

Nu moet de luisteraar er nog even aan geloven.
Zwarte Piet die niet naar Parijs is meegenomen tot grote verontwaardiging van Jeroen Wielaert (Lijn 1).
Liedjes en waar de Sint (als verhaal) vandaan komt (DIDD) met als geestig moment Tijs van den Brink die veronderstelt dat Sinterklaas zijn kadootjes vroeger niet kocht maar … stal.
Elsbeth Gruteke: “Tijs! Een Heilige!”

Joris van de Kerkhof bij arme kinderen die kadootjes krijgen dankzij een Goed Doel.
Tegen een kind: “Ben je trots op je kadootje.”
Ja.
JvdK: “ Waar ben je trots op?”
Kind: “Dat we leuk gespeeld hebben in de sporthal.”
*grin*

Op de valreep (van het programma en de winkelavond) vangt Joris van de Kerkhof nog wat late kopers op bij de Bijenkorf.
Zelf heeft de verslaggever twee boeken gekocht. En al gedichten geschreven.
“Eén moet verfijnd worden…mm.. Had misschien eerder moeten beginnen,” vertrouwt hij ons toe.

Volgend jaar in de herkansing, kondigt Tim Overdiek af.
Kan zijn.
Indien tzt niet weggekocht door de concurrent.

Pleger huiselijk geweld is ook vaak dierenbeul

door Reageer

Mannen die huiselijk geweld plegen, maken zich in meer dan de helft van de gevallen ook schuldig aan dierenmishandeling.
In ‘gewone’ gezinnen wordt slechts (…) in 4% een dier gemaltraiteerd.

Het is recent onderzocht en een vrouwenstem vertelt: ze hadden slangen en een hamster en een schildpad. De man wou eerst haar of haar dochter slaan “maar toen dook hij in het aquarium en pakte de schildpad”.
Schildpad van drie hoog naar beneden gegooid en: dood.

In 33% van de gevallen gebruikt de man een huisdier als chantage: als je nu niet uit de badkamer komt, ik sta op de gang met de kat en een mes.

Veel vrouwen stellen de vlucht uit (van 3 weken tot 10 jaar) omdat ze hun dier niet willen achterlaten en ik denk dat Yvonne Matser van Kadera in de ogen van de presentatoren ongeloof ziet want ze vraagt: “Hebben jullie een huisdier?”
“Cavia” zegt Tijs en “kat” zegt Elsbeth.

“Waarom neem je de hond dan niet mee” vraagt Tijs van den Brink maar dat is niet zo makkelijk want Blijf van m’n Lijf accepteert geen huisdieren. Bovendien zijn de dieren vaak getraumatiseerd zodat je ze niet makkelijk plaatst in een gastgezin.

Hebben dierenartsen niets door? vraagt Elsbeth Grüteke nog (nee). En: wat kan de dierenpolitie? Als die góed functioneert: véél.

Ik moet opeens denken aan de vrouw in Alkmaar die bijna een jaar geleden de straat oprende toen haar vriend hun Maltezer Leeuwtje met de stofzuigerslang doodsloeg. Omdat het beest nadat het stel idioot laat was thuisgekomen z’n behoefte op het tapijt had gedaan.

Hoe kón ze, dacht ik toen.
Ik zou me liever zélf  laten dood slaan dan toelaten dat mijn dier werd mishandeld.
Maar misschien is het leven met een geweldpleger niet zo simpel.

Liever niet “de varkensprofessor”

door 5 Reacties

“Mag ik u de varkensprofessor noemen?”
Elsbeth Gruteke vraagt het heel vriendelijk aan Martien Groenen die met een team onderzoekers het DNA van het varken in kaart heeft gebracht.
De man, die aan het begin van de uitzending nog vleit dat genood zijn bij DIDD een hoogtepunt in zijn leven is, hád kunnen zeggen “u mag alles!” maar hij zegt: “liever niet.”

Zoogdieren, vertelt Groenen, hebben 3 miljard bouwstenen en die liggen bij een varken in een keten van 19 chromosomen waarbij de volgorde bepaalt dat het varken een varken is.

Op de redactie van de EO blijkt lang te zijn gediscussieerd: er werd al beweerd dat mensen iets gemeen hebben met de aap, maar nu lijken we ook nog op het varken?
Want dat zou de uitkomst zijn van het onderzoek.
We lijken écht meer op de aap, stelt de hoogleraar gerust, maar met het varken delen we zaken als de orgaangrootte en hoe we die ziek kunnen maken (door vetrijk eten krijgen we allebei aderverkalking).

Het onderzoek lijkt vooral van belang voor de varkensfokkerij. Hoe fok je bv varkens zonder berengeur.
Maar: wordt het varken nu ook proefdier, vraagt Elsbeth Gruteke bezorgd.
Dat verwacht Groenen niet: het duurt veel te lang voor ze groeien dus dat maakt ze als proefdier te duur.

Gaat hij nog verder met het varken? Ja, en enthousiast: “Elke stap die je zet om meer informatie te vinden is fantastisch.”
Maar ook de koolmees heeft de belangstelling van de onderzoeker.
Lijkt die dan óók op de mens? Dat is nog veel meer ‘in de verte’.
Met het varken konden we 90 miljoen geleden nog door 1 deur en met de koolmees 300 miljoen jaar.

Wat een leuk onderwerp.
Prima dat juist de EO ermee komt.
Maar misschien is het een vooroordeel dat ze daar denken dat God elk dier los van mekaar heeft geschapen op 1 dag nog niet zo heel lang geleden.

Gedichten voor onzichtbare mensen

door Reageer

Vijftien mensen per jaar krijgen in Amsterdam een eenzame begrafenis.
Het zijn niet per se zwervers, zoals Elsbeth Gruteke veronderstelt.
Natuurlijk, er zijn junkies en bolletjesslikkers en toeristen die zelfmoord plegen, zegt F. Starik, dichter van de Poule des Doods.
Maar soms is er wel degelijk familie en kan die niet snel worden gevonden.
En soms is die familie niet in staat te komen of wil men dat niet.

‘Zijn’ laatste eenzame begrafenis in Amsterdam?
“Een keurige mevrouw in een luxe Amsterdam-zuid-straat, een smetteloze woning gedecoreerd met vaasjes.”
Door een onzinnig conflict met haar buurvrouw (met wie ze wel contact had) toch alleen ten grave gedragen.

Starik noemt het “een minimaal gebaar van beschaving: een laatste groet aan iemand die overlijdt”.
De Stichting Eenzame Uitvaart zorgt in Amsterdam voor een lijkwagen en dragers, een aula met drie muziekstukken, bloemen en een gedicht.
In dat gedicht? “Wij proberen de kern van iemands wezen te naderen, ook al raden we. We spreken een lief woord.”
En: we werpen een schepje zand en drinken koffie.

“In je eentje?” vraagt Tijs van den Brink.
Nee: “Het is gezelliger dan je zou denken” vertelt Starik.
Vier dragers, de dichter, de uitvaartleider.
Je kent elkaar.

Dit itt de dode die niet ‘gekend’ is.
De dichter leest een gedicht voor.
Een flard: “Lappen waarachter onzichtbare mensen wonen
achter deuren zonder namen erop
iedereen kent ze: de deuren, niet de mensen.”

Prachtig.
Dit nav een reportage vanavond op Nederland 2.
Waarin de publieke omroep groot kan zijn.