De Koude Kalkoen

Verslaggever glibbert voor kerstpakket naar Hilversum (en voor de uitzending natuurlijk)

door Reageer

Als het Radio 1 Journaal geen ervaringsdeskundige hééft, creëren ze er wel één.
John Sarbach wordt om half vijf op pad gestuurd om vanuit zijn woonplaats Geldrop naar Hilversum te rijden. Vóór half zeven moet hij er zijn: anders kan hij fluiten naar zijn kerstpakket (met Prosecco en zalm – als hij een iPad had gewild had hij -horen we- bij RTL moeten werken).

Tussen Best en Boxtel is het: “we hebben sneeuw” (gelukkig maar, anders was het item lelijk verpieterd) en “iedereen staat op de rem” en dan is er ook nog vlak voor Den Bosch iemand die met de auto vast staat in de berm, sneeuw op de ramen. John Sarbach: “Een mooi gezicht”.

Zal hij het halen, vraagt Lucella Carasso om tien voor half zes wanneer de verslaggever op de rondweg om Den Bosch rijdt. Volgens zijn navigatiesysteem wél – zelf heeft Sarbach er een hard hoofd in.
Net voor half zeven: helaas. De ervaringsdeskundige neemt nú de afslag naar Hilversum, voor hij op het Mediapark is kan dat nog wel een half uurtje duren. “Lucella, wil jij mijn kerstpakket alsjeblieft opzij zetten?”
Nou ja, doet Lucella: je hebt in elk geval lekker kunnen luisteren naar het Radio 1 Journaal.
JS (complimenteus): “Ik heb heerlijk van je kunnen genieten.”
LC (zakelijk-afhoudend): “Van het nieuws, hoop ik. En alles wat er omheen zat.”

Een kwartier later is John Sarbach echt gearriveerd.
Ik hoop voor hem dat hij ook echt iets in Hilversum te zoeken heeft behalve het Kerstpakket met de Prosecco en de zalm en o ja, ook nog tonijn geloof ik.

Geen ‘jamaargoed’ van Kockelmann

door 1 Reactie

Hoogleraar Strafrecht Ybo Buruma heeft gezegd dat je bij de door de onderwereld bedreigde coffeeshop Carpe Diem in Helmond een pantserwagen voor de deur moet zetten. Om de coffeeshop te beschermen.

Sven Kockelmann kondigt 3x aan dat hij de man daarover gaat bellen en wanneer het om tien over tien eindelijk zover is, ben ik vooral benieuwd hoe Buruma (een helder en handig spreker) zich zal weren tegen deze ‘jamaargoed’-presentator. Hoe erg zal SK blaffen, hoe slim zal Buruma dat pareren?
Er voltrekt zich iets anders. Kockelmann stelt wel z’n normale prik-prik-vragen maar koppelt er niet zijn normale blaf-blaf-reacties aan. Ybo Buruma krijgt de gelegenheid uit te praten en uit te leggen. Zes minuten lang. Ongehinderd. Ik kan mijn oren niet geloven.

Is de presentator zijn leven als interviewer aan het beteren? Had hij een milde dag?
Afgaand op de rest van de uitzending: helaas – neen.
Was het heilig ontzag voor de deskundigheid van Buruma? Iets anders?

Stel dat Kockelmann zijn eigen uitzendingen terugluistert. Wat zal hij dan denken bij dit gesprek? ‘Dat klinkt toch een stuk beter dan het gebruikelijke blaffende gehakketak’? Of: ‘Daar heb ik een kans er met de botte bijl in te gaan lelijk laten liggen’?

De zalm kan niet op eigen benen staan

door Reageer

Zo knuffelbaar als de wolf is de zalm niet (om nog maar te zwijgen van de steur en de splint en de spiering).
Geen wonder dus dat in het gesprek met Erwin Winter van Imares nadrukkelijk ter sprake komt dat Duitsland en Frankrijk veel (geld) hebben geïnvesteerd in de waterkwaliteit en het opruimen van barrières. Zodat die landen nu woest zijn omdat Nederland zich niet houdt aan de afspraak de sluizen van het Haringvliet op een kier te zetten.

Toch weten Lara Rense en Marcel Oosten er met Winter al snel een knuffeldraai aan te geven. We leven mee met de vissen die, staand voor een dichte sluis, wanhopig zoeken naar een alternatieve route.
Marcel Oosten: “Nederland laat een kattenluikje open en de vraag is of de zalm dat weet te vinden.” Een deel bereikt de Nieuwe Waterweg. Dat zijn de sterke slimmerds. De andere zullen in de “doodlopende steeg” (Winter) van het Haringvliet verpieteren.
En dat na alle eerder ook door Nederland zelf gedane moeite. Wat geen linkse luxe was maar een absolute noodzaak. Omdat er “voor de zalm teveel knelpunten zijn om op eigen benen te kunnen staan”.
Lara Rense: “eigen vinnen”. Zie je het voor je? Ik wel.

Gisteren had Duitsland-correspondent Wouter Meijer ook een mooie reportage over dit onderwerp.
En op dieren.blog staat een interessant artikel (lees vooral ook het slot).

Lucella Carasso wuift Roger Strijland uit

door Reageer

Roger Strijland verlaat na 15 jaar de NOS en wordt voorlichter.
Hij was 15 jaar correspondent in Parijs en als ik hem zo hoor in gesprek met Lucella Carasso denk ik: dat wordt nog een hele klus de journalistieke ziel te persen in het harnas van de man die het woord voert voor (i.c.) het Nederlands Bureau voor Toerisme.

Dertien jaar duiken Roger en Lucella terug in de tijd. Samen aan de Parijse keukentafel van Thijs Berman. Verkiezingen. De stad in. Harmke Pijpers was er ook bij, achterop de scooter van Roger. “Krijsend! Roger, kijk uit! Daar is een bus.”
Heeft Roger Strijland die scooter nog? Hij ruilde ‘m in voor een motor. En het romantische beeld klopt: de NOS aan de telefoon, vroem-vroem, de correspondent er op af. Staking na staking en nee, hij kreeg er niet genoeg van. Het was juist een uitdaging het steeds op een nieuwe manier te brengen. Zeker toen de NOS ‘m in zijn reportages van 5 naar 4 en toen 3 minuten afkneep. Toen werd het steeds meer zoeken naar een vórm.

Deceptie: brief na brief schreef hij om Chirac te interviewen met als uitkomst ‘als Chirac een keer naar Nederland gaat’. Maar toen werd het Ivo Niehe.

LC: “Heb je de verwondering voor het land kunnen vasthouden.”
Een interessante vraag nu de NOS correspondenten die niet zélf opstappen na 5 jaar overplaatst naar een ander buitenland of teruggeroept naar de redactie om ze ‘fris’ te houden.
Het antwoord is ‘ja’ (uitvoeriger, natuurlijk) en ik geloof hem.
Zelf heb ik vooral genoten van de (zgn) roddelcolumns van Roger Strijland. Zijn eigen Story over hoe Sarkozy zijn Carla vond en of alles nog wel koek en ei is tussen die twee.

“En het goeie nieuws is,” sluit Lucella Carasso af, “dit duurde acht minuten.”
Dan nog even vol weemoed terugdenken aan “de goeie ouwe tijd” en ik zal de correspondent met zijn gedrevenheid (bij sociale onrust) en zijn humor (bij de eigen Story) missen.