De Koude Kalkoen

Woedend op de natuur

door Reageer

Wouter Zwart is in Japan. Hij laat ons kennis maken met meneer Kono die op 11 maart staand op een heuvel de tsunami zijn 200 jaar oude familiebedrijf zag verwoesten. Erger: hij zag mensen rennen en in de golven verdwijnen. Een kwart van de bevolking overleefde de ramp niet.
Stemmig begint de reportage met een fluit op de achtergrond, daarna wordt het een harp die langzaam tokkelt. Terwijl de Japanner op verzoek van de verslaggever uitkijkt over waar eens zijn fabriek stond. Wat hij voelt? Woede over al die vrienden die hij heeft verloren. “Ik kan het de natuur nooit vergeven.”

Kono’s fabriek maakte sojasaus. De produktie is nu overgenomen door bevriende bedrijven, inpakken doet hij wel zelf. Wouter Zwart kijkt mee. “Dat heet stickers in Nederland,” vertelt hij aan de vrouwen die de flesjes beplakken.
Hulp van de overheid krijgt Kono niet maar daar lijkt de man nauwelijks een probleem mee te hebben. De overheid zit ver weg en weet niet wat er nodig is, zegt hij. Dus doen ze het zélf.

“Hoe denkt u terug?” vraagt Wouter Zwart.
“Ik wil niet denken en dus doe ik het niet” waarna Kono het wel gehad heeft met die buitenlandse journalist met al z’n vragen. Hij gaat vuurwerk kijken met z’n gezin.
Zodat de harp overgaat in geknetter.

Mooie radio.

Wachten op de val van Kadhafi

door Reageer

Schakelen met de verslaggevers in Tripoli.
Wijze woorden van generaal buiten dienst Berry Macco.
En dan opeens heel rap: de compound van Kadhafi is ingenomen.
De feestvierders plunderen.
Wapens en flat screen tv’s.

Zinderende radio.
Mn Lucella Carasso in topvorm.

Soms schakel ik even over naar Nederland 1 dan 2 en dan 3.
NIETS.
Onbegrijpelijk.

Dansen en dan niet vallen

door Reageer

Sluwe profiteurs waren het, de babyboomers. Schaapjes op het droge, alles goed voor mekaar en nu de jonkies voor ze laten werken.
Militante mastodonten ook. Politici die niet meer lonken naar het pluche en dus de machtbeluste jongere generaties de oren wassen wanneer zij die oren laten hangen naar wie ze maar in het zadel helpt.

Brekelig zijn ze óók, de 65+-ers. Ze komen makkelijk ten val en huppa! Daar gaat weer een heup. Ze moeten daarom bewegen en, hoor ik via Trudy van Rijswijk die haar pappenheimers kent: zé vinden allemaal (!) dansen leuk want dat kennen zé nog van ‘vroeger’.
“Grijze hoofden, mannen en vrouwen” ziet de verslaggeefster.

“Er wordt flink wat gevallen zie ik” zegt Trudy van Rijswijk en ik schrik: zijn de grijze hoofden nou voor haar ogen collectief onderuit gegaan? Maar ze bedoelt dat ze dat in het persbericht van ‘Consument en Veiligheid’ heeft gelezen.
Waarna Cees Meijer van het instituut ons getallen onthult (62.000 gevallen ouderen jaarlijks naar het ziekenhuis). En dan verhaalt over dé ouderen die dansen allemaal leuk vinden en dan ook hun kinderen en kleinkinderen kunnen meenemen zodat het verbindt.

“Maar wat gaat u nou doen,” vraagt de verslaggeefster op een toon van ‘ach gossie, die oudjes’ “als de een na de ander vréselijk geblesseerd raakt?” Hóeft niet, zegt Meijer, onder goede begeleiding.

Trudy tegen een man: “U bent wel een waaghals, hoor. Daar staat u met uw jasje te wapperen, hebt u het warm gekregen?” (ja) “U maakt allemaal van die tussenpasjes, dadelijk vált u nog.” Tegen de vrouw bij hem: “Bent u niet bang dat hij valt?” (nee)
TvR: “Nou heeft hij zijn jasje zelfs uitgedaan!”

Weet je wat nog erger is dan vallen? Te worden toegesproken als een klein kind alleen omdat je 65+ bent.
Dat breekt nl niet een pols, dat breekt je geest.

Curieus

door Reageer

 

Jurgen van den Berg:

“Ik had eens een vriendinnetje die plakte de stickers van de paprika’s op de koelkast om het prijsverloop te zien.”

“Ik word veel gebeld, vandaar de piep”

door Reageer

Is-ie wel aan de telefoon, royalty-verslaggever Marc van der Linden? Want Marcel Oosten hoort een *piep*. Hij is er. Maar: “Ik word veel gebeld, vandaar de piep.”
Morgen verschijnt Van der Lindens boek ‘De vrouwen van Prins Bernhard’ en in de Telegraaf staat nu al de onthulling dat Bernhard een derde buitenechtelijke dochter had.
Marcel Oosten: “Die derde buitenechtelijke dochter, waar baseert u dat op?”
MvdL: “Dat kan ik niet vertellen.”
MO: “O. Das jammer.” We moeten, zegt Van der Linden, wachten op het boek.

MO: “Ik probeer het toch even bij u, kijken wat u wel kunt vertellen. Zijn er harde bewijzen?”
MvdL: “Ja.”
MO: “Goed. Wat voor soort?”
Catch 22! Zucht Van der Linden. Want hem wordt gevraagd of hij *iets* kan vertellen en dat kan hij maar niet al die details.

De presentator laat zich niet uit het veld slaan.
De achtergrond van de derde dochter – in Nederland opgegroeid? Ja. Verwekt tijdens de bevrijdingsdagen? Ja (staat al in de Telegraaf).
MO: “Kunt u ook een naam geven?”
Nee want ze zit vanavond bij RTL Boulevard én bij Knevel & Van den Brink tenzij Kadhafi dood gaat, dan gaat dat voor.
MO: “Kunt u wel vertellen hoe ze heet?”
MvdL: “Dat had u al gevraagd.”

MO: “Hebt u haar zelf gesproken?”(ja) “Is het een aardige vrouw?”(ja) “Heeft zij zelf geweten dat ze een dochter van Bernhard was?” (ja)
“Leuk om u even gesproken te hebben” neemt de royalty-verslaggever afscheid.
MO: “Het was toch redelijk informatief.”

En leuk om naar te luisteren.
Die combinatie van speels en vasthoudend – dat is Marcel Oosten.