De Koude Kalkoen

Marc-Robin Visscher

Creatief met tijd

door Reageer

Woekeren met teveel zendtijd moet het Radio 1 Journaal.
Serietje hier (zorg) en serietje daar (Waddeneilanden).
Vijf vragen weer eens van stal gehaald. Over ‘wat is onweer’.
Plaatjes natuurlijk en herhalingen voor het geval luisteraars pas laat inschakelen – en anders luisteren ze maar nóg een keer.

Van de baby krijgt het programma geen genoeg.
En gelukkig zijn er nog wat rondjes rond de kerk.

Weiner! Wessel de Jong maakt een leuke reportage over de schuinsmarcheerder.
De bouwvak (opnieuw).
Ook: Bert Koenders over Mali en ontsnapte gevangenen in Irak.
Erg veel aandacht voor Cordaid dat in Nederland armen helpt.

Maar daarmee krijg je drieëneenhalf uur niet vol.
Bovendien wil de luisteraar ook geamuseerd worden maar dan weer niet op een al te suffe manier (sprekend voor mezelf).

Vanochtend drie gezellige onderwerpen.
Edwin Cornelissen die met Adelinde Cornelissen bespreekt dat het weer goed gaat met Parzival (die een hartkwaal heeft).
Marc-Robin Visscher op bezoek bij twee taartenbakkende vrouwen die fan zijn van dat tv-programma over taarten bakken waar iedereen behalve ik naar schijnt te kijken.
‘Oeps’-momenten hebben ze in dat programma wanneer de taart op de grond lazert maar dat blijkt ok als je ‘m maar binnen 3 seconden opraapt.

Tenslotte ook nog een diertje-van-de-dag van Marc Hamer die op de Veluwe op de hei poelen met water vult.
Voor de edelherten en de zwijnen maar vooral voor de Schotse hooglanders omdat Natuurmonumenten daarvoor een zorgplicht heeft.
Niet dat die zo’n dorst hebben, vermoedt boswachter Paul Jansen, maar ze zoeken verkoeling en gaan er daarom middenin staan.

Nou vooruit, dat waren eigenlijk drie best fijne reportages.

Het gaat niet om de plaatjes

door 5 Reacties

Ik heb me boos gemaakt over ‘de plaatjes’.
Muziek in het Radio 1 Journaal?!
Twee, soms zelfs drie plaatjes per uur?
En… niet eens léuke plaatjes.

Ik heb vals getwitterd, ik heb hier betoogd.
En soms dacht ik bij een plaatje: best leuk.
En bij een ander plaatje: hoe kunnen ze dát nou draaien.

Strijd gestreden
Om me te realiseren dat de strijd wat mij betreft is gestreden.
Haalt het R1J de plaatjes weer úit het programma – graag!
Laat R1J ze zitten – dan graag een betere keuze en anders kan ik een aantal keren per uur dát doen waarvoor Giselle van Cann me juist wou behoeden: de radio uit-tjoenen, de gedachten op nul zetten (of op iets anders), mail beantwoorden, de tuin in lopen.
En soms ben ik dan terug in het programma wanneer er weer wordt gepraat en soms ook niet.

Maar die plaatjes – daar gaat het helemaal niet over.
Die zijn een makkelijk houvast.
Een aangrijpingspunt.
Een: kijk eens hoe oppervlakkig.

Oppervlakkigheid
De echte oppervlakkigheid zit elders.
Die zit in de keuze van de onderwerpen en -vooral- in de aanpak ervan.
Want bijna álles kan belangrijk worden (gevonden) afhankelijk van hoe je ernaar kijkt en hoe je het belicht.
Soms inzoemend op hoe groot het leed van een aantal personen kan zijn, soms terugwijkend en de spot richten op de Big Picture met als het kan Grote Verbanden.

Al weken luister ik met plezier naar de berichtgeving over de examenfraude en over Turkije.
De verslaggevers zitten bovenop het nieuws, de presentatoren zijn gretig bij het speuren naar de achtergronden.

Parlementair nieuws en sportnieuws is regelmatig knus geneuzel.
De verslaggever in kwestie vindt het spannend, de presentatoren genieten mee. En ik vraag me af of het allemaal écht zo belangrijk is.

Op locatie
Waar ik steeds vaker twijfels ervaar is bij de live-verslaggever-op-locatie.
Er zijn interessante onderwerpen die zakelijk worden gebracht (deze week Maino Remmers bij de Oisterwijkse vennen).
Maar te vaak is het té leuk (Marc-Robin Visscher: “ik heb mijn schroevendraaier bij me!” Lara: “Oe! Pas op! Laat hem niet in de buurt!”) en eigenlijk vrijwel álles van Maino Remmers tenzij die een grote drempel in de weg wordt gelegd.

De avond live-verslaggever-op-locatie is helemaal om te janken.
Jeroen de Jager kan het, denk ik, zelf niet echt hélpen. Die krijgt een rotopdracht en maakt er al vox-poppend het beste van.

Jozephine Trehy heeft mogelijk kwaliteiten maar het live-verslaggeven-op-locatie hoort daartoe niet.
Bijdrage 1 is steevast volstrekt zinloze voxpop.
Verder babbelt ze zich er doorheen met vandaag (bv) dé vinder van ‘de baby’ (die ze zgn was gaan zóeken) die helemaal niet de baby had gevonden maar had gezien hoe ánderen de baby vonden en de politie belden.
Waarna JT bezorgd vraagt of hij er toch niet een naar gevoel aan heeft overgehouden. En wat denk je? Ja!!

Bovenop
Wat ik wel wil.
Ik wil de presentatoren bovenop het nieuws.
En -opmerkelijk- dat lukt Lara Rense en Marcel Oosten beter wanneer ze op vrijdag solo presenteren. De sfeer is dan ook prettiger.
Niet zo vals-kattig naar gesprekspartners. Niet zo (soms) té leuk samen.
Zakelijker in de gesprekken en tegelijk intiemer met de luisteraar.
Voorstel: schaf die duopresentatie ook in de ochtend af.

Wat ik verder wil.
Ik wil de correspondenten niet alleen hijgend in het traangas (en o! Wat doet Bram Vermeulen dat prachtig!). Ik wil juist van hen ook de kleine verhalen die ons meer inzicht kunnen verschaffen in hun regio.
Opdat wij weten dat de wereld niet stopt bij Maastricht en Appelscha.

Integer en betrokken
Wat ik nog meer wil.
Ik wil verslaggevers die niet gemakzuchtig voxpoppen (ik háát voxpop!) maar die inzicht verschaffen. Door te verhalen, door portretten te maken.
Integer. Betrokken.
Wederom: niet gemakzuchtig effe binnenwandelen, microfoon erbij, babbel-klets en huppatee.
Elke verslaggever die vanaf nu daarmee denkt weg te komen mag van mij op staande voet worden ontslagen.

En tenslotte wil ik gravers en wil ik duiders.
Journalisten die niet voor kennisgeving aannemen wat de voorlichters op hun mouw spelden en duiders die een paar extra stappen opzij en naar achter doen en er dan even helemaal fris tegenaan kijken.

Verras me
Maar wat ik het allerliefste wil: verras me.
Stap af van het stramien, stap af van de vaste aanpak, stap af van de voorspelbare onderwerpen.

Voorkom dat ik R1J ervaar als oor-in-oor-uit-brei.
Doe iets geks.
Doe iets schokkends.

Ga de extra kilometer.
Maak van R1J het allerbeste nieuwsprogramma dat er is.
Toi toi toi.
(en snel, graag)

Efficiënt live zijn

door Reageer

Vooropgesteld: ik ben dol op live verslaggeving in het ochtend-Radio 1 Journaal.

Daarna gesteld: de afgelopen week valt me op dat de inhoud van de meeste Filialen kan worden samengevat in drie zinnen die in zes of meer fragmenten van een minuut of vier worden uitgesponnen.
Of ze te genieten zijn hangt dan sterk af van de persoonlijkheid van in dit geval Marc-Robin (groeten uit) Visscher.

De zaterdag-live-verslaggever heeft alleen al door het gebrek aan tijd minder gelegenheid tot gezellige keuvel.
Drie keer komt Joris van de Kerkhof in de uitzending.
Over Amsterdamse taxichauffeurs die dankzij een nieuw systeem met pasjes en nummers moeten onthufteren.

Even voor half acht treft de verslaggever de eerste chauffeur (met stropdas). Die verzekert hem dat hij altijd netjes met zijn klanten omgaat.

Om tien over acht ziet Joris van de Kerkhof op een podium met namen van alle taxibedrijven (JvdK: “als na een sportwedstrijd wanneer mensen geïnterviewd worden”) de Amsterdamse burgemeester Van der Laan.
Andere chauffeur met ook een stropdas én ballonnen en ook nog “mooie dames” die een wervend betoog houdt voor de zonetaxi waarmee je voor 14 Euro van het station naar het Stadionplein kunt terwijl (zegt hij) de metro 20 Euro kost.

Een paar minuten voor half negen: daar is de burgemeester.
JvdK: “U hebt vragen beantwoord over hoe mooi het is met de nieuwe taxi’s en nu even iets anders…”
Waarna hij Van der Laan in twee minuten laat vertellen over waarom de asielzoekers uit de vluchtkerk moesten, waar ze nu zitten, hóe ze daar nu zitten (geen water en elektra), dat hij ze zelf geen voorzieningen gaat bieden maar dat particulieren dat mogen doen terwijl de burgemeester zal proberen het “zo relaxed mogelijk te laten gebeuren”.

Gaat hij de asielzoekers niet uit het pand halen?
Van der Laan: “Nee. Waarom zou ik.”

Kijk.
Dat is nog eens efficiënt gebruik maken van je live verslaggever.

Het is vrijdag dús…

door Reageer

Ik weet niet wat Giselle van Cann zich voorstelde met haar ‘wij draaien plaatjes omdat u het anders niet kan bijbenen’-blog.

Waarschijnlijk niet dat de luisteraars over elkaar zouden heenvallen om haar -gemotiveerd- uit te leggen waarom dat een stom idee is.
Ben benieuwd of Van Cann nu vloekend door haar kantoor beent en denkt: blijkbaar toch niet zo’n goed idee.
Of dat ze vloekend benend denkt: ik duw ze de plaatjes tóch door de strot.

Mij storen de plaatjes niet zo erg in de ochtend.
Omdat de ochtenduitzending vol pleegt te zijn en gevarieerd en ‘snel’.
Plaatjes lijken in de plaats te zijn gekomen van de herhalingen van reportages.
Over of dat erg is kun je verschillend denken.

Met de avond heb ik meer moeite.
De uitzending *is* al zo kort.
Komen we net lekker op stoom draait de presentator ‘Birds’ van Anouk.
Moeten we onszelf nu herpakken van alle info? Na een kwartier?
Wie daar inderdaad moeite mee heeft krijgt gotzijdank aansluitend een niet te lastig onderwerp: het weer.

“Het is vrijdag dús verwelkomen we Luuk Ikink!” = een nieuwe rubriek, opgepikt van de Sportzomer.
Over twitter dus.
Met een opzwepend muziekje eronder zodat de suffe luisteraars begrijpen dat dit hip en snel en van-deze-tijd is.

Hoogtepunt vond ik zelf Bart Kamphuis in gesprek met flexwerkers die voor kutwerk resp. € 3,80 en € 7,00 per uur verdienen.
Mooi ook, aansluitend op Marc-Robin Visscher vanochtend met de ontslagen bloemboeketmaaksters.

Hét nieuws was:
“Nederland en Turkije liggen op ramkoers!” (Tim Overdiek)
“Ronkende teksten op tv!” (Paul Sanders)
“Diplomatieke betrekkingen staan onder hoogspanning!” (Tim Overdiek)
Over het Turkse jongetje dat pleegkind is van een lesbisch stel.

Misschien staan de Turken morgen echt met tanks aan de grens.
Maar het kan zomaar zijn dat dit onderwerp een ietsje wordt opgeklopt.
Dat is althans mijn indruk.

Wrijf het maar in wanneer ons volgende week donderdag de Turkse kogels om de oren vliegen.

IJsmeester zakt door ijs

door Reageer

“U kunt het terugluisteren: klikken op ijsmeester zakt door ijs in uitzending.”

Lara Rense verwijst aan het eind van het Radio 1 Journaal naar wat zonder twijfel het hoogtepunt van de uitzending was (tenzij je je erg druk maakt over Lance Armstrong).
In het zoveelste ‘hoe is het met het ijs’-Filiaal van deze week gebeurt er iets.

Marc-Robin Visscher (de enige van wie ik die Filialen nog nét kan verdragen) staat om even voor acht uur te dollen met de voorzitter van de Ankeveense IJsclub: “als kwajongetjes, doen we het of doen we het niet”.
Het ijs oplopen dus.

De ijsmeester loopt voorop, dan de voorzitter “en ik volg op gepaste afstand”.
En: “probeer dit thuis niet, hè”.

Krakend ijs.
MRV: “O! Ik ga terug. Meneer de voorzitter, we doen het niet.”
Maar… “het is zo léuk! En zo spannend!”

Dan: “O mijn God! Hij is er doorheen gezakt! De ijsmeester tot zijn middel in het water.”
Tegen de ijsmeester: “Gaat het?”
IJsmeester (met dun stemmetje): “Het valt me toch tegen…”
MRV: “Potverdorie!”

Waarna, horen we later, De Telegraaf 1 van zijn beste krachten naar de locatie stuurt om hiervan verslag te doen.
Leuk natuurlijk maar toch een beetje mosterd na de maaltijd.
Want niet *erbij* zoals het Radio 1 Journaal.