In het blad van Omroep Max staat een interview met Govert van Brakel.
Hij gaat een boek schrijven (werktitel ‘Radioherinneringen’).
En spreekt de wijze woorden: “Op de televisie is het credo ‘zwijgen’ en op de radio doen ze dat te weinig.”
Dat is me uit het hart gegrepen.
Elektronisch geriedel.
Joris van de Kerkhof is in Eindhoven bij Glow en iemand, ik neem aan een kunstenaar, zegt dat hij zich afvroeg “wat als licht zelf ook kan waarnemen?”
Zo kwam hij op een installatie met lichtstralen die 60 meter weg ‘aftasten’ en de verslaggever (altijd praktisch) stelt voor erin te gaan staan.
Het werkt en de lichtstraal gaat nog praten ook: alsof hij vragen wil stellen.
Er is ook een dreigende variant (somber geluid): “als een groep wolven gaan ze nu mensen aanvallen”.
De Catharinakerk staat in het licht.
En twee mensen in het wit dansen om de kerk.
Waarvoor dat symbool staat mogen we zelf bedenken.
Joris van de Kerkhof wandelt verder en komt bij ‘De witte dame’ (=de oude Philipstoren) en ook nog bij het Philips stadion.
Met telkens andere muziek.
Dan: vuurwerk.
En dan “dooft de muziek en het licht langzaam uit” net als de reportage waarin op het laatst zachtjes uit-fadend wordt geklapt.
Erg knap om iets dat je moet zien zo te laten horen dat de luisteraar het moeiteloos visualiseert.
door Jeanne 2 Reacties
Het antwoord op de vraag ‘waar is Marcel Oosten gebleven’: hij werkt voor de regionale omroep RTV Oost.
Als radiopresentator.
http://radio.nl/816805/marcel-oosten-nieuwe-radiopresentator-afslag-oost
door Jeanne 7 Reacties
Ik zet vanochtend Facebook aan en een van de eerste berichten die ik lees is van Govert van Brakel.
Vandaag is zijn laatste Perstribune.
Vrienden en collega’s buitelen in de commentjes over zichzelf en elkaar heen met complimenten.
Terecht.
De Perstribune eindigt met een zojuist door Ivo de Wijs over en aan Govert geschreven gedicht waar de presentator verlegen van wordt.
Ik wou dat ik zo mooi kon schrijven als Ivo de Wijs.
Dat kan ik niet dus houd ik het noodgedwongen bij: Govert, ik ga je missen.
Ivo de Wijs aan het slot van de uitzending.
Outlets zijn voor mij gebouwen met trendy namen waar ik langs rijd en waarvoor ik reclame hoor.
Er schijnen mensen te zijn die er een hele dag kunnen doorbrengen om er ‘lekker’ te gaan shoppen.
In Roermond blijkt ook een outlet te zijn waar “veel Nederlanders, veel Fransen en heel veel verdrietige kinderen…” (op de achtergrond het geluid van een dreinend kind waarmee de stemming er meteen in zit).
Het gaat alleen niet om de zeurkinderen, Joris van de Kerkhof wil ons vertellen over “heel veel Chinezen” die er ook rondlopen.
Het is geen toeval, het outlet centrum zorgt er zelf voor dat het in het reisprogramma zit van Chinese touroperators. Een halve dag brengen de Chinezen er door, rennend van winkel naar winkel, shoppend shoppend shoppend. Waarbij ze 5 tot 8x zoveel uitgeven als een Nederlander.
Omdat designermerken in Roermond goedkoper zijn dan in China en omdat een Chinees altijd ook inkoopt voor vrienden en familie.
Joris van de Kerkhof laat zich door een jonge Chinese vrouw, Valerie, die hierover een scriptie heeft geschreven, uitleggen waarom de merkproducten voor Chinezen zo belangrijk zijn: ze zijn goed voor hun sociale status.
Een Chinees gezin (uit Hoofddorp! Wat ver!) komt hier al voor de derde keer. De vrouw koopt inderdaad zoals uit het onderzoek bleek ook voor anderen, omdat de producten goed én goedkoop zijn. En de man is méé maar zegt dat hij niet goed weet waarom.
Grappig: de verslaggever en Valerie hebben geprobeerd een aantal Chinese mannen te spreken die op bankjes zaten met tassen om zich heen maar die wilden niet praten. Dat deden ze wel in het onderzoek: vrouw deed het winkelen, man zat buiten te roken (ontspannen?).
Het gaat steeds beter met deze outlet (= het wordt er steeds drukker). Toch zullen de Chinezen blijven komen, verwacht Valerie. Want: in China is het nóg drukker. Maar vooral: daar loop je het risico dat zgn merkproducten nep zijn. Hier zijn ze zeker echt.
Een leuk kijkje in een voor mij totaal vreemde wereld.