Het duurt een tijdje voor begin september tot Conny Keesen doordringt dat ‘scenaria‘ alleen in háár vocabulaire als woord voorkomt.
De laatste week hoor ik haar vooral het woord vermijden.
Tot nu.
“Alle scena…” zegt ze.
Een lichte aarzeling.
Dan: “Alle scenario zijn nog open.”
O got.
“Hebt u bij Rover al de cursus gehad dat wanneer je iets positief brengt, het ook beter overkomt?”
Joris van de Kerkhof onderbreekt vriendelijk (klinkend) de tirade van Aldo Markus van de reizigersvereniging. Billen bloot, onoverzichtelijk product staat de man te briesen.
De onderbreking veroorzaakt een korte stilte en dan: “Wij zijn tegen verkeerde ontwikkelingen en dat gaan jullie dan uitzenden en dat is weer handig.
Beetje ping-pong.”
Vandaag is de eerste dag waarop nergens meer de strippenkaart kan worden gebruikt. Wat *niet* leidt tot wanhopige reizigers.
Die OV chipkaart beheersen ze intussen wel, incl. het uitchecken.
Hacken kan nog steeds maar, verzekert ons Anita Hilhorst van TLS: “steeds minder”.
Dan, eindelijk, helemaal aan het eind, stelt Joris van de Kerkhof wiens verkouden stem we gaande de uitzending steeds meer horen *breken* de vraag die zijn fans al drie uur bezig houdt. Wat zal hem helpen? “Thee met een beetje honing?”
“Whiskey denk ik!” zegt Anita Hilhorst gedecideerd.
De Filiaalhouder lacht.
“Morgen weer, hopelijk” kondigt Marcel Oosten hem af.
Dat hoop ik ook.
“Iemand die ooit op reddend zwemmen heeft gezeten,” schildert Duitsland-correspondent Wouter Meijer plastisch de reacties op het gedoe van Griekenland (referendum), “weet dat ’t het beste gaat als de drenkeling niet gaat spartelen.
Anders moet je ‘m loslaten.”
Lara Rense: “Mooi gezegd, Wouter.”
De dood is taboe, als de dood toeslaat zijn we sprakeloos en dan hebben we behoefte aan rituelen.
Joris van de Kerkhof, zelf “een beetje katholiek opgevoed” viert met Leo Feijen (RKK) Allerzielen. Vieren dat de doden “voortleven in ons hart en bij God”.
Feijen spreekt prachtige zin na prachtige zin. Hij draagt gedichten voor. Zoals het mooie Zeven maal om de aarde gaan van Ida Gerhardt. Feijen: “Je wil gewoon die ander nog 1x omhelzen.”
Hij vertelt over zes jaar geleden toen zijn moeder stierf. In de herfst, met druilerig weer zoals we nu hebben. Toen zij haar laatste adem uitblies brak de zon door. Waarop een vrijwilliger in de hospice Feijen op de schouder tikte en naar buiten wees: “ze is er al”.
Om half negen is het Filiaal verhuisd naar een kerkhof in Bilthoven. Joris van de Kerkhof en de beheerder van de begraafplaats doen lacherig. Over chrysanten en gladiolen.
Weg is even de sfeer van weemoed.
Een half uur later krijgt de Filiaalhouder van Marcel Oosten de vraag mee wat Halloween met Allerzielen te maken heeft. De gasten kunnen er niet veel mee (ik als luisteraar ook niet), Feijen valt -gelukkig- weer terug op “eeuwenoude rituelen die met verdriet verzoenen”. De beheerder, Vos, vertelt over “wierook, die opstijgt naar de hemel, mét alle verdriet” terwijl hij die wierook en het verdriet nakijkt.
MO om vijf voor half tien tegen JvdK: “Wat is jóuw gevoel?”
Stenen beschrijft de Filiaalhouder. Maar ook een man die net langs kwam. Voor het graf van zijn vrouw die vorig jaar is overleden. Kindergraven.
Druppels van de bomen, herfstkleuren, bladeren die vergaan en nieuw leven dat ontstaat.
In de verte een ambulance.
Dit was heel erg mooie radio.
Joris van de Kerkhof begint goed.
Hij zal met Robert Giebels ( ‘Onze excuses voor het ongemak’ over treinforenzen) met de trein van Breda naar Hoofddorp reizen. Eerst een ticket kopen. Bij een apparaat waarmee de Filiaalhouder de ervaring heeft “dat het vaak zegt dat je pas niet werkt”.
“Staan de sterren goed?” vraagt hij aan Giebels.
Geen regen, geen wind – “ik kan niets verzinnen wat er mis zou kunnen gaan”.
Met de trein gaat ook niets mis. Integendeel. Aardige medepassagiers, alles op tijd, Giebels die z’n boek uitdeelt en voorleest uit eigen werk.
Joris van de Kerkhof test een aantal beweringen. Praten passagiers niet met elkaar? “Hebt u goed geslapen, meneer?” Als de aardige verslaggever ze wat vraagt, praten ze wel degelijk.
Helaas knalt de verbinding van de NOS er nu uit en komt hij een tweede keer slechts enkele seconden tot stand waarna we weer een uur op de Filiaalhouder moeten wachten.
Aan het slot wil Robert Giebels graag zijn pet peeve kwijt: passagiers die via de 1e klas instappen en dan naar de 2e klas hollen. Het blijkt geen klassieke ergernis want etiquette-guru Beatrijs Ritsema (was die het?) denkt dat alleen van belang is dat iedereen zo snel mogelijk de trein ingaat.
Waar ze wel iets over wil (en móet, JvdK is behoorlijk sturend) zeggen: de afstand tussen mensen.
We streven, onthult ze, naar “een privé bubbel van 30 cm om je te beschermen tegen anderen”.
Dat wil bij stevig gebouwde personen in een tweedeklascoupé niet altijd lukken.
Waarna de Filiaalhouder in de trein terug stapt. Naar zijn auto die op hem staat te wachten in Breda.
“Tot ziens, het was leuk” zegt hij tegen zijn gast.
Het was zeker leuk.
@NOS: nu nog iets doen aan die eruit schietende verbindingen.
[Update: stiekem dacht ik dat het flauwekul was, dat Joris van de Kerkhof helemáál niet zijn auto in Breda had staan en dat áls hij al naar het zuiden moest hij dat zou doen rijdend in een auto, ev. gereden wórdend.
Neen.
Lees wat de Filiaalhouder overkwam toen we hem niet meer opgewekt en blij op de zender hoorden.]