De Koude Kalkoen

Vroege Vogels

Tekenen tegen 100.000 dierproeven

door 1 Reactie

Van de 600.000 dierproeven die jaarlijks worden gedaan zijn er 100.000 volgens wetenschappers overbodig, zegt Frank Dales van de Dierenbescherming in Vroege Vogels. “Over de andere 500.000 kun je twisten.”
Hij wil dat we een petitie tekenen om die 100.000 te verbieden.
Met die petitie gaat hij naar “wetenschappers, regelgevers en producenten”.

Over de overbodige testen is Dales duidelijk: producten die al eens getest zijn worden nóg eens getest, wat in Amerika al op dieren is uitgeprobeerd, wordt daar hier ook nog eens op gesmeerd.
Bovendien zégt het niks als een middel op een dier veilig is bevonden – het kan op een mens een heel andere werking hebben.

“Testen op dieren zijn altijd gruwelijk” benadrukt Dales en na als proefdier te zijn gebruikt gaan de dieren niet naar de kinderboerderij maar worden ze afgemaakt.
Ook de dieren die niet zijn gebruikt maar die reserve stonden.
En het zijn niet “alléén muizen en ratten” maar ook konijnen, katten, honden en paarden.
Muizen en ratten vind ik trouwens ook al heel erg.

Waarom niet álle dierproeven (proberen te) verbieden, denk ik, maar volstaan met die 100.000.
De Dierenbescherming wil zo “de geesten rijp maken”.

Van mij mag het sneller.
Maar als ik zie hoeveel idioten met bontkragen rondlopen vrees ik dat Dales gelijk heeft en dat dierenwelzijn zéér voorzichtig en dus traag in de botte hersentjes moet worden gemasseerd.

Handig testen in gevangenschap

door 4 Reacties

Kunnen apen denken en hoe bewijs je dat, wil Menno Bentveld doornemen met hoogleraar Ecologische determinanten van gedrag Liesbeth Sterck.
Ze onderzocht drie jaar in Indonesië een groep makaken en een groep langoeren en dan mn “hoe omgevingsfactoren het gedrag van vrouwtjes bepalen”.
Als een Jane Goodall? Precies.
Door ‘s avonds te zoeken in welke boom de apen slapen, daar de volgende ochtend te zijn vóór ze gaan lopen “en dan de hele dag er achteraan”.
Vinden die apen dat niet ráár, denk ik dan, maar de presentator denkt het niet dus vraagt hij er ook niet naar.

Nu die intelligentie.
Dat, weet Sterck, “is in het wild lastig te onderzoeken”.
Daarom “is het handiger dat in gevangenschap te doen”.

Volgt een mooi verhaal over hoe je meet dat apen (kan ook met andere dieren) kunnen “snappen wat de ander kan zien”.
Bv door naar boven te kijken en dan volgen ze jouw blik.
Test met plaatjes: drie apen, links een dominante, rechts een ondergeschikte, in het midden een aap die dreigend kijkt.
Wanneer die ‘gewone’ aap dreigend kijkt naar rechts, vindt de testaap dat normaal.
Kijkt ze dreigend naar links, dan verbaast de testaap zich daarover want dat doet een gewone aap niet, dus kijkt testaap lánger.

Waarom we willen weten hoe intelligent apen zijn?
“Dan snappen we meer van de evolutie van onze eigen intelligentie.”

Ik luister als altijd graag naar Liesbeth Sterck.
Ze vertelt mooi en helder.
Maar, vraag ik me af, hoe komt ze aan die apen in gevangenschap waarop je zo handig kunt testen?

Het blauwtje, de mier en het springstaartje

door Reageer

Henny Radstaak maakt een reportage over “het zeldzame pimpernelblauwtje”= een vlinder.
Die alleen voorkomt in een gebiedje bij Den Bosch.

Nu ben ik een vriendin van alles wat groeit en bloeit maar met vlinders héb ik niet zoveel.
Zodat ik maar half luister tot ik word verrast door het zeer sneaky gedrag van de rups van het blauwtje.

Die heeft nl de geur van de larve van een moerassteekmier zodat die mier wanneer-ie ‘m ergens ziet liggen denkt dat-ie een eigen larve heeft gevonden.
Dús neemt-ie ‘m mee naar huis en stopt hem in de broedkamer van de mierenlarven waaraan de rups zich tien maanden lang het buikje rond eet.

Dat is al een mooi verhaal maar hierna horen we dat de moerassteekmier het weer moet hebben van springstaartjes, mini diertjes (“voorlopers van insecten” zegt een deskundige) die in de bodem leven.
En die zijn wel overal, maar niet altijd voldoende.
Dus als er weinig staartjes zijn, zijn er weinig mieren en daardoor ook weinig blauwtjes.

Henny Radstaak laat zich springstaartjes aanwijzen die in alcohol worden veilig gesteld voor nader onderzoek.
Dan eens rommelen door de vegetatie (HR: “we liggen hier nu met z’n vieren op de grond”) en verdomd: kleine, bruine mieren.
De moerassteekmier.
Die niet verder dan een-twee meter van het nest komt.
Zodat het voor het pimpernelblauwtje niet alleen van van belang is dat er dankzij een overvloed aan springstaartjes grote mierennesten zijn maar óók nog eens dat die nesten dichtbij de waardplant (de Grote Pimpernel) zitten.

Mooi verhaal over het ecosysteem aan de hand (..) van een kleine vlinder.

Vergassen

door 1 Reactie

Ergens deze week in DIDD beweert Boswachter Frans (Kapteijns) – die aardige twitteraar die ik niet zo lang geleden nog ‘welkom, wolf!’ hoorde uitroepen – dat je ganzen moet vergassen.
Omdat het er teveel zijn. En zodoende.

Hij kreeg amper tijd het toe te lichten omdat de uitzending onhandig was ingepland en de ganzen er als onderwerp doorheen werden gejast.
Daarom heb ik hem toen niet ter verantwoording geroepen.
Want ik kan het fundamenteel met iemand oneens zijn, voor ik hem ga aanpakken wil ik in elk geval zijn (ongetwijfeld: foute, maar toch) argumenten hebben gehoord.

Bij Vroege Vogels heeft Midas Dekkers het over de vraag of er ‘joodse dieren’ zijn en houdt een vrolijke riedel over katholieke dieren.

Maar dan:
Het stikt hier inmiddels van de joodse dieren. Ganzen.

Ganzen worden vergast. Met honderdduizenden. (..)
Is een dier joods omdat het vergast wordt? Niet per se. Mag je het vergassen van mensen vergelijken met dat van dieren? Velen vinden van niet. Maar er is een opvallende overeenkomst.
Veel joden werden afgevoerd onder toezicht van de Joodsche Raad, die door haar medewerking aan de machthebbers hoopte vele joden te redden. Die hoop bleek jammerlijk vergeefs.
Nu worden veel ganzen afgeslacht onder toeziend oog van de Vogelbescherming. Die hoopt met het vergassen van honderdduizenden ganzen honderdduizenden ganzen te redden. Tel uit je winst. Je zult maar gans zijn.

Maar wat je er ook van vindt, één ding staat vast: een club die met het vergassen van honderdduizenden vogels instemt, verdient de naam Vogelbescherming niet.
Daar moeten we iets anders op verzinnen. Wat dacht u van ‘de Vogelraad’?

Vroege Vogels verwacht boze brieven.
Die komen vast.

Zelf schrijf ik een niet-boze brief.
Met het vriendelijk verzoek Midas Dekkers terug te smeken als columnist.
Minstens 1x per maand.
We hebben ‘m nodig.

Mensen meegeven dat er mooie dingen zijn in het leven

door Reageer

“Ah! Daar gaat-ie!”
Henny Radstaak mag erbij zijn wanneer Frater Willibrordus in de kruidentuin van landgoed Oostbroek een pas ontpopte koninginnenpage de vrijheid geeft.

fraterWBMaar eerst laat hij onze favoriete frater (die eigenlijk al een tijd met pensioen is) vertellen over zijn activiteiten als vrijwilliger voor het Utrechts Landschap.
Frater Willibrordus vertelt mensen over vlinders.
In de tuin maar ook in tehuizen (“mensen die amper buiten komen”) en wanneer iemand na bezoek aan het ziekenhuis in een dip in zijn tuin belandt, vrolijkt hij ze weer op.
“De mensen nemen foto’s en ook van mij want, zeggen ze: daar kan ik mijn man een plezier mee doen.”

Terwijl de verslaggever met de frater praat komen twee vrouwen langs die zich graag de poppen laten tonen (door een vriend van hem als rupsen gevonden in een tuin in Velp en als pop in een sigarendoosje opgestuurd).

Frater Willibrordus is 85.
Hij is “blij en dankbaar” dat hij dit kan doen.
Blij dat hij er zelf plezier in heeft maar vooral blij dat hij “mensen blij kan maken”.

“Heeft dat met uw frater zijn te maken?” vraagt Henny Radstaak.
“Het komt op mijn weg,” zegt de frater eerst bescheiden.
Dan toch: “Ik denk het wel zeker.
Om mensen iets mee te geven, dat er mooie dingen zijn in het leven.”

Een mooie man in een mooie reportage.

foto: Henny Radstaak