De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Gezocht: sponsor

door Reageer

Klagen over vliegen en niet-vliegen blijft leuk.
Het wordt weer eens bewezen in een reportage van Karin Alberts. Gebeld: kom naar Schiphol, we vliegen. Daar: in de bus naar Brussel, toestel staat dáár.
Van Gran Canaria gevlogen naar Barcelona, in de bus naar Schiphol waar een bus zóu klaarstaan naar Eelde. Niet dus.

Er is ook ander leed. Cheerleaders Reloaded. Zes meiden die met begeleider Nelson Petter naar Orlando zouden vliegen. Om mee te doen met het WK Cheerleaden dat, zegt Petter, zoiets is als de Olympische Spelen. Maar liefst 86 landen doen mee.
Ze hádden tickets van nog geen € 500. Die vlucht ging niet door. Volgende vlucht van deze maatschappij is donderdag maar zit vol. Dus driftig rondgebeld en nieuwe tickets kosten tussen de 1500-2500 Euro. Terwijl het kampioenschap vrijdagochtend begint (speciaal een dag vertraagd voor de buitenlanders die moeten in-vliegen).

“Is er geen sponsor dan?” doet presentator Marcel Oosten behulpzaam.
Precies! Daarop zit Petter dus ook te wachten.
“Zijn we goed” gaat collega-presentator Lara Rense weer op de sportieve toer.
Petter: “Hartstikke goed!”
MO: “En is er nog ruimte op de pakjes voor een stickertje of een logootje?”
Die ruimte is er en wat ontzettend aardig van de NOS om zo te werven voor een stel sportieve jonge vrouwen die een sportieve droom najagen. Denk ik.

Toch even gekeken op het net. Reloaded blijkt “een professionele dansorganisatie” die tegen betaling komt optreden of workshops geven. En als je ziet hoeveel sponsors ze al hebben én weet hoe miniem cheerleadingpakjes zijn lijkt het me een klein mirakel als daar nog een logootje *bij* kan.

Soms moet je een leuk gesprekje gewoon leuk vinden en google negeren.
Voor je het weet heb je het kapot gecheckt.

“Mijn man is niet gauw boos, meneer”

door Reageer

Wanneer ik om zes uur het Radio 1 Journaal aanzet verkeer ik nog in de waan dat ik mógelijk morgen via Houston naar Phoenix vlieg. Een half uur later ben ik uit de droom geholpen en een uur dáárna heb ik mijn geplande reis gecancelled en een nieuw ticket gekocht voor over drie weken. Dat is wat een informatief radioprogramma met een vrouw kan doen.

R1J praat met deskundigen, laat de eigen correspondenten vertellen over hoe ze vanuit Nederland weer ‘thuis’ kwamen (een aantal is dat nog niet gelukt) en tracteert op reportages van wachtenden. Waarbij hangen op harde bankjes op Schiphol natuurlijk geen feest is maar zelfs hangen bij een luxe hotelzwembad in Paramaribo (reportage Harmen Boerboom) blijkt te kunnen vervelen.

Voor het Filiaal wordt Joris van de Kerkhof (opnieuw) naar onze luchthaven gestuurd. Want: “Goedemorgen Marc-Robin!” De voor deze week ingeplande Filiaalhouder zit vast in Granada. Waar hij een cursus Spaans doet. Misschien vliegt hij woensdag terug.

Is het leuk, nóg een Schiphol-Filiaal? Het is niet alleen leuk, het maakte mij duidelijk dat ik daar niet wil wezen. Niet morgen niet, en ook niet woensdag of donderdag (aangenomen dat er dan wel wordt gevlogen). Want de sfeer wordt niet beter en de informatievoorziening laat ernstig te wensen over. Terwijl er ook nog eens groot onrecht geschiedt: wie de mazzel had al door de paspoortcontrole te zijn toen het luchtverkeer werd stilgelegd, wordt in de watten gelegd en vermaakt. Wie er nog vóór stond moet afzien. En niet zo’n beetje.

Joris van de Kerkhof treft een keurig sprekend ouder echtpaar. Op de site van Schiphol stond dat hun toestel naar Barcelona wel zou vertrekken. Nu blijkt dat niet zo te zijn en: hadden ze maar bij hun luchtvaartmaatschappij moeten informeren.
Is de man boos? “Mijn man is niet gauw boos, meneer” zegt zijn echtgenote.
“Een beetje jammer” zegt de man wat afgemeten. Drie uur reizen om op tijd te komen en nu weer drie uur terug. Ach, doet mevrouw: “Als we op tijd terug zijn kunnen we deze uitzending horen.” En de niet-gauw-boze man: “Alles op de hele wereld is net het probleem wat je ervan maakt.”

Op het laatst nog Amerikanen. Op goed geluk naar Schiphol gekomen. “We thought maybe.” Een vlucht doet er niet toe waarhéén: “Get the hell out of Europe” want “my dogs are missing me”. Maar ja, de aswolk. “Act of God.” “Act of God?” herhaalt Joris van de Kerkhof verbaasd. Nou.. “Act of Volcano” dan. En van Holland blijven ze houden.

Ik eigenlijk ook wel.
(zonnig denkend)

A weather system with no logic

door Reageer

“De onduidelijkheid blijft lang duren” verzucht Joris van de Kerkhof die vandaag een ‘Schiphol-ligt-plat’-Filiaal mag doen.
Cancelled staat er op de borden en “fotomoment!” roept een meisje enthousiast. “De grote mechanische vogels staan stijf aan de grond” maakte Marc van Dam een gevoelige reportage. Terwijl Joris van Poppel bij Europol op schermen tuurt waar *niets* beweegt. Straks dan? Gaan we weer vliegen? Vannacht om 12 uur, sombert hij, ligt de aswolk nog op precies dezelfde plaats. Dat is de prijs die we betalen voor dat het vandaag een mooie lentedag is (zonder wind).

Frank Oostdam van de ANVR adviseert diegenen van ons die zouden gaan vliegen : “Ga in overleg met je Touroperator en kijk wat er mogelijk is.” Want *geld terug* zit er niet in wegens ‘overmacht’ maar: de Touroperators gaan vast nieuwe reizen voor ons samenstellen. Wat de mensen kunnen doen die zelf hun ticket kopen, horen we helaas niet.

Joris van de Kerkhof klampt intussen mensen aan die op Schiphol wachten en hun ziel in lijdzaamheid bezitten. Streng spreekt hij in het Engels antwoordende Zwitser toe die in Amsterdam woont: hoe kan het dat hij dan geen Nederlands beheerst? Hij werkt er maar 1 jaar, excuseert de man zich.

Op een stoeltje een Schotse vrouw. Gisteren uit LA gekomen, zou ‘s middags doorvliegen naar huis maar – helaas. Zodat ze zich maar verdiept in haar boek, The Pilot’s Wife.

Goed gekozen, dat boek:
Kathryn wished she could manage a coma.
Instead, it seemed that quite the opposite had happened: She felt herself to be inside of a private weather system, one in which she was continuously tossed and buffeted by bits of news and information, sometimes chilled by thoughts of what lay immediately ahead, thawed by the kindness of others … frequently drenched by memories that seemed to have no regard for circumstance or place, and then subjected to the nearly intolerable heat of reporters, photographers and curious onlookers.
It was a weather system with no logic, she had decided, no pattern, no progression, no form.

Pas op voor juristen uit hetzelfde kringetje

door Reageer

Rechters houden elkaar de hand boven het hoofd en ze willen graag veroordelen.
Psycholoog W.A. Wagenaar is te gast in het Radio 1 Journaal (aanleiding: Lucia de Berk) en schildert een hele beroepsgroep af als glibberige griezels.
Maar, brengt Lara Rense nog naar voren, het was toch het OM dat is gaan vervolgen.
Ook het OM, stelt Wagenaar, deugt van geen kant. Dat heeft bewust een spraakverwarring georganiseerd door deskundigen aan te trekken die helemaal niet deskundig wáren zodat de advocaat wel eigen deskundigen moest aantrekken. Die waren het natuurlijk niet eens dus voilà – spraakverwarring.

“Ik sta in redelijk regelmatig contact met Harm Brouwer” onthult Wagenaar. En dan zegt de psycholoog tegen hem: “Jullie praten wel, maar doe er eens wat aan.” Maar daartoe is Brouwer dan (zegt Wagenaar) “niet bereid”. En de Raad voor de Rechtspraak? Die vertikt het strafrechters beter op te leiden.

Hirsch Ballin, weet Marcel Oosten, wil herziening door de Hoge Raad makkelijker maken door het novum-begrip op te rekken. Ha! gnuift Wagenaar. Dát moet via de P-G bij de Hoge Raad en dat is “weer zo’n jurist uit hetzelfde kringetje”.
En alsof dat niet erg genoeg is: 1 van de P-G’s was als rechter verantwoordelijk voor de Eper incestzaak. Dús “die staat het niet meer vrij andere collega’s te beoordelen”.

“Nou, meneer Wagenaar, u moet uw verhaal nog maar vaak gaan houden want voorlopig is men er niet gevoelig voor” concludeert Marcel Oosten.
Gelukkig zijn de presentatoren van het Radio 1 Journaal dat wel.
Zelden zo’n kritiekloos gevoerd gesprek gehoord.

Nicole le Fever eind dit jaar óók terug uit het Midden-Oosten

door Reageer

Mustapha Oukbih is in februari teruggeroepen uit Amman, Jordanië naar Hilversum.
Geen correspondent Midden-Oosten meer, maar redacteur op de buitenlandredactie. Misschien ooit nog elders een post, misschien ook niet. Zegt-ie.
Na zijn vertrek zou bureau Midden-Oosten van de NOS worden bevrouw/bemand door twee personen: Nicole le Fever en Sander van Hoorn. Een minder dus dan er jarenlang wás.

Dezer dagen zijn de NOS-correspondentendagen.
De 1 na de ander meldt op twitter of op het NOS-weblog dat zij/hij wordt teruggeroepen naar het honk. Even bijpraten, bijtanken, cursusje en nog zo wat.
De media hier kunnen er hun voordeel mee doen. Nicole le Fever is dus te gast bij Villa VPRO en vertelt waar ze wel en niet (meest: niet) in haar regio last heeft van haar vrouw-zijn. Wanneer het gevaarlijk was. Wat ze durfde en wat niet en waarom.
En: dat ze eind van dit jaar óók terugkomt naar Hilversum. Tenzij ze een andere post krijgt.
“Ik ben er nog niet mee klaar” zegt Nicole le Fever over haar gebied. “Ik zou er graag wat langer mee doen.”

*Graag wat langer mee doen*.
Bedoelt ze nu: ik baal enorm dat ik weg moet, ik wil blijven. Ik kan die kerels van de NOS die dat rouleersysteem bedacht hebben wel door de kamer sleuren en met de stupide koppen tegen de kamermuur slaan.
Of bedoelt ze: best leuk er nog driekwart jaar rond te hangen.
Of misschien: ik kom er ná eind dit jaar vast nog wel eens terug. Als journalist of als gewone bezoeker.

Presentatrice Elles de Bruin vroeg het niet.
Zelf zou ik wel een fruitvliegje aan de muur willen zijn tijdens de dagen van de NOS-correspondenten. Mn in de wandelgangen. In de kroegen. Op de hotelkamers.
Waar er ook maar openhartige teksten over het rouleren worden gewisseld.