De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Ganzen vs de hamstring van Arjen Robben

door Reageer

Het belangrijkste nieuws van de dag: de hamstring van Arjen Robben en hoe die zich voelt.
Om het daar niet 24/7 over te hebben mocht de nieuwsbelangstellende zich in de klamme handjes knijpen om het toestel van Maroc Air dat gisteravond op Schiphol een noodlanding maakte. Haarlemmers, gretig naar hun vijf minuten roem, vertelden met trillende stem over hoe het vliegtuig hun dakterras bijna schampte, en dat ze er hun oude moeder onder hadden willen verwedden dat een heuse ramp hun deel zou zijn.
(quod non)

In de avonduitzending: ganzen. Die zijn collectief in 1 van de motoren gevlogen waarna zowel motor als ganzen het loodje legden.
Laat ik nu toen ik gisteren over Schiphol taxiede me nog hebben verbaasd over alle vogels die daar opgewekt in het gras zaten. Wel twintig zag ik er bij elkaar. Kraaien dacht ik. Die kunnen mogelijk geen kwaad. Ganzen wel, want niet voor niets heeft de provincie Noordholland een ‘regiegroep ganzen’ waarvan gedeputeerde Jaap Bond lid blijkt.

Schiphol, vertelt hij, doet er alles aan om de ganzen het leven zuur te maken. Knalapparaten, linten. Eieren schudden, eieren onderdompelen.
Het is niet genoeg. Ze moeten de omgeving van Schiphol gansonaantrekkelijk maken. Geen hapklaar groen gras verbouwen maar bv bloembollen. Zet er maar kassen neer.
Jamaar, protesteert Lucella Carasso, “die boeren zien u aankomen.”
Klopt. Daarom wil Bond wachten tot een boer wil stoppen met zijn bedrijf en dan toeslaan.

Vrijdag komt de regiegroep ganzen voor het eerst bijeen. Dat is toeval, de datum stond al vast. “Maar we hebben nu wel gelijk een stevige agenda.”
Braaf bericht. Zoet bericht. Informatief bericht. Niet-hijgerig bericht/gesprek.
Wat een verademing voor-tussen-na-Robben.

Topsport en het openhouden van opties

door Reageer

Vijftien jaar hoofdredacteur zijn is vijftien jaar topsport. Dat is heel zwaar en dat houdt bijna geen hoofdredacteur meer vol en bovendien gaat het nu goed met de Volkskrant want vandaag hebben ze de 25.000e nieuwe abonnee kunnen noteren sinds de overgang op het kleinere formaat.
Pieter Broertjes heeft z’n “waarom ik opstap als hoofdredacteur van de Volkskrant” duidelijk ingestudeerd en de vervolgvraag van Lucella Carasso (“waar merkte u aan dat het zwaar was”) doet hij af met dat het lastig is een goede krant op hoog niveau te blijven maken.

Maar, vraagt de presentatrice (en wie haar kent weet dat ze nu als zgn. naïef haar gesprekspartner in de tang vat) “werd u moe of kreeg u er hoofdpijn van”. Nee! Broertjes is, vertelt hij, in prima conditie en als het aan mijzelf had gelegen, had ik het misschien nog wel jaren volgehouden maar: “Je moet je houdbaarheidsdatum in de gaten houden.”
LC: “U bedoelt dat mensen zeiden dat u weg moest?”
Nee, maar Broertjes wou dat vóór zijn en: “Nu wacht ik af wat er op me afkomt”.

LC: “Ze zoeken nog een hoofdredacteur nij NRC Handelsblad.”
PB: (lachend) “Ik zie Derek Sauer vanavond dus – wie weet.”
LC: “Oooh?!”
PB: “Het hoofdredacteurschap is mij op het lijf geschreven, het is de mooiste baan die je als journalist kunt doen.”
LC: “Ik hoor hier toch wel een opening, hoor.”
Nee, lacht Broertjes: “Ik denk niet dat het reëel is.”

LC: “Er wordt óók gefluisterd dat u politieke ambities hebt. Misschien in een volgend kabinet.”
Ook dát laat Broertjes op zich “afkomen”.
LC: “U houdt alle opties open maar in elk geval gaat u wel weg bij de Volkskrant.”
Broertjes: “Helaas, ja. Helaas.”
Ook dat weer lachend.
Mm.

Ik weet nog niet wat Pieter Broertjes nu gaat doen. Maar ik denk wél dat hij eruit is gewerkt.
En verder denk ik dat Lucella Carasso er telkens weer in slaagt met haar vriendelijke, speelse benadering mensen open te breken waar dat – ik noem maar iemand – een Sven Kockelmann met “dat is geen antwoord op mijn vraag!” nooit zal lukken.

Als verslaggever deel uitmaken van de ‘event’

door 1 Reactie

Vandaag voor de tweede keer Govert van Brakel in het journalistenforum Het Journaille (althans: de tweede keer dat ik hem hoor maar ik hoor dit programma erg vaak, dus zeker 75% kans dat ik gelijk heb).

De eerste keer vertelde hij dat hij het een prettige ervaring had gevonden om vrijuit mee te praten. “Een verademing” meen ik dat hij zei.
Nu is de voormalige NOS-R1J/LdL-presentator in gezelschap van ooit-Meetlat Cisca Dresselhuys en Volkskrant-Jan Tromp.
Het gaat o.a. over de pers en de Schreeuw. Eerst maar weer even luisteren naar Marieke de Vries met haar “meervoudige misdadiger” die zomaar op de Dam kon zijn en ook nog een man met een koffer. Wat dacht commissaris Welten dáár aan te gaan doen? “Beter scannen? Detectiepoortjes?”
Dat was niet best, zijn de gasten het eens. Tromp: ze werd slachtoffer van het feit dat de media zelf deel gaan uitmaken van de event. Kennelijk voelde ze het zo.
Cisca Dresselhuys (nooit te beroerd een medevrouw af te katten) gaat het hardst tegen Marieke de Vries tekeer: “Enorm opgeklopt”. Jan Tromp houdt het erop dat de NOS-verslaggeefster achteraf ‘second thoughts’ zal hebben gekregen maar vreest dat dit getamtam en oe-oe-oe inherent is aan de huidige media waarbij het gaat om scoren en kijkcijfers.

Govert van Brakel hecht eraan oud-collega Marieke de Vries “een prettige, goede verslaggever” te noemen maar geeft toe dat ze Welten ook had kunnen vragen: “hoe moet het nu volgend jaar” zonder dat zelf in te vullen.
Waarna hij ons een fijn college geeft over hoe je als journalist verslag kunt doen.
Als sportverslaggever (ook dat was hij ooit) ga je mee met wat je ziet. “Wat een drama!” roep je dus uit. Als algemeen verslaggever houd je distantie en geeft zo zakelijk mogelijk weer.
En mocht je als presentator iets moeten berichten over iemand die dood is, dan ben je cool, calm, collected en je zet géén grafstem op. Het is immers niet jóuw familielid dat is overleden. Dit allemaal geadstrueerd met stemvoorbeelden.

Ik mis die man in het Radio 1 Journaal (en ook in Langs de Lijn).

Vrijheid vieren door onvrijheid te herdenken

door Reageer

“De geest van de vrijheid die moet blijven” viert een 84-jarige man vandaag.
Je kunt ook “laten zien dat je meeleeft met mensen die de oorlog hebben meegemaakt” zoals een paar kinderen. En als je het treft als Canadese student leert Joris van de Kerkhof je hoe je in het Nederlands ‘goedemorgen’ zegt en ‘ik spreek geen Nederlands’ maar als dat echt niet lukt is “sorry, I don’t speak Dutch” ook oké want *wij* spreken allemaal Engels.

Het Filiaal is opnieuw in Wageningen. En aangezien vrijheid vieren wat abstract is, herdenkt het vooral de niet-vrijheid. Ook omdat de festiviteiten pas op gang lijken te komen wanneer Joris van de Kerkhof alweer bijna op huis aan gaat.
Dan komt er een mooie oude jeep voorbij met een érg blij kijkende man.
“Is die auto van u?” Ja. “Werkt hij er elk moment aan dat hij eigenlijk aan ú zou moeten besteden, mevrouw?” Mevrouw heeft zich daar al járen bij neergelegd, mag niet mee in de parade maar heeft “ook veel plezier met loslopend wild zijn”.

Onbedoeld komische noot is de trimgroep Scherpenzeel.
Mannen die luchtig gekleed met fakkels van Wageningen naar huis zouden draven. Ware het niet dat de fakkels niet komen. Zodat ze steeds meer kleumen en steeds chagrijniger worden. “We blazen het af” besluit 1 van de mannen om acht uur. Nee! vinden anderen.
Ik ben benieuwd hoe het met ze is afgelopen.

Eveneens onbedoeld (hoewel misschien niet onverwacht bij zo’n gelegenheid) tragisch-indringend: de man die vertelt over zijn vader die vocht op de Grebbeberg.
JvdK: “Heeft hij erover gesproken of was het zo’n zwijgende vader.”
Vader stond in de oorlog tot zijn middel in het water in een gevechtsput. Hij werd astmatisch. Hij speelde altsaxofoon en kon daarna niet meer blazen.
JvdK: “Dat wil je dan toch weten als kind.” Hoe het gegaan en beleefd is, bedoelt hij.
Eigenlijk pas later, zegt de man. En toen was vader dood.

Het was weer mooi, dit Filiaal.
En je kúnt het terugluisteren op de site van de NOS maar de kracht ervan is toch het steeds even in de uitzending opduiken van Joris van de Kerkhof met telkens opnieuw Mooie Radio.

Nothing succeeds like talking to people face to face

door Reageer

Timmer-timmer.
Mattijs van de Wiel, uitzendkracht bij spannende verkiezingen, ziet mannen in Noord-Londen verkiezingsborden voor Labour in mekaar zetten. Voor in voortuinen. Want je weet maar nooit of dat op de valreep nog iets uithaalt.
Een van de mannen vertelt dat hij is opgegroeid tijdens de jaren tachtig en negentig. Toen het land werd afgebroken door de conservatieven. Dat moet niet nog eens gebeuren dus: “That’s why I decided this time to get involved“.

Geroezemoes en een folders uitspuwende kopieermachine. Het hoofdkwartier. Tweehonderd mensen die elke dag met folders langs de deuren gaan omdat “nothing succeeds like talking to people face to face”. Wat moet. Vanwege de fairness waar Labour voor staat.

Ha! Daar is het kamerlid, Emily Thornberry.
Onzin dat de strijd al gestreden is, verzekert ze Mattijs van de Wiel (ze klinkt ‘strijdbaar’ en ook opgewekt). Het zijn de media die “a little bit hysterical” doen.
Maar, zegt de verslaggever: de Liberal Democrats maken het u moeilijk.
Dat was altijd al zo, bagatelliseert ms Thornberry het probleem. En: “We zullen ze verslaan.”

Mattijs van de Wiel mag met haar mee langs de deuren (“you don’t do this in Holland, do you?” lacht ze, “this is politics!”). Ze praat in op een vrouw met kind. “I’m not saying we’re perfect” en de vrouw hoeft Gordon Brown niet thuis uit te nodigen maar hij is wel het beste voor het land.
Is de vrouw overtuigd? Nog niet.
“It’s a really hard choice.”

En dit was a really good reportage.