De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Je eerste liefde vergeet je nooit

door Reageer

De lopers komen Nijmegen binnen.
Joris van de Kerkhof bitcht om 12 uur over hoe lelijk gladiolen zijn en vraagt of mensen ze direct ergens in een prullenmand kieperen.
Die is er helemaal klaar mee, met die Vierdaagse denk ik.

Dan komt er om 1 uur een flits van nog geen anderhalve minuut.
De verslaggever ziet een man en vrouw innig omhelzen. De man is op 100 meter van de finish voor zijn 23e kruisje. De vrouw vertelt.
Dat ze “na 40 jaar, nee 45 jaar, nee méér, na 48 jaar” via hyves weer contact hebben gekregen: “En ik weet dus dat hij de Vierdaagse loopt.”
“Uw 1e liefde, u zei het er nog niet bij” helpt Joris van de Kerkhof haar (zij: “ja, die vergeet je nooit”).

JvdK: “U zag het er toen al in dat hij dit zou kunnen?”
Ja. Want hij was altijd heel sportief. “En hij heeft veel gevoel voor humor en dat vond ik nu gelijk terug in zijn ogen.”
JvdK: “Mooi om te zien hoe jullie bij elkaar stonden tussen al die mensen en die belachelijke herrie. Dat jullie zo’n intiem moment hadden samen.”

Mooi dat deze verslaggever er altijd weer in slaagt dit soort mensen te vinden.
Hoe druk het ook is.

Now, I belong to you
From this day until forever,
Just love me tenderly
And I’ll give to you every part of me.

Oh, don’t ever make me cry
Through long lonely nights without us.
Be always true to me,
Keep this day in your heart eternally.

Birds high up in the trees

door Reageer

“Ah! Mooi, hè? Vind je niet? Ik vind het wel mooi!”
‘A Lover’s Concerto’ speelt Joris van de Kerkhof voor ons op een tingel-tangel-piano.
Geen reactie vanuit de studio. “Mooi, hoor” komt dan niet-uit-het-hart en -cynisch- “tranen in m’n ogen” (Marcel Oosten).

De Vierdaagseverslaggever is op de laatste dag van het evenement in Linden (260 inwoners), gem. Cuijk. Een erehaag van zonnebloemen, 600 liters soep gekookt in containers, “een paardje dat eenzaam van het gras en zichzelf staat te genieten” en het thema: reclame.
Een bord Mijn ballen zijn mijn reclame wat door “een mevrouw met een hond aan een touwtje” wordt geduid: “Heb je die prachtige ram in de wei gezien?”

Naar Peijnenburg kan gehapt maar wel heel hóóg zodat Joris van de Kerkhof aanbiedt de vrouw op te tillen. Niet doen, waarschuwt ze: denk aan je rug. Maar “zo zwaar bent u niet” zegt de ook vandaag weer galante verslaggever.

Om kwart over zes is het nog rustig in Linden. Later, vreest Joris van de Kerkhof, “ik zou bijna een lelijk woord zeggen maar wat hardere muziek waarvan mensen denken dat het gezellig is”. Terwijl: “De stilte vind ik persoonlijk wel heel erg mooi.”
En niet zomaar stilte. Maar “met vogeltjes”.

How gentle is the rain
That falls softly on the meadow
Birds high up in the trees
Serenade the clouds with their melody
Oh! See there beyond the hills
The bright colors of the rainbow
Some magic from above
Made this day for us
Just to fall in love.

Met Joris van de Kerkhof is het een Mooie Dag

door Reageer

Ook vandaag belooft Joris van de Kerkhof ons een Mooie Dag waarna hij in ‘het Toscane van Gelderland’ met een meetlint op pad gaat om de buikomvang van de deelnemers te meten. Alleen van de mannen, verzekert ons deze altijd galante verslaggever.

“Vindt u ook niet dat u een te dikke buik hebt” vraagt hij vriendelijk aan wandelaars.
“Mag wel een ietsje af” erkent een man. En “wás erger” vertrouwt een ander hem toe.
Last bij het lopen hebben de mannen niet van hun vet.
JvdK: “U hebt last van mij dat ik er vragen over stel?”
Man: “Nee hoor, ik weet dat ik een bumpertje heb. Er zou wel wat af mogen, maar het leven is zó mooi.”
Een ‘bumpertje’. Ik dacht dat die dingen bij mannen ‘love handles’ heetten (en bij vrouwen ‘zwembandjes’).

Het is niet alleen jolijt.
We staan in Groesbeek ook stil bij de begraafplaats van de Canadese militairen die in 1944 in Duitsland zijn gesneuveld. De doden met vrachtwagens en kruiwagens (gewikkeld in dekens) daarheen zijn gebracht om op bevriend gebied te worden begraven.
Een mooi moment van verdieping en rust.

Joris van de Kerkhof.
Je mag me niet voor ‘m wakker maken (er zijn grenzen) maar de wekker wil ik graag voor ‘m zetten.

Je moet voelen dat je de Vierdaagse loopt

door Reageer

Heeft NOS-redacteur Dionne Stax die vandaag haar tweede dag van de Vierdaagse loopt al spierpijn? Beetje wel. Maar, lacht ze opgewekt, dat hoort erbij: “Je moet wel voelen dat je de Vierdaagse loopt.”

Joris van de Kerkhof voelt het ook.
Eerst op camping Vossendijk waar de tentjes tegen mekaar staan en iemand ruim een uur heenslaapt door de wekker die ons tot in de eigen huiskamer wakker trilt. Wanneer de man eindelijk uit de tent kruipt heeft hij nog vier minuten om de start te halen.
Met bloedblaren. Zodat de dokter gisteren al na 10 km adviseerde niet te starten.
Maar: “Ik hoop dat het pas mis gaat na de vierde dag.”

Andere man. Met twee zeer slaperige dochters die minimaal twaalf moeten zijn (=eis om mee te doen) maar klinken als acht.
Ze lopen mank, constateert Joris van de Kerkhof.
“Wat voel je?” “Pijn. In m’n hielen.”
Pa (opgewekt): “Als we eenmaal lopen, is de pijn weer vergeten.”

*Opgewekt* is het kernwoord vanochtend. Opgewekte lopers, opgewekte mensen langs de route, opgewekte supermarktman in het dorp Alverna waarvan niemand ooit had gehoord maar nu dus wel waar ze daar vast ook weer heel opgewekt over zijn.

Het is vast flauw en wie weet zelfs gemeen maar mag er alsjeblieft ook een beetje gezeurd en geleden worden.
Is voor de(ze) luisteraar wel wat leuker.

Hopen dat ánderen Afrika helpen

door Reageer

Amper geland (maar natuurlijk wel Business Class gereisd, dat scheelt) moet staatssecretaris Ben Knapen verantwoording afleggen aan Marcel Oosten en vooral Lara Rense.

Hij is in het vluchtelingenkamp Dabaab in Kenia geweest. “Het kamp barst uit zijn voegen” is Knapen opgevallen. Er moet dus voedsel komen.
“Geen reden tot nadenken over een structureel andere oplossing voor deze regio?” informeert Lara Rense.
“Als u,” probeert Knapen het persoonlijk te maken, “honderden kilometers naar het zuiden marcheert” dan wil ‘u’ eten. “Het gaat er in eerste instantie om dat deze mensen niet van de honger omkomen.”
LR: “En dán?”
Nadenken over “elders vestigen”.

Marcel Oosten: “Is de internationale druk op Somalië niet te veel verslapt?”
Druk op dat land kán niet, legt Knapen (overtuigend) uit.

De hulp dan maar. “Oxfam verwijt Europese landen dat ze traag zijn,” houdt Lara Rense de staatssecretaris voor. “Voelt u zich aangesproken?”
Antw: “Ja en nee.” Het *is* erg, herhaalt hij nog eens. Maar anders dan bij de tsunami: “Je schrikt niet in 1 keer wanneer je de tv aanzet.”
LR: “Ja. Maar is dat voor u een reden voor een extra bedrag.”

Knapen hoopt “op andere landen en op burgers”.
Terwijl veel burgers weer wijzen naar de overheid. Of vooral inzoemen op de strijkstokken waaraan een hoop zal gaan hangen.
Ik voorspel dat we die mensen gewoon hartstikke dood laten gaan.