De Koude Kalkoen

Jeanne

Het werpen van stenen

door Reageer

“Wie zonder zonde is werpe de eerste steen…” zegt de fractievoorzitter van de VVD in Maastricht Michel Severijns over de kwestie Onno Hoes.
Maar PowNews is vol plezier gaan smijten en wie zonder en mét zonde was deed vrolijk mee en nu gaat Onno Hoes weg.
Wel boos. Met dreigen met rechters enzo.

Joris van de Kerkhof leest rap de verklaring van de aftredende burgemeester voor.
Eerder legde hij zijn oor al te luisteren op de straat.
“Oudere mensen die niet op hun telefoon aan het kijken zijn, moet je het zelf vertellen”, deelt hij met ons.
En bespaart ons het geëigende: “Hebt u het al gehoord???” Wat Nou… dat…” etc.
Waarop teveel van zijn collega’s een patent lijken te hebben.

Twee gewone Maastrichtenaren mogen via de verslaggever op de radio.
Een (blijkbaar) oudere man die niet de hele dag op z’n smartphone loopt te turen vindt dat privé wel privé is maar toch niet slim en dus verstandig dat Hoes opstapt.
Een jonger persoon vindt ook dat Hoes het zelf moet weten maar aftreden is misschien toch beter en dat met die wietpas was pas écht fout.

Wedden dat De Ochtend het morgen in het mediaforum ook weer hierover gaat hebben? En dan: wat een schande al die aandacht en ook helemaal foute aandacht en .. o ja.. Nu hebben we het er zelf óók over.

Wat ik vind.
Ik vind dat Hoes een idioot is.
Hij had deze bui helder kunnen zien hangen.
Wat ik verder hoop.
Dat ‘ene Robbie’ zoals Jean-Pierre Geelen het knulletje aanduidde hier tot in lengte der dagen wanneer hij gaat solliciteren problemen mee zal ondervinden.

En PowNews?
Ach.
Daar hóeven we gelukkig helemaal niks meer van te vinden.

Kijk omhoog, als Sammie

door Reageer

Ramses Shaffy is vijf jaar dood.
Dus gaat Joris van de Kerkhof mee op een Ramses-wandeling door Amsterdam.
Daan Bartels pikt een klein groepje op bij het CS, nodigt ze uit om “als Sammie” omhóóg te kijken, wijst ze op een naar Ramses genoemde watertaxi en verwerkt soepel “een mooi meisje, vers van Vlieland” (Liesbeth List!) in zijn verhaal.

Op de achtergrond de geluiden (in mijn oren: herrie) van Amsterdam: auto’s, auto’s.
Toeterende auto’s. Trams.

Halverwege de Zeedijk een stop.
Tegenover een café waarvan niet *zeker* is dat Ramses er ooit geweest is maar de over hem gemaakte serie is hier gefilmd.
“Stel je voor” noodt onze gids de wandelaars dan uit.
Je staat na een borreltje (“of twee”) op de Nieuwmarkt en túúrt over het water – aan welk lied denk je dan?
“Tis stil in Amsterdam!” weet een vrouw.
“Wo-hoo, wo-hoo..” zingt de gids.

Kalkmarkt, Korsakov, 3e Weteringdwarsstraat (best een lange wandeling).
Langs café Hans en Grietje waar hij wel eens in de vroege ochtend op het stoepje zat.
Zomaar.
“Mama Mokum, ik woon bij jou aan de gracht.”
Daan Bartels barst weer los in een wat weemoedig lied over de stad die Ramses altijd in de armen heeft gesloten.
“Je brengt me thuis wanneer ik lam ben en niet meer word verwacht.”

Dan is het voorbij en “dank en wellicht tot ziens” en veel “dank” terug en “graag gedaan” en ik mag hopen dat iedereen toen de kroeg is ingedoken en tot diep in de nacht heeft zitten drinken.
Als passend afscheid van de grote zanger.

Joris van de Kerkhof kon dat natuurlijk niet doen.
Die moest deze mooie reportage voor ons monteren.

“Je zou het eens moeten proberen”

door Reageer

Twee giebelende meisjes die tegelijk en door elkaar heen praten.
Het zijn eigenlijk vrouwen van 30, ze vormen het duo Oldenosborn en ze hebben Camaretten gewonnen.
Erg blij zijn ze en doen ze nog “voornamelijk kleine-zaal-dingen”.

Waarna Joris van de Kerkhof stapt naar de winnaar van de publieksprijs en de persoonlijkheidsprijs, Kiki Schippers.
Die “jeetje wow superblij” is.
En van de verslaggever moet horen dat ze na een liedje een staande ovatie kreeg (niet gemerkt) en daarna een eindlied en *beng*! Dat was de beker en “sorry” lacht de winnares zodat ik vermoed dat ze een klap op de microfoon heeft gegeven.

En nét wanneer ik denk dat we gezellig twee minuten blijven babbel-kabbelen, vraagt Joris van de Kerkhof: “En waar ging dat laatste lied over?”
“Je bedoelt ‘Jij hoeft niet meer weg van mij’?
Of het lied van ‘Zaad op de muur’?”

Van dát lied horen we een stukje.
En Kiki Schippers tegen de verslaggever: “Was dat jouw favoriet?”
Nee. Maar “het was wel heel beeldend” en Kiki: “Is dat zo? Je zou het eens moeten proberen” waarop Joris: “Hoe lang blijft dat dan goed, eigenlijk?”
Lachuitbarsting: “Dat weet ik niet! Maar ja, het zat er nog.
Toen ik er achter kwam.. Ik weet niet hoe lang het er al zat…”

Lied zet weer in over “een langgerekte klodder zoet verleden” en inderdaad: “Jij hoeft niet meer weg van mij!”

Vrolijke reportage met een licht flirtende verslaggever en een leuke winnares met inderdaad een opmerkelijke persoonlijkheid.
Luister even.

Allerlei beelden op het netvlies

door Reageer

Geritsel.
En Joris van de Kerkhof die vertelt dat Vluchtelingen in de Knel in een klooster zit.
Stem van een jonge vrouw (kán mijn vooroordeel zijn, maar ze klinkt niet als een non). Ze deelt envelopjes met leefgeld – € 56 – uit aan mensen die in de rij staan.
Een Afghaanse man is zes jaar in Nederland. Over twee weken doet de rechtbank uitspraak en weet hij of hij mag blijven.
JvdK: “Kúnt u terug?”
Man: “Ik loop gevaar.”

Maar dit is niet de zoveelste *sob* story over arme vluchtelingen.
Het gaat over de Eindhovense gemeenteraad die een motie heeft aangenomen dat ze niet alleen bed, bad en brood verdienen maar ook: begeleiding.
Terwijl Teeven nog zit te wachten op Godot, stemde in Eindhoven de VVD vóór zo’n regeling.
Niet per se (uitsluitend) uit de goedheid van hun hart.
Want, zegt de fractievoorzitter: “Als ze niet opgevangen worden, hebben we ze niet in beeld.”

Vluchtelingen in de Knel is er blij mee.
Want zo komen er “menselijke en duurzame oplossingen”.

Nog een vluchteling.
Elf jaar geleden als 14-jarige jongen uit Angola hierheen gekomen.
Procedure ziet er niet goed uit.
JvdK: “Kúnt u terug?”
Man: “Nee, nee, nee.”
JvdK: “Waarom niet?”
Man wil er niet over praten. Het is te erg wat hij heeft meegemaakt.
De verslaggever beschrijft hoe de man met zijn ogen gaat bewegen.
“Ik zie de beelden niet, maar ik zie wel dat er op uw netvlies allerlei beelden komen.”

De man is bang bij een negatieve uitspraak weer op straat te komen.
De hulpverleenster is wat dat betreft minder somber.
Ze denkt dat ze dankzij de motie van de gemeenteraad kan blijven begeleiden.
Waar ze blij mee is.

Ik ben ook blij.
Met de motie.
De reportage, waarin Joris van de Kerkhof (knap) nog twee vluchtelingen, een hulpverleenster én een politicus wist te verwerken, vond ik met de verplichte drie minuten te kort.
Gelukkig staat op de NOS-site een uitgebreid artikel voor wie net als ik méér wil weten.

Botox is besmettelijk

door 1 Reactie

“Laten we massaal naakt, in daglicht, voor een vergrootspiegel gaan staan en gewoon eens even stevig janken over alle putten, kwabarmen, hangknieën, rimpels en plooien. Laten we de fysieke veroudering verwerken als ware het een rouwproces na de dood van een dierbare. En dan moedig voorwaarts!”

Mieke van der Weij leest voor uit ‘Het botoxdilemma’ van Nathalie Huigsloot.
Een boek over schoonheid en onzekerheid en vrouwen en mannen.
Volgt een gesprek dat vooral mooi is omdat iedereen eerlijk is.
Eerst Mieke en Nathalie samen, dan valt Peter de Bie in.
Hij ziet 5 rimpels in het voorhoofd van de schrijfster.
Heeft ze nou écht serieus voor de spiegel gestaan en daarnaar gekeken?!

“Doet iedere vrouw!” weet Mieke van der Weij. “Ik heb een vergrootspiegel.”
PdB: “Waarom doen wij mannen dat dan niet?”
Mannen, legt de gast uit, kijken anders in de spiegel.
“Mannen zien een enorme pens maar denken ik heb nog wel een goeie kop, die compenseren” (ad hominem! Die durft).
Terwijl vrouwen inzoomen op wat er aan ze mis is.

Het komt (o.a.) omdat we worden opgevoed met prinsessenverhalen.
Zodat Nathalie Huigsloot wanneer ze haar dochtertje(5) voorleest erbij zegt dat de koningin zich met dómme dingen bezig hield nl wie de mooiste van het land was.
Peter verbaast zich maar Mieke onthult dat ze als kind al grote voeten had en dan konden de stiefzusters van Assepoester niet in het muiltje en voelde zij zich net alsof ze zo’n lelijke stiefzuster was.

Nu Peter: “Als je serieus denkt dat oudere vrouwen mooier worden, is er echt iets mis met je? Ik heb het over mezelf.”
Nee.
Maar de mannen die zeggen “karakter kun je niet neuken” (NH) worden breed uitgemeten: “Omdat het precies de achilleshiel van de vrouw raakt.”

Je moet er vroeg bij zijn (botox) anders ziet het er onnatuurlijk uit en steeds meer vrouwen doen het, NH: “het is besmettelijk”.
Nu haak ik ietsje af (want: tis toch te laat voor mij) maar, legt de schrijfster een link: “In de generatie van mijn moeder is het de ooglidcorrectie” en verdomd, dát herken ik van vriendinnen die mij dan ook proberen mee te slepen.

Wat te doen?
Als het schoonheidsmonster in je hoofd zegt ‘laat aan je sleutelen’ moet je je afvragen of je dierbaren dan meer van je houden.
Het antwoord zal nee zijn en dan: niet doen.
Maar wat nu als het antwoord ‘ja’ is?
Beter niet aan denken misschien.