De Koude Kalkoen

Johnny Hoogerland

Hoe vrouwen kijken naar de Tour

door 1 Reactie

Journaliste Rose Mentink is te gast bij Deborah Blekkenhorst.
“Hoe kijk je als vrouw naar die Tour?”
Het is de invalshoek en dus een voor de handliggende vraag en onvermijdelijk(?) komt daar de lofzang op de “mooie kaaklijn van Lars Boom” en een wielrenner die “snoepje van het peloton” zou zijn en “die benen – moet je die spieren zien” van Johnny Hoogerland.
“Is niet verkeerd om naar te kijken” oordeelt de presentator.
Waarna we een leuke videoclip krijgen van Julien Clerc (waar Rose Mentink nooit van heeft gehoord) die ze maar niks vindt met “dat woeste haar en die leren broek”.

Hiermee is de toon gezet wat jammer is.
Want Rose Mentink heeft wel zinnigs te zeggen over media die vrouwenwielrennen niet serieus nemen, over hoe serieus vrouwen trainen en fietsen en hoe emotioneel ze zijn.
En dat de gemiddelde geoefende vrouw makkelijker de berg op fietst dan haar vriendje “omdat die jongens een beetje een buikje hebben en een zwaar ego om mee te torsen“.

Ouwe mannen is haar opgevallen, vinden vrouwenwielrennen maar niks.
Terwijl ze er juist van zouden moeten genieten. “Want wij vrouwen zijn machtig mooie wezens.” Zodat het “een soort modderworstelen” is.
Wat wil een man nog meer.

Tja.
Niks tegen gezellig neuzelen over lijven en de aantrekkelijkheid ervan.
Wel erg rolbevestigend: vraag een vrouw over wielrennen en het gaat vooral over uiterlijkheden.

(Doe mij overigens maar zo’n lekkere krullenbol als die van (de jonge) Julien Clerc ipv zo’n millimeterkoppie.)

Op zoek naar de mening van het volk

door Reageer

Heel Nederland op z’n kop gisteren door de smak van Johnny Hoogerland (nou ja: *bijna* heel Nederland) dus goeie kans dat in diens woonplaats Yerseke het volk te hoop is gelopen en niets liever wil dan uiting geven aan Diepe Gevoelens.
Dús stuurt het Radio 1 Journaal John Sarbach erheen. Die ziet: een dichte bakker. En dan iemand die kwijt wil: “klote streek”.

Weer de stad in. Restaurants. Gesloten. Op 1 na.
Verslaggever gaat daar naar binnen.

JS: “Hebt u wel een hap door de keel kunnen krijgen?” Man: “waarom niet?”
JS: “Was toch een behoorlijke smak die uw plaatsgenoot vanmiddag gemaakt heeft.”
Man: “Jamaar ik heb ‘m niet gezien. Jammer genoeg.”
Maar de man heeft via de radio toch wel iets meegekregen van “een vreemde situatie”.

Waarop de verslaggever uitlegt: “Hij is over de kop geslagen. In het prikkeldraad.”
Man: “Ja, dat is natuurlijk minder in zo’n situatie.” (volgt raadselachtige tekst over Fransen)
JS: “Hij is wel doorgefietst.”
Man: “O. Dat vind ik gewoon goed.”
JS: “Een bikkel, hè?”
(..)
JS: “Eén rustdag om te herstellen, zou dat genoeg zijn?”
Man: afwachten. “Want je weet nooit wat de gevolgen zijn lichamelijk.”

Voxpop.
Op z’n allerergst.

“Gaat het weer een beetje?”

door Reageer

“Gaat het weer een beetje” vraagt Lara Rense aan Gio Lippens die we gisteren door de transistor heen vuur zagen spugen.
Om de gevaarlijke weggetjes waarop renners wel onderuit móesten gaan.
Hij wou niet vloeken, zei hij, zoals, Sebastiaan Timmerman op de motor wél had gedaan. Maar het weggetje van de grote valpartij omschreef hij toch maar als ‘beginnend met een K en eindigend op een T’.

Wanneer de auto Johnny Hoogerland het prikkeldraad in maait en Voeckler alleen maar hárder doorrijdt, explodeert Gio Lippens.
Franse complotten?! De verslaggever zégt het niet maar hij komt er dichtbij.
Heel fijn om te horen, die boze opwinding, wanneer je je zelf net wezenloos bent geschrokken. Dan wil je (ik) niet horen dat zoiets nu eenmaal kan gebeuren en dat ongelukken in kleine hoekjes zitten.

Maar “de dag erna zie je het weer anders”, vertelt Lippens.
Eerst was er inderdaad de *woede*. Toen hoorde hij Johnny zelf reageren: “Hij zal het niet expres hebben gedaan.” Terwijl pa Hoogerland ook al kalm reageerde. Daarom: “Even ademhalen en dan komt het allemaal weer goed.”

Dus even zakelijk praten over de auto’s en wie erin zitten en of dat moet.
En dat “zelfs de renners die niet gevallen zijn, toe zijn aan een rustdag.”

Het gaat denk ik inderdaad weer een beetje met Gio Lippens.
Nu Johnny Hoogerland nog.

[Lees ook de column van Gio Lippens over zijn woede en hoe hij erop terugkijkt]