De Koude Kalkoen

Marcel Oosten

De smaakmaker als zout in de pap

door Reageer

Over “de geneugten, verleidingen en verslavingen van het leven” kondigt Lara Rense het Filiaal aan.
“Ja, daar heb ik wel verstand van” bevestigt Marc-Robin Visscher, “jij ook, Lara?”
Lara: “Ja, ja.”
MRV: “Ja, wij houden wel van het leven.”

Volgt een echt MRV-Filiaal.
Het gáát (serieus onderwerp) over dat we teveel zout eten wat erg ongezond is.
Het wórdt met deze Filiaalhouder (Marcel Oosten: “onze eigen smaakmaker”) proeven van ambachtelijk brood en turen (“het water loopt me in de mond”) in de vitrine van de ook al ambachtelijke slager.

De verslaggever bekent: “Ik kijk in mijn vrije tijd wel eens naar dr. Oz, die gezondheidsproblemen in Jip- en Janneketaal uitlegt.” Daar zag hij laatst een man die overal zout op deed waarop de dokter zei: neem het eens in je hand, kijk ernaar en zeg this is death, this is lethal.

Smaakmaker Marc-Robin Visscher produceert cijfers en waarschuwingen en doemscenario’s maar hij is vooral vrolijk onderhoudend. Niet alleen ‘smaakmaker’ is hij – “zout in de pap” noemt Marcel Oosten hem ook.

MRV:
– “Geniet maar zout met mate.”
– “Zout, met mate, hè. Snufje, snufje.”
– “De geneugten van het leven maar dan met mate, hè. *Alles* moet met mate.”
Lara Rense: “Maar jij niet met mate, hè?”

Gelukkig niet.
Geef Marc-Robin Visscher een lekkere hap als deze en hij maakt inderdaad smáák.
Smakelijke smaak die naar meer smaakt.

“U en ik zijn ook niet buiten levensgevaar”

door Reageer

Een paar dagen voelt het als onkies om te speculeren of prins Friso nu een plant is.
Nu zijn we zover, al stellen Lara Rense en Marcel Oosten de vragen iets subtieler.
De antwoorden van Jan Bakker van het Erasmus MC zijn enerzijds-anderzijds met de leuke binnenkomer tegen Lara Rense: “U en ik zijn ook niet buiten levensgevaar.”

Verder lijkt de berichtgeving over de prins te worden afgeschaald van code felrood naar helder maar niet alarmerend oranje.
Mattijs van de Wiel in Lech komt met het nieuws dat de burgemeester en andere BO’s wel bezweren dat alle dorpsbewoners kapot zijn van het ongeluk, maar dat hij onder de gewone mensen en de andere toeristen bitter weinig Diep Leed bespeurt.

Nóg relativerender zijn de leden van de carnavalsvereniging waar Marc-Robin Visscher vandaag te gast is. Zielig natuurlijk, die prins. Maar er is altijd wel ergens iets dat een reden kan zijn om geen feest te vieren.
Zij vieren dus dóór.

Menno Reemeijer staat nog steeds bij het ziekenhuis in Innsbruck.
Hij kan vertellen wie er op bezoek kwamen en de kranten voorlezen en verder weet hij niets.
Wat me steeds weer opvalt: hoe niet-hijgerig de verslaggever nu al dagen verslag doet.
Knap vind ik dat, als radertje in een systeem dat de afgelopen dagen wel heel hard heeft lopen hijgen.

Schreeuwen in een inferno

door 2 Reacties

Marjon van Royen vertelt over de gevangenisbrand in Honduras.
“Moet je voorstellen, bijna de helft van de gevangenen is verbrand, in een soort inferno.
Honderden mensen, gestikt in de rook, levend verbrand, terwijl ze gewoon nog aan het schreeuwen waren.”

Marcel Oosten: “Marjon, is inmiddels duidelijk hoe die brand nou is ontstaan?”
MvR: “Nee. Nou het laatste bericht is dat een wanhópige gevangene zijn matras in brand zou hebben gestoken. Anderen zeggen weer dat er kortsluiting zou zijn geweest, maar weet je, het dóet er niet eens toe wat nu eigenlijk de oorzaak is.
Want dit is gewoon een kroniek van een aangekondigde tragedie.”

“De overheidspolitiek is, laten we zeggen: privatiseren van de gevangenissen. Dat betekent dat de bewakers geen enkele rol spelen en dat dus de machtigste bende het voor het zeggen heeft.”

“Rijke of machtige gangleiders die kopen zich eenvoudig vrij, dus die zitten niet. (..) Het is dus vooral de zwakste schakel van de maatschappij die in die gevangenissen belandt. Kleine drugsdealertjes. Lagere gangleden.
En daarom komt het dat het grootste deel van de mensen die vast zaten, die nu dood zijn, die zaten in voorarrest. Géén veroordeling. Honderd mensen in deze gevangenis, géén veroordeling. Gewoon mensen die verdácht worden.
Dat heeft alles te maken met een niet-werkend justitiesysteem.”

Een supervertelster is Marjon van Royen.
Nooit onderbroken door de anders zo kritische presentatoren met een ‘hoe weet je dat zo zeker’ of tenminste een ‘maar waarom volgt volgens jou uit het één noodzakelijk het ander?”

Expertise over exoten

door Reageer

Als u vragen hebt over de grote waternavel…
“Nou, ik heb wel vragen over de grote waternavel!” lacht Marcel Oosten en “straks meer over water in je navel” grapt Lara Rense.
De toon is gezet voor het gesprek met Rob van Leuven van het expertisecentrum voor exoten.

Er zijn, vertelt Van Leuven, 1100 exotische planten en dieren in Nederland. Die kunnen problemen opleveren en er is kennis (expertise) nodig om de problemen te bestrijden en als het kan te voorkomen.
“Het zijn niet voor niets exoten,” concludeert Lara Rense, “we kennen ze te weinig.”
Vermoedelijk verstaat zij onder ‘exoot’ *merkwaardig* ipv: die oorspronkelijk niet in Nederland voorkomen.

De grote waternavel, legt de deskundige uit, is een plant die wordt verkocht voor vijvers, als een gek gaat woekeren en dan in de sloot wordt gekieperd. “Met de beste bedoelingen” voegt Van Leuven er nog vriendelijk aan toe.

Hij blijkt gespecialiseerd in de grote rivieren en dan mn de planten en organismen die worden aangevoerd via de romp van een schip of het ballastwater. Dat leidt tot minder spannende verhalen dan die een wetenschapper zou kunnen doen die zich richt op de exoten brulkikker of nijlgans (die anders dan andere ganzen mag worden afgeschoten alleen omdát hij exoot is).

Later in de uitzending hoor ik Henk van der Kolk van FNV Bondgenoten over “exotische flexcontracten”.
“Exotisch” blijkt het nieuwe ‘bizar’.

Straks sprinten op de Bonkevaart

door Reageer

Marc-Robin Visscher, Marc Hamer en Mattijs van de Wiel zijn teruggehaald uit Friesland.
Het is Karin Alberts die verslag doet van de stiekeme Elfstedentocht die honderden mensen vandaag rijden.

Fanatiekelingen vindt ze het. En “ja, dat kun je wel zeggen” beaamt een van de schaatsers.
Vijf “toppers van toen” van wie er 1 (Camiel) ooit de echte tocht heeft geschaatst. In twaalf uur. Nu hopen ze binnen tien uur binnen te zijn.
Het plan is bij elkaar te blijven en dan : “sprinten op de Bonkevaart”.

Moeder is mee. Om onderweg te stempelen en voor eten te zorgen.
Maar zegt moeder (minstens zo strijdbaar als de mannen): “We zijn geen bezemwagen.”

“Ik hoop dat alle zwakke plekken goed zijn aangegeven” tobt Marcel Oosten (meer een ijsbaan- dan natuurijsschaatser, bekent hij). Karin Alberts: “We zullen het zien.”

Een paar uur later (in IJlst) komt voor haar ogen een schaatser hard ten val. In een scheur gereden.
“Gaat het een beetje, meneer? Ik zie u daar een enorm lelijke smak maken. Niks bezeerd?”
Zo te horen gaat het helemaal niet maar meneer doet stoer: “Het trekt alweer bij” en schaatst verder.

Tweehonderd kilometer.
Karin Alberts (“In de auto van Utrecht naar Leeuwarden vond ik dat al een rot end”) doet het leuk.
Niet ‘hijgerig’.
Vaak maakt de toon écht ‘de muziek’.