De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

De groene module in twee delen

door Reageer

In 2015 moeten (van Europa) alle auto’s voor 95% te recyclen zijn.

ARN Recycling in Tiel kan dat nu al. Vanmiddag komt Atsma er rond lopen, vanochtend is Joris van de Kerkhof te gast. Hij zou, zegt hij “het liefst de hele dag tussen de paardebloemen rennen” maar krijgt geconfronteerd met een bak met wieldoppen de drang “erin te gaan stampen als een klein mannetje”.

Hij doet tik-tik-tik tegen buizen, laat ons stukjes van een (opgenomen) rondleiding horen: “De groene module bestaat uit twee delen”. En uiteraard een enthousiaste directeur. Die wil aansturen en een statement maken.

Aan de overkant van het water is een ander sloopbedrijf waar ze kritiek hebben op ARN. Die kritiek dropt de Filiaalhouder een uur later bij ARN zélf waar ze een verhaal hebben dat wel of niet goed is maar dat bij mij oor in en rap weer uit gaat.

Genieten is het van Joris-als-jongetje: “Toch wel leuk dat u dat kunt doen voor uw werk” (een ruit uit een auto slaan). En “gatverdamme!” wanneer hij (geloof ik) zijn hand in een bak viezigheid heeft geduwd. Nog wat groene buizen om klap-klap op te doen en “kuch-kuch” vanwege stof.
Dan mag de Filiaalhouder weer buitenspelen. Paardebloemen blazen: “Pff – daar gaan ze!”

Wat het enige moment was dat ik wat aan hem twijfelde want wie om tien voor half zeven bloemen blaast heeft dan geheid zingende vogeltjes op de achtergrond.
Oh well.

Brand

door Reageer

Brand in een natuurgebied.
Niks erg, zeggen sommigen. Wel goed zelfs.
Een unieke manier om de vegetatie zich te laten vernieuwen.

Wat wel of niet waar kan zijn (of zowel wel als niet).
Maar als honderd hectare affikt in het Fochteloërveen gaat het niet alleen om de plantjes.
Er zijn bijzondere dieren. Die niet kunnen wegvluchten. Zoals de adder, de ringslang en de gladde slang. Die glibberen niet rap weg voor het vuur. Net zo min als het veenhooibeestje.
En dan heb ik het nog niet over de ‘gewone’ soorten als konijnen en hazen en eekhoorns.

De media zoemen in op de drie paren kraanvogels die hier en nergens anders in Nederland broeden.
Of beter: broedden. Want als hun nesten al niet in vlammen zijn opgegaan zullen ze die door alle rook en neergeplensde waterzakken en het ‘gedoe’ nu vast hebben verlaten, vermoedt boswachter Alje Zandt.

Joris van de Kerkhof praat ons bij. Over brandweerauto’s en helikopters en gierwagens en “mensen met slippers en korte broek en shirtjes zonder mouwen die toekijken”.
Tim Overdiek belt met de commandant van de helikopters, Roel Cuppes. Die hem o.a. vertelt dat de helikopters water binnensleuren uit waters die niet te diep mogen zijn (waarom niet?).

En ik weet dat ik een ongelooflijke softie ben mbt dieren maar dan denk ik: dat water.
Hoe groot is de kans dat daar net een moedereend met haar pullen op dobbert en dat er vissen in zwemmen net onder het oppervlak?
Hups! Opgeslokt in de rubberen zak en dan plens! gedumpt op de vuurzee.

De uitstraling van de maatschappelijke stage

door Reageer

Het (binnen)Filiaal van vandaag raakt bekneld tussen de ontslagen bij KPN en de vieze verpleeghuizen. Zo vervalt het ‘praten met leerlingen’ van half negen en gaat Joris van de Kerkhof na de stagemakelaar en de schooldirecteur meteen door naar de zorginstelling.
Onderwerp: de maatschappelijke stage die voor scholieren verplicht wordt. “Jij,” weet Marcel Oosten, “spreekt wel eens kinderen in die leeftijd.” Klopt. Een van de zonen van de Filiaalhouder die aan atletiek doet had -handig- bij zijn eigen vereniging een stage geregeld om kinderen te trainen (en krijgt daar nu voor betaald).

Maar de maatschappelijke stage is natuurlijk in een tehuis voor gehandicapten of bejaarden. Nuttig voor alle partijen, zegt de stagemakelaar. Omdat de bejaarden ontdekken dat de jongeren niet per se lanterfantend tuig zijn en de jongeren merken dat niet alle oudjes zitten te klagen en te zeuren.

De ideale Filiaalgast vindt Joris van de Kerkhof in mevrouw Mutsaers. Drieëneenhalf jaar in een rolstoel. Ze heeft tientallen pubers zien opbloeien, vertelt ze. Die binnenkwamen “als verlegen musjes” en vertrokken in tranen omdat ze langer hadden willen blijven. Wat ze dan niet doen want ze willen geld verdienen (cynische conclusie is van mij).
Wat de stagiairs voor haar betekenen? Koffie drinken, praatje maken, appeltje voor je schillen, ergens naartoe brengen. “Dingen die je zelf niet kunt.” En weer: praatje maken. Hebben ze daar meer tijd voor dan het gewone personeel? Niet per se. Want: “Ze komen om te leren.” Ze hebben taken. En sommigen doen daar lang over.

Aan het slot nog een mooie Filiaalgast. Scholier Alexander die koffie en thee rondbrengt.
“Boeiend?” vraagt Joris van de Kerkhof en “ja ik weet het maar ik geef ook extra hulp” interpreteert de jongen dat ‘boeiend’ als: “geen bal aan, toch?” Om dan te vertellen over hoe fijn het is iets extra’s voor mensen te doen en ze dan “in de ogen te kijken”.
Mevrouw Mutsaers heeft goede ervaringen met Alexander: “Hij straalt wat uit.”

Zo werd het Filiaal met de beperkte middelen kwa tijd toch nog mooi.

Ruisende schapen met eigenwijze zwarte snoetjes

door Reageer

“Rechts de maan die niet meer helemaal rond is maar wel wolkeloos en die daar trots staat. Links tussen de bomen die gekapt zijn en een paar die nog overeind staan een beetje, een héél klein beetje lichte mistvorming. En achter dat heuveltje – daar moeten ze zijn…?”

‘Ze’ zijn de schapen die de Loonse en Drunense duinen begrazen. Ze zijn “enthousiast aan het huppelen” terwijl de nijlganzen overvliegen. Het enige dat ze niet doen is geluid geven. Dat is jammer want wat je niet hóórt dat is er op de radio niet. Tenzij de verslaggever het plastisch beschrijft zoals Joris van de Kerkhof in dit derde natuurFiliaal van de week natuurlijk wel is toevertrouwd.

De schapen grazen gras en jonge loten om zo het terrein meer open te maken zodat het zand weer kan stuiven. En zodat de heide groeit en bloeit.
De Filiaalhouder heeft zich, zegt hij, door een slager laten vertellen: “Schapen zijn de domste beesten die er zijn.” Nee hoor, zegt hun herder. “Hallo, hond” zegt weer Joris. “De schapen zijn dáár.”

Acht weken trekken deze schapen met z’n driehonderd door het gebied.
Veertien weken zou beter zijn, zegt de boswachter van Natuurmonumenten. Maar niet in het broedseizoen. Vanwege de nachtzwaluw.

De hele drieëneenhalf uur komt er geen enkel geluid uit de schapen. “De schapen met de zwarte koppen waar de zon op schijnt en ze zien er echt een beetje, ja, heel bijzonder uit.” De schapen… “ze ruisen voor ons uit”. “De schapen, geloof me, ze zijn er en nu de helft die hun zwarte eigenwijze snoetjes deze kant op draaien.”

“De schapen zijn wel héél rustig vandaag” vindt Marcel Oosten.
Lara Rense: “Mis je het geblaat?”
MO: “Beetje wel. Het geblaat komt van Joris vandaag.”
Wat een niet zo aardige manier is om de beeldende taal van de huispoëet van het Radio 1 Journaal te beschrijven.

(foto’s van het weblog van Joris van de Kerkhof)

Als de mens ergens niet kan komen, wordt het mooi

door Reageer

Weet je wat leuk is, hebben ze op de redactie gedacht: Joris van de Kerkhof die de zon ziet opkomen. Hebben we maandag veel succes mee gehad, laten we dat nog een keer doen.
Dus staat de Filiaalhouder om kwart over zes op een bruggetje “met uitzicht op de zo goed als ronde maan met wat wolken” en weet hij achter de verderop gelegen huizen “bijzondere planten en vogels”.

Een half uur later tuurt de verslaggever naar “schapen en de opkomende zon” en verzucht hij: “goh, wat is het mooi hier”. Wéér een half uur later stelt hij vast dat het “nog een beetje koud” is maar: de zon schijnt. “U wijst! Wat ziet u?” tegen Ruud Grondel. “Konijnen.”

Het onderwerp is de Volgermeerpolder. Onze nationale gifbelt. Waarop een laag folie is gelegd zodat er nu een natuurgebied wordt gekoesterd. Terwijl dat eerst ook al spontaan was ontstaan ondanks het gif. Grondel (20 jaar geleden de wethouder die met de sanering begon): “Als de mens ergens niet kan komen, wordt het mooi.”

Ooit was het veen, nu wordt het weer veen. Nadat straks Willem Alexander een beeld heeft onthuld gaan hekken weg en mag er worden gerecreëerd. Met mate en beschaafd. Geen grote parkeerplaats dus: wie er wel komen moet maar fietsen of wandelen. Maar skaten mag weer wél.

Alles zonnig en blij totdat om tien voor negen iemand komt aanhollen: Er loopt chloorbenzeen in het water! Het ziet er heel goor uit. Dat lijkt een naar einde aan het sprookje maar de projectleider zegt geruststellend dat het “puur kwel” is. Vingertje in de grond. Snif-snuf. “Benzeen ruik je. Dit is puur ijzer.” Maar als de mensen het niet vertrouwen, laat hij monsters nemen.

Joris van de Kerkhof neemt afscheid en belooft voor later op de site mooie verhalen.
Ik ben altijd benieuwd wie daar naar luistert. Ik dénk – gezien ook het geringe aantal reacties op zijn weblogs – dat het weinig mensen zijn.
Maar misschien ben ik ondanks de stralende zon op deze mooie dag te pessimistisch.

(foto weblog Joris van de Kerkhof)