Joris van de Kerkhof

Tot ziens, Vincent

13 juni 2011 door Jeanne Reageer

Twee jaar volgt Joris van de Kerkhof Vincent Boterman in zijn strijd tegen overgewicht.
Voor de eerste serie krijgt hij de Fanlog Award 2009. Elk half jaar updates over hoe het gaat met het gewicht van de eerst 12-jarige en nu bijna 15-jarige jongen uit Zaltbommel. Maar niet alleen over de kilo’s. Steeds meer over hoe het koppie werkt. En een half jaar geleden: hoe het staat met het gewicht (en het koppie) van de verslaggever.

Vandaag nemen we afscheid van Vincent. Zijn behandeling is afgerond. Hij is niet superdun maar hij weet wat hij moet doen (meer bewegen, minder eten). Hij weet ook dat gewicht niet zaligmakend is (wel: BMI en: *hoe ik eruit zie*).

Joris van de Kerkhof is erbij wanneer Vincent een spreekbeurt houdt over obesitas en over zichzelf. *Trots* is-ie op de jongen die zelf ook trots is (hij krijgt een 7,5).
Gesprekken met de ouders en een broer (zelf stevig gebouwd). Verstandige teksten van Vincent op de camping met de chips en de snoep.

Wat heeft Vincent geleerd? “Je mag af en toe frietjes en chocola als je maar zorgt dat je verder gezond eet.”

Vijf maal in 3-4 minuten afscheid-van-Vincent.
Met eerst ook nog verwarring omdat Bert van Slooten om negen uur aankondigt dat Joris van de Kerkhof nú op weg is naar de camping om te brunchen met Vincent – waar we dan niks meer van horen. Slordig!

Vijf maal op 1 dag ipv verdeeld over de week. Goed idee.
Maar dan is het over en denk ik: nee! Te kort!
Waarom niet over een half jaar wéér – ‘Vincent zonder Heideheuvel’.
En hoe zit het met Joris zélf?

Dan ‘tot ziens’.
Zeggen Vincent en Joris. Tegen elkaar.
En hopelijk ook tegen ons.

Je opdracht is, er iets van te maken

9 juni 2011 door Jeanne Reageer

Het is de dag van de Alpe d’HuZes.
Radio 2 besteedt er van half vijf vanochtend tot vanavond laat aandacht aan. Continu. Enthousiast.
Aan Joris van de Kerkhof de taak om het in kleine hap-snap-stukjes dwars door het ochtend-Radio1Journaal te doen. Bellend met verslaggever Robert Jan Booij (in Frankrijk op de motor) en met collega Job Jan Altena (zelf fietsend samen met kankerpatiënt Peter).
Over zichzelf: “Ik vind het al moeilijk de brug over het kanaal over te komen”. Over de logistiek (de fietsers gaan na het halen van de top langs dezelfde weg naar beneden): “Is het dan niet boem, knal, omver?”

Joris van de Kerkhof heeft een afspraak met Fokko van Groningen. Vorig jaar nog op de Alpe d’Huez als motard. Nu lukt dat niet door een recente stamceltransplantatie.
Hij komt aanrijden op de motor wanneer Joris om tien voor half acht in de uitzending is en eerst lijkt het gesprek wat stroef te lopen. De vragen van de verslaggever lijken mij in elk geval niet aan te sluiten op de beleving van de gesprekspartner. “U woont hier alleen met uw eigen gedachten?” (nee: grote vriendenclub)
“Weet u hoe lang u nog kunt leven?” (wie wil dat nou weten) “U zou ook kunnen denken: als het toch stopt, laat maar komen dan.” (waarom niet dóórgaan zolang je nog dingen kunt doen)
Maar misschien projecteer ik mijn eigen ongemak en ervoer Van Groningen de vragen helemaal niet als naar, maar juist als een kans zijn positie helder te maken.

Een uur later en mn tegen half tien loopt het gesprek (in mijn oren) beter. Wanneer de man reageert op Peter (bij Job Jan Altena) die vandaag 1x de berg op gaat, dan met de auto naar beneden en naar het ziekenhuis voor morgen een stamceltransplantatie.
“Dan ga je met een heel mooi gevoel die stamcel in en dan zie je wel.” En: “Dat is wat je opdracht is, er iets van te maken.”
JvdK: “Lukt dat.” Ja. Niet meer zoals vroeger met de motor door Amerika en Canada maar nu op zijn boot. Waar hij zich af en toe wil kunnen terugtrekken.

Een mooi gesprek. Met die kleine stukjes tussendoor.
Knap hoe Joris van de Kerkhof dat kan. Moeilijke onderwerpen, pijnlijke thema’s.
Liefdevol.

Trein met kernafval staat nu al stil

7 juni 2011 door Jeanne Reageer

“Grappig,” zegt Joris van de Kerkhof.
“Om de trein heen zijn allemaal windmolens.
En honden.”

Het Filiaal staat in Zeeland waar vandaag de trein met kernafval richting België en dan Frankrijk gaat rijden. Actievoerders van Greenpeace hebben zich aan de rails vastgeklonken. Politie is ter plaatse. “U wilt vast niks zeggen” veronderstelt de Filiaalhouder maar: “Waarom wil ik niks zeggen?” reageert de agent. Het is een goedlachs type en die honden achterin de auto – JvdK: “Gaan die helpen?”
Tuurlijk niet: “Wij gaan geen honden inzetten tegen zittende mensen.”

De actievoerders worden losgeknipt en gezaagd. Volle kracht vooruit wil de trein. Maar verderop staat een Greenpeacevrachtwagen op de rails. Met daaraan geklonken weer ándere actievoerders.
De locomotief staat stil. De stemming wordt grimmiger. Met de pers wordt door de politie niet meer gelachen.

“Dit kan nog wel effe duren” stelt ervaren verslaggever Joris van de Kerkhof tegen half tien vast.
Volg het hier.

Speuren naar de bacterie in Hamburg

6 juni 2011 door Jeanne Reageer

De laatste dagen is in Amerikaanse salades opeens geen komkommer meer te bekennen. Terwijl biogassen (gisteren) nee: taugé (vandaag) de Ehec-bacterie verspreiden. Of niet natuurlijk. Maar het zou kunnen.

Lara Rense spreekt erover met correspondent Wouter Meijer (Berlijn) en een hoogleraar en andere deskundigen. Terwijl Joris van de Kerkhof met Marcel Oosten door Hamburg trekt. Omdat Marcel Oosten daar deels woont en dus kan vertellen wat de Duitsers bezielt. En omdat hij kan tolken voor de Filiaalhouder die zoals we weten goed Engels spreekt maar wiens Duits een opfriscursus kan gebruiken.

Marcels dochter Emma is zaterdag 4 jaar geworden en bezoek was zo benauwd voor de bacterie dat de familie Oosten alle goed gewassen aardbeien zelf heeft moeten opeten. Zijn buren eten al twee weken alleen nog maar uit blik. Aan de kleuterschool van Emma hangt een plakkaat dat er “geen rauwkost wordt aangeboden”.

Bij de biowinkel in Marcels (buiten)wijk houdt Joris van de Kerkhof de microfoon voor aan een zich in een modderpoel wentelend varken (knor-knor). De eigenares zegt dat bioklanten trouw zijn en zich niet gek laten maken maar verkoopt nu meer dan anders in deze tijd pompoenen en koolrabi want ietsje gek zijn ze toch wel.

Op naar de Lidl waar een klant komkommers en tomaten heeft gekocht (uit Nederland en voor afbraakprijzen). Niet bang maar wel goed schillen en wassen.
Is de angst “onDuits” vraagt de Filiaalhouder zich af.
Marcel Oosten: “Je kunt het nooit algemeen maken.” JvdK: “Doe maar wel.”

Erg leuk dit optrekken met de presentator in zijn eigen habitat.
Morgen zit hij weer naast Lara in de studio.

(Plusmarkt Graft-De Rijp)

Oranje sjaaltjes, oranje vlaai, een oranje loper en een witte zwaan

29 april 2011 door Jeanne Reageer

Waar hebben William en Kate elkaar ontmoet, welke ontwerper creëerde vermoedelijk (!) haar jurk, mag Mattijs van de Wiel tikken op de helm van een Nederlandse bobby (ja), is het veilig (vast wel) en hoe is de sfeer? “Opperbest” verzekert ons Karin Alberts. En Arjen van der Horst mag straks hoogst persoonlijk uitkijken op De Kus.

We zouden bijna vergeten dat we morgen een eigen Nederlands koninklijk festijn hebben.
Beatrix en familie doen Weert en Thorn aan. Waarvan Joris van de Kerkhof ons voorpret mag bezorgen.
Een uur brengt hij door bij een bakkerij in Weert waar “allemaal mevrouwen met oranje sjaaltjes” oranje vlaai aan gretige klanten aanreiken. Acht bakkers hebben twee maanden geoefend en geproefd tot ze de perfecte smaak hadden gevonden. Met marakoeiefruit.
Joris van de Kerkhof: “Is dat speciaal Weerts fruit?” Het blijkt een zuidvrucht.
Op het weblog van de Filiaalhouder zie ik dat je het schrijft als Maracujá.

Het resultaat blijkt mierzoet.

Behalve vlaaien (zondag maken ze er 1 van 5 meter doorsnee, voor het Guiness Book of Records) zijn er dranghekken. En ze gaan “Weert op de kaart zetten als een stad met voorzieningen”. Terwijl de mensen in het verzorgingshuis waarvoor de koningin morgen haar zegetocht begint -belooft de verslaggever- zullen zwaaien.
Er is een website met vrolijke Limburgse stemmen die de koningin het beste wensen. En er is tenslotte “een prachtige zwaan met de vleugels omhoog die niet eens dreigend dobbert op het water en mooi wit afsteekt tegen de oranje loper”.

Zingen deden de vogels ook vandaag weer niet.
Misschien sparen ze de stemmetjes voor morgen.