De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Wandelen in de gloria

door Reageer

“Het wordt een Mooie Dag” belooft ons Joris van de Kerkhof wanneer hij om zes uur deelnemers aan de Vierdaagse uitzwaait. Hij wás er al om half vier. Net als een man op een bankje die niet kon slapen maar pas om vijf uur zal starten.

Twee jaar geleden liep de verslaggever zelf mee. Ongetraind kijkend waar het schip zou stranden. Dat bleek na dag 2 het geval te zijn. Nu laat hij de participatie over aan redacteur Dionne Stax die opgewekt vertelt over ingeteepte hakken en watten tussen de tenen.

Militairen lopen mee, in groepjes en met twee. Opa met kleindochter die eigenlijk te jong is (je moet in het jaar van meedoen minstens 12 zijn) maar na de start glipt ze stiekem in de groep.

Aan de zijkant mensen die aanmoedigen en (deels dezelfde) mensen die dronken van het feesten op huis aan gaan. Net als twee jaar geleden hoor ik geheelonthouder Joris van de Kerkhof daarover weer heel streng zijn. Zoals over het meisje dat voorbij waggelt “kijkend naar haar mobiele telefoon waarop ze absoluut niet kan lezen wat voor twitterberichten er weer zijn”.

Mooiste moment: de vrouw die met haar vriendin wandelt. “Ik dacht, als ik de radio tegenkom, dan zeg ik het.” Dat de vriendin vandaag jarig is. Maar dan nu ook zingen. Waarop zij losbarst in “Lang zal ze leven in de gloria, in de glo-ri-a.”

Leuk, iedereen zo vol goeie moed deze Mooie Dag te horen inlopen.
Morgen is vroeg genoeg voor mild leedvermaak.

Glibberend naar beneden in de badkuip

door Reageer

Joris van de Kerkhof!
Ik hád een beetje gehoopt op een nieuw jongensboek over heroïsch bomen van de weg slepen (en dan z’n mobieltje zien overrijden). De heroïek leeft de verslaggever vandaag búiten de uitzending. Erin steekt hij de dijken door in Midden Delfland.

Met een vrouw van het Hoogheemraadschap Delft die tegen de achtergrond van het geluid van hárd kolkend water ons met kuubs om de oren slaat en als dat lastig blijkt te visualiseren gaat ze over op klaslokalen die door het openen van de sluizen in enkele seconden zouden volstromen.
Er is te veel regen gevallen, 100 ml in 12 uur. Daarom moet het nu in een weiland met “zie je de groene randen rond de polder?” – denk: badkuip.
Gisterochtend graasden er nog koeien. Wanneer machines hierna de polder weer leeg pompen kunnen ze over een week terug.
Harde wind, hard kolken hoor ik.

Joris van de Kerkhof glibbert naar beneden waar je een paar weken geleden nog over te droge grond had kunnen vallen en dan “een schram op je knie krijgen”. Valt het nu kwa gevaarzetting mee? Wél voor de vrouw van het Hoogheemraadschap die, beschrijft hij, rondstapt “met gele laarzen en een gele rubberen broek”.
Maar zelf: “Ik had me er beter op moeten kleden” verzucht de verslaggever. “Met een mutsje.”
Toch afzien dus.

Joris van de Kerkhof: heroïsch is zijn middelste naam.

Makke schapen zonder strippenkaart

door Reageer

In Limburg verdwijnt *nu* de strippenkaart.
Helemaal naar Maastricht stuurt de NOS dus Joris van de Kerkhof hopend op vertwijfelde busreizeigers, zwaaiend met hun waardeloze strippenkaart. Belangrijke afspraken mislopend natuurlijk. En: alle taxi’s bezet.

Helaas. “Als makke schapen” stelt de verslaggever vast, knikken de reizigers dat ze van de hoed en de rand weten mbt strippenkaart en ov-chipkaart – ze zijn op alles voorbereid.

Zodat we het voor de sjeu moeten hebben van de voorbijganger die wil weten waar Joris van de Kerkhof eigenlijk van is. “Radio 1” ah- leuk! Van de Tour de France.
Dús: “Doe de groeten aan Mart Smeets.”
JvdK (bruggetje): “Zou die zijn strippenkaart al hebben ingeleverd.”

Volgens mij weet Mart Smeets niet eens wat een strippenkaart *is*.

Superpoedels die nodig geschoren moeten worden

door Reageer

Gelukkig wandelt Joris van de Kerkhof niet in korte broek door het Kromslootpark in Almere. Brandnetels belagen de verslaggever. En de reuze berenklauw.

Maar het zijn niet de gevaarlijke planten waarover hij ons wil vertellen. Het zijn de Alpaca’s die de lammetjes van Staatsbosbeheer behoeden voor een gruwelijke dood in de muil van een vos.
Hoe de Alpaca’s (soort lama’s) dat doen wordt me niet duidelijk. Wel krijg ik een snoezig beeld van mensvriendelijke, nieuwsgierige *superpoedels* (JvdK).

“Zijn vossen zulke watjes dat als ze zulke donzige typjes zien…”
“Schapen zijn heel dom, hè?”
“Zijn ze (de Alpaca’s) wel vriendjes van die schapen? Die denken niet: wat zijn dat voor rare types die nodig geschoren moeten worden?”

Joris van de Kerkhof is op dreef in dit feel good item over het diertje van de dag.
“U hebt er veel meer mee, hè? U vindt ze veel leuker (dan de schapen)” tegen boswachter Herman Hake.
Het is “een superoplossing” zegt die eerst maar wanneer de verslaggever aandringt (“u vindt ze leuker, hè?”) lacht hij gul: “Ja!”

Leuke reportage van de grootste dierenliefhebber onder de NOS-verslaggevers.
Had niet misstaan in Vroege Vogels.

“Die auto rijdt er héél zachtjes overheen”

door Reageer

Dat krijg je als je eens laat opstaat en denkt dat je de gemiste reportage ‘Tientallen ondergelopen kelders door noodweer’ best gemist kan *laten* want hoe leuk kan die nou zijn.
Fout. Het blijkt een heerlijk stukje eigen-leed-via-de-ogen-van-uw-gekwelde-verslaggever.

Joris van de Kerkhof die op pad moet om de wateroverlast élders te verslaan en eerst emmertjes voor onder lekkages aansjouwt in het eigen huis. Buiten nog blijmoedig: “Mooi! Hier om de hoek zie je de regen in alle felheid de weg overgaan.”
Dan: tak op de weg, flinke tak. Andere mensen rijden er omheen maar onze held sleept hem opzij (“voelt toch best wel een beetje goed”).

Paar uur later (“het bliksemschicht nog wel een beetje”) wil hij de redactie bellen maar: telefoon weg. Naar huis. “Gehoord dat tegenover het huis van vrienden twee bomen op een huis zijn gevallen en dat er een huis op een auto is gevallen en meer van dat soort voorbeelden” (JvdK lijkt me nu toch wat van slag).

Z’n telefoon. Zou die liggen waar hij de tak heeft weggesleept? Erheen. En ja. “Die auto rijdt er héél zachtjes overheen, zo’n dag is het.” Daar kon de telefoon niet tegen.
“Het is allemaal niet echt van belang” verzekert ons de verslaggever die natuurlijk geen drama queen wil lijken. “Maar bel mij effe niet. Want ik neem niet op.”

Mooi verteld, mooi verhaald met veel hoorspelkern geluidseffecten.
Gewoon *mooie radio*.

Voor wie het ook miste en dacht dat die kop over die kelders weinig interessants beloofde