De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Leuke dingen met de post

door Reageer

“Rondjes, vierkantjes en driehoekjes” rijdt Joris van de Kerkhof om Waddinxveen. Op zoek naar het distributiecentrum van PostNL. Had hij maar een nieuwe TomTom besteld via internet, verzucht hij (of zijn huidige vaker aan de computer gehangen en ‘m geactualiseerd).

We kopen meer online, heeft de Filiaalhouder gelezen. Wel 10% meer. Zes meter boven de grond racen de pakjes door de lucht op banden. Op weg naar de grote vrachtwagen waar de chauffeur de eigen volgorde van bezorgen bepaalt. ‘Chauffeur is onderweg’ staat er dan spannend bij Track & Trace.

“Aan de reacties van mensen zie ik vaak dat ik leuke dingen breng” vertelt zo’n chauffeur. Nu brengt hij op route 307 een stapel pakketten naar Intertoys. Retour afzender. “Die man woont hier niet” leest Joris van de Kerkhof op 1 ervan. De Filiaalhouder gelooft er niets van: vast spijt gekregen van de bestelling. De chauffeur houdt zich op dit punt netjes op de vlakte.

“Eigenlijk,” trapt de verslaggever dan even op de ziel (en inkomstenbron) van de webwinkelier, vindt hij het “veel leuker om een winkel binnen te gaan en je te laten uitleggen hoe het werkt en hoe duur het is en te onderhandelen over de prijs.”

Op het laatst, wat mij betreft: te kort, is hij in een echte speelgoedwinkel. Die last heeft van internet. Want mensen komen wel kijken naar een doos met Lego of een Playmobil maar bestellen die dan (goedkoper) online.

Een ‘echomicrofoon’ laat de Filiaalhouder zich demonstreren. Erin praten en dan galmt het. Voor € 1,99: “Geen geld.”
“Leuk! Neem mee!” verzoekt Marcel Oosten. “Vindt m’n dochter leuk.”

Ook handig voor de radiojournalist die in het heetst van de strijd zijn stem dreigt te verliezen.
Wat Joris van de Kerkhof in korte tijd nu alwéér gebeurt.
Uit puur eigenbelang als luisteraar zeg ik: doe je een beetje kalm aan?

Leermomenten achter roodgeblokt lint

door Reageer

“Oefenen met oefendoelen” zal de ‘rampenleider’ die op vliegbasis Eindhoven een namaakvliegramp leidt.

Een voorstuk en een achterstuk van een Fokker 100 ziet Joris van de Kerkhof liggen. Daartussen koffers. Nee, niet aankomen. Want tussen die koffers komen later de slachtoffers (acteurs fysieke veiligheid) en alles moet precies zó liggen – en niet anders.
Dan wordt het (weer de ‘rampenleider’): “stukje communicatie” en “stukje processen” en niet te vergeten “leermomenten”.

Vijftien jaar geleden was de ramp met de Hercules.
“Als u slachtoffer gaat liggen wezen” vraagt de Filiaalhouder aan een acteur: denkt hij daar dan ook aan? De man zegt zich te gaan “concentreren op acteren” maar nu de verslaggever het zegt: “Misschien kan ik het wel meenemen. Goeie tip.”
Method acting.

De hulpverleners, verwacht men, zullen mogelijk wél terugdenken. Als die het te kwaad krijgen kan de oefening zelfs gestopt.
Eigenlijk is de echte oefening ook niet tussen de wrakstukken. Die is op het gemeentehuis. Waar de beslissingen worden genomen. En waar de stukjes communicatie en leermomenten natuurlijk op hun plaats moeten vallen.

Meest indrukwekkend: wanneer Joris van de Kerkhof (“ik was er zelf bij”) met collega Hans Matheeuwsen herinneringen ophaalt aan die avond.
Om zes uur kwam het nieuws over de ramp, de pers spoedde zich naar het vliegveld en (HM:) ”Honderd journalisten werden gevangen in een ruimte en wie binnen was mocht er niet meer uit.”
Tot aan het eind van de avond eindelijk de persconferentie kwam die steeds werd beloofd en steeds werd uitgesteld.

Twee werelden.
Het echte drama dat al bijna is vergeten en het spelen met schmink (bloedende harten) achter roodgeblokt lint.

Mooie woorden, goede voornemens

door 3 Reacties

“Besteed meer tijd aan je kinderen” roept Marja van Bijsterveldt ons toe. En wees actief op school. Heb je daar geen tijd voor/trek in, huur dan gewoon een oppas die als ‘plaatsvervangende ouder’ voorleesmoeder kan zijn.
Wie dergelijke arrogante onzin uitkraamt (in de Volkskrant) en dan ook nog aankondigt dat ze in 2012 “het land in trekt” om “de mentaliteit” te veranderen moet een vlotte babbel hebben om zich door een interview met Lara Rense en Marcel Oosten te slaan.

Die vlotte babbel hééft de minister. Dus wát de presentatoren ook op haar afvuren (en dat is niet mis): ze antwoordt met algemeenheden en slaat bij concrete kritiek opgewekt andere wegen in. “Passie” lijkt haar wel wat voor leraren (ipv een behoorlijk salaris en kleinere klassen). En: 300 miljoen minder voor onderwijs aan mensen met een beperking? “Dat is pijnlijk maar het móet kunnen.” Voor ‘hoe dan’ was toen geen tijd meer maar het zou denk ik ook weinig tot niets hebben opgeleverd.

Joris van de Kerkhof houdt zich in Het Filiaal bezig met de praktijk van de ouderbetrokkenheid en de ouderparticipatie (en het ‘gespreksarrangement’). Hoe betrek je ouders bij school. Door ze op de hoogte te houden. Door ze uit te nodigen. Maar als ouders niet willen, willen ze niet en dóen ze het niet.
Veel goede bedoelingen van een schooldirecteur die het goed doet. Waar we heel blij mee zijn natuurlijk en wie weet zit elders in het land een leraar (met ‘passie’) te luisteren die denkt: hé! Ik ga de ouders ook eens vragen of ze langs willen komen.

Ook in de uitzending: ‘oudste zoon’ van de moeder van Anthony (die gisteren pas om 22.15 uur in bed lag) die een paar weken geleden nog de klas is uitgestuurd. Waarom? Och, doet moeder. Het kán zijn geweest: “bekvechten met kinderen”. Maar ook: “leraar grote mond geven”.
Maar ja, die zoon zit dan ook niet op een school waar de leiding aan ouderbetrokkenheid doet…

 

Veel zielen en vreugd

door Reageer

Spandoeken!
Joris van de Kerkhof ziet onbegrijpelijke teksten en ik hóóp dat hij staat op te letten dat ze Morgan niet naar Tenerife brengen maar hij *is* in Drachten. Bij een groot gebouw dat de grootste Meldkamer van Nederland is en dat vanmiddag officieel door Fred Teeven wordt geopend. Met (JvdK): “een prachtig weids uitzicht over een industrieterrein”.
De nachtploeg brieft de ochtendploeg. Over dat er vannacht niets is gebeurd. Er is misschien wel *iets* gebeurd maar dat is bv een kleine aanrijding en dat geldt niet als *iets*.

“Het wordt allemaal beter” en “hoe meer zielen hoe meer vreugd” zegt een vrouw van de brandweer. Terwijl de man van de techniek, valt de Filiaalhouder op, “zo blij is als iemand in een snoepwinkel”.

Hét onderwerp van het Filiaal dat blijft terugkomen is of ze mekaar wel verstaan. Met al die dialecten.
Ja! Is het geruststellende antwoord. Als het moeilijk wordt vragen ze iemand langzamer te praten en anders gaan ze met collega’s “naluisteren wat er nou precies aan de hand was”.
Dat lijkt mij weinig geruststellend als je net een ernstig ongeluk of een brand of een hartaanval hebt gemeld.

Altijd leuk, Joris van de Kerkhof.
Maar ik heb wel eens prikkelender Filialen gehoord.

Een gezellige omgeving in Lochem

door Reageer

Schilderijen aan de kamermuur wil Joris van de Kerkhof beschrijven.
Niet doen! Verzoekt het echtpaar Eppo en Hetty Bleker. De verslaggever is op bezoek in Lochem. Liever moet hij het hebben over “een gezellige omgeving”. JvdK: “en mist”.

Vrijdag verschijnt het boek ‘Rembrandt, echt, gedeeltelijk echt, niet echt’ van de Blekers.
Chemicus en bedrijfsadviseur. Samen turend op doeken. Niet echt samen: separaat. Dan de conclusie delend en als die niet dezelfde was: terug naar het schilderij en kijken wat er mogelijk is gemist.

Ze hebben de wereld rondgereisd, Rembrandts bekeken waar dat mogelijk was. Aanraken was er lang niet altijd bij. Zij: “Je zou overal aan willen *snuffelen* maar het kan ook zo.”

Van de 679 onderzochte mogelijke Rembrandts heeft het echtpaar er 395 echt verklaard.
“Weten het heel zeker” zegt mevrouw.
Hij: “Je moet geloof hebben in wat je doet.”

Vrijdag wordt het boek gepresenteerd, in 2030 wordt de manier van analyseren (nu nog in een kluis) bekend.
Dankuwel, zegt Joris van de Kerkhof beleefd.
En komt nog even plagerig terug op wat er aan de muur hangt.
Bleker: “Wij noemen dat altijd tróep.”
JvdK: “O. Er hangt dus geen Rembrandt.”
Nee.

Leuke reportage.