De Koude Kalkoen

Tour de France

Sfeer proeven met iconen

door Reageer

Jacques Anquetil kwam uit Rouen.
Dus bezoekt Joris van de Kerkhof een warme tent waar iedereen zweet. Zestig vierkante meter zijn gewijd aan de vijfvoudig Tourwinnaar.
Foto’s, bekers (niet aankomen!) en fietsen.
Toeristen uit Nederland, Australië en Frankrijk. Een paar dagen bij de Tour ‘om sfeer te proeven’. En dan ook even dit museumpje meepikken.
En verzuchten dat Anquetil wel een geweldige wielrenner was maar itt Poulidor niet populair.

Anquetil, zegt Jeroen Wielaert in zijn óók aan deze fietser gewijde column, was “symbool van de arrogante Franse elite”. Hij vergelijkt hem (behalve in een bijzin) verder niet met Poulidor maar met Jeanne d’Arc die in 1431 op de markt van Rouen op de brandstapel omkwam.

Twee “iconen van Frankrijk” met overal beelden voor de Maagd van Orléans en nergens voor Anquetil. Jeroen Wielaert vraagt zich af of Jeanne het ‘type’ van de wielrenner zou zijn geweest. Hij betwijfelt het. Hoewel: “Hij zou haar courage wel opwindend gevonden hebben.”

Tegenover de tent ligt het museum voor Jeanne d’Arc.
Ik ben benieuwd of Joris van de Kerkhof daar ook nog langs gaat.

Cadel! Cadel!

door Reageer

Ha! Daar zijn ze weer de blije mensen uit Australië.
Joris van de Kerkhof treft ze in Namen waar ze landgenoten aanmoedigen.
“Met een Australische vlag over het hek en als cape.”
Ik hoor lachende vrouwen en de klingelbellen en nu versta ik er weinig van.
Dit is dat schattige Crocodile Dundee-taaltje.

Cadel!!! Cadel!!!
Maar wie is die vrouw op de gele motor?
Die houdt de tijden vast.
Het is dezelfde vrouw als vorig jaar, weten de mannen.
Hebben ze gelezen.

De mannen zijn uit Maastricht komen fietsen.
Met wind tegen en toen ook nog tegen een berg op. “Fantastic views” hebben ze gezien.
Ze hadden een kleine handicap omdat Andrew 50 is geworden wat ze de avond ervoor hadden gevierd met “the local brew”.

Nu gaan de blije mensen naar de classics country – het gebied waar de voorjaarsklassiekers worden verreden.
O nee! Niet doen. Blijf bij ons!
We zijn nog lang niet klaar met jullie, ‘Smokkelaars’ van wie we nog niet eens weten waarom jullie zo heten.

Maar “see you again in…?” vraagt Joris van de Kerkhof.
Bij de Mont Ventoux. Gelukkig.
Alleen: wanneer *is* dat?
Snel het overzicht van de ritten erbij gepakt alleen helpt dat mij niet verder want ‘Mont Ventoux’ ken ik wel maar geen idee welke plaatsen daar liggen.

foto: Joris van de Kerkhof

Een fles rijdt met bevallige dames

door Reageer

Herrie.
Ik hoor vooral hard buitengeluid maar het *is* “het geluid van een flesje dat voorbij rijdt” legt Joris van de Kerkhof uit.
“Met daarop bevallige dames.”
Het is de reclamekaravaan van de Tour: 37 merken “die reclame voor zichzelf maken” en “héél veel vrouwen die mooi, of minder mooi aan het zwaaien zijn”.

De verslaggever moet 207 km rijden voordat hij iemand kan aanspreken: een man die reclame maakt voor het WK Wielrennen in Valkenburg (in september).
Het wordt pico bello met een “dubbeldeks perscentrum” voor 500 journalisten met allemaal hun eigen plekje.
Grappig hoe de man inzoemt op wat hij denkt dat zijn minidoelgroep is ipv omstandig te verhalen over hoe hij tzt het publiek in de watten gaat leggen.

Even voordoen waarbij zuljenetzien de microfoon dat nare zinggeluid geeft.
Dan in fraai Frans: misschien wordt het wel Philippe Gilbert die Wereldkampioen wordt!
En inderdaad, in Nederland zou hij Robert Gesink of Bauke Mollema hebben genoemd.

Het was voor de WK-promotors meteen de laatste dag in de Tour.
Omdat ze vooral Nederlanders en Belgen als publiek verwachten.
Of zoals de man het zegt: 1/3 Nederlanders, 1/3 Limburgers, 1/3 Belgen.

Joris van de Kerkhof vraagt “of er nog sleutelhangers zijn”.

Wat aardig, denk ik!
Want dan zegt hij natuurlijk: de eerste vijf mensen die me nu twitteren stuur ik er 1 op!
Ik heb de vingers al aan het toetsenbord maar helaas, ze zijn op.
Méér dan op: “uit het raam gekieperd”.

Kan de man het nu nog 1x doen in het Nederlands? Zijn promopraatje? Dat kan.
“Mooi feestje” zegt hij daarna. JvdK: “Hier mooi feestje?” Ja. Drie dagen “mooi feestje” en in september weer “mooi feestje”.
Dan: klap.
De autodeur is dicht.
Stilte.

Fietsen poetsen na het vuil van België

door Reageer

Er worden fietsen gewassen die vies zijn en vooral na het fietsen gisteren door België.
Joris van de Kerkhof staat niet bij de Rabo-renners maar bij onze eigen favoriete ploeg: de blije mannen uit Australië.
De Smokkelaars.

Nu het vuil wegpoetsen (gisteren was ‘four seasons in one day’), dan met de trein naar Luik en weer terug en ‘s middags “maybe have another ride”.

Twee jaar geleden bedachten ze dat ze dit jaar naar Europa (door JvdK uitgesproken als Uropa) zouden gaan om hun liefde voor het fietsen samen te beleven.
Vrienden (nee: ‘rivals’ corrigeert een van de Australiërs) nou vooruit: ook een beetje rivalen.
Maar de sfeer die we horen in het continue prettige samen praten op de achtergrond klinkt vooral als: vriend.
En als: blij.

In de krappe drie minuten die de verslaggever heeft voor zijn reportage komen we iets meer te weten over de mannen.
Geert die in 2 jaar 27 kilo kwijt raakte.
Andrew die een ongeluk kreeg en nu een plaat in zijn arm heeft en (gelach) zijn modellenwerk wel kan vergeten omdat hij “een beetje lelijk bij zijn neus” is.
Tim had een hersenbloeding. Hij is “very lucky to be here” want na zoiets ga je het leven en wat je kunt nog meer waarderen.

En dan, als bijna een ‘o ja, dat moet ook nog,’ vraagt Joris van de Kerkhof wie ze denken dat de Tour gaat winnen.
Bradley Wiggins. Of: Cadel (Evans).

Het klinkt alsof het ze niet echt interesseert.
Klopt. Het gaat om “de vriendschap”.
“We’re just friends” lachen ze.
En ze heten Smokkelaars, vertelt Joris van de Kerkhof nog eens en dan denk ik: waaróm heten ze nou zo maar “dat is het geheim”.
En ergens in de verte hoor ik een Australiër nog iets zeggen over ‘dirty’.

Blijf alsjeblieft aan hun wiel hangen, Joris.
Dit is een krent in de Tour de France-pap.

foto: Joris van de Kerkhof

Look left, look right

door Reageer

Vrolijk stadsgeluid, geroezemoes, Engels pratende en lachende vrouwen.
Joris van de Kerkhof zit op een terrasje in Maastricht met drie Australische vrouwen die wachten op hun mannen.
Om drie uur zouden ze er zijn, na een fietstocht vanaf Eindhoven.
Maar ze verdwalen en het wordt drie uur en een lekke band later.

“Are you married” hoor ik een van de vrouwen vragen en aangezien ze elkaar kennen moet de vraag aan de verslaggever zijn gesteld.
Hoe ze daar zo opkwam horen we niet en zijn antwoord evenmin (tis trouwens ‘ja’ weten we uit andere reportages).

“O my God, finally! Yes!” begroeten de vrouwen de mannen om zes uur. Met klingelbellen die bij de Tour Down Under worden gebruikt en die zijn meegenomen om de (vier) mannen aan te moedigen.
De vier maken deel uit van een vriendengroep van dertien, een jaar of vijftig, die elke zondag samen fietsen.
Maar alleen deze vier hebben de reis gemaakt.

“Just so pretty” was de fietstocht. Met “a lot of heritage and history”.
En elkaar bij elke kruising even inprenten: “Look left, look right, no cars, watch out for bikes” want dat wij hier rechts rijden is even wennen.

De mannen, met shirtjes met ‘Smokkelaars’ erop (in het Engels neem ik aan), gaan de komende weken door Frankrijk fietsen.
Met de Tour mee maar dan in het eigen tempo: dat van de langzaamste. Beetje rondkijken, beetje praten met elkaar.

Van de Proloog verwachten ze: “Lot of people, lot of screaming, really good atmosphere.”
Dan tegen de vrouwen: “The beer – is it cold?” “Yeah!” In dat geval: “Good! Cheers everybody.”
Klingel-klingel. Langzaam wegstervend.

Joris van de Kerkhof belooft dat hij de “blije mannen” nog een paar keer zal opzoeken.
Ik kan niet wachten.