De Koude Kalkoen

Het Filiaal

Op zoek naar schoonheid in Veenhuizen

door Reageer

Vandaag maar weer eens een ‘zomaar’-Filiaal bedacht de redactie zodat Joris van de Kerkhof om kwart over zes door de bossen van Veenhuizen wandelt (tegen takken) en hij ziet géén “mannen met ontbloot bovenlichaam hout zagen”. Maar er zingen wel vogels. En later hoort hij ook nog hard gakkende ganzen die hij dit keer *niet* driftig maant hun snavel te houden.

Veenhuizen wil op de werelderfgoedlijst. Er is al 60 miljoen in geïnvesteerd. Er is een hotel (met rugkliniek voor poliklinische herniaoperaties in een bijgebouw). Er is een brouwerij. Er is ook nog een gevangenis/gesticht. Maar vroeger waren er meer. Weten we het nog? De Filiaalhouder leest een stukje uit ‘Het Pauperparadijs’ van Suzanna Jansen.

Tot half tien zal Joris van de Kerkhof met ons wandelen door Veenhuizen, belooft hij. “Op zoek naar de schoonheid”. Door de Tuin der Weldadigheid (daar treft hij die ganzen). In het bijgebouw van hotel ‘Bitter en Zoet’. Waar hij de trap op en af en weer op holt. Stap-stap-stap! Nog een keer! Stap-stap-stap. En zonder zelfs maar een ietsje versnelde adem laat staan hijgen.
Al die uren sportschool zijn niet voor niets geweest.

Leuke momentjes ‘sfeer’ in dit Filiaal.
Veenhuizen zelf gaat niet echt voor me leven. Maar dat kan ook aan mij liggen.
Dat ik te snel uit-tjoende bij de sprekers die mijn hart niet sneller deden kloppen.

Het gevaar dat er teveel gepraat wordt

door 3 Reacties

Het is twee dagen na ‘Alphen’ – wat willen we weten.
We willen weten hoe het heeft kunnen gebeuren. En we willen weten: wat nú.

Het Radio 1 Journaal legt de schietverenigingen het vuur na aan de schenen al blijkt snel dat de fout bij de politie zit die Tristan de wapenvergunning heeft gegeven en laten behouden zonder zich blijkbaar te verdiepen in z’n psyche.

Toezicht
“Is het toezicht op die schietclubs wel goed geregeld” vraagt Lara Rense aan emeritus-hoogleraar Willem de Haan. “Wat is uw ervaring.”
De Haan: “Daar heb ik me niet mee bezig gehouden.”
LR: “U hebt toch in een adviescommissie gezeten die pleit voor beter toezicht?” Nee.
LR: “Dan heb ik de verkeerde informatie. Excuus.”
(blunder van een bureauredacteur)

Zin en prijs
Waar De Haan wel iets over kan zeggen is het verschijnsel. Dus: “zin geven aan de eigen dood door anderen daarvoor een prijs te laten betalen”. En mbt de signalen die mensen hadden móeten zien: misschien zagen ze die wel maar zoiets komt zo zelden voor dat je de link niet legt.

Burgemeester Eenhoorn blijft wijs en redelijk en wordt terecht geprezen door Wouter Jong van het Genootschap van Burgemeesters. Grootste risico in dit soort zaken: dat de collectieve rouw de individuele rouw gaat overheersen. Dat de geschokte ánderen met de rouw van de direct betrokkenen “op de loop gaan”.

Kaarsjes en bloemen
Dat risico dreigt ook hier.
Zo was het denk ik onvermijdelijk Joris van de Kerkhof naar Alphen te sturen (een ‘dag ván’ er tussendoor gooien zou idioot zijn geweest) maar wat hebben we aan eindeloos stilstaan bij brandende en gedoofde kaarsjes en bloemen.
“Is er niet het gevaar dat er teveel gepraat wordt” vraagt de Filiaalhouder aan Bart Visser van de school waarop Tristan ooit zat (enkele leerlingen hebben het schieten gezien). “Dat je het groter maakt en ingewikkelder dan nodig.”
Bij deze school niet, verzekert hem Visser.

In de media wel, vrees ik.
Omdat elke programmamaker zal denken: we móeten er toch iets mee.
En het aantal originele invalshoeken is nu eenmaal niet onbeperkt.

Vrouwen die niks moeten

door Reageer

“Ik stel me open, hoor!” belooft Marc-Robin Visscher terwijl hij wacht tot om half zeven “de slagboom open gaat”. Pas dan mag hij nl aanbellen bij een gezin waarvan de vrouw wel zou willen werken.

Onderwerp: een nieuw uitzendbureau Work4Women. Ideetje van Margriet en TempoTeam. Omdat vrouwen bést willen werken, denken ze, alleen hebben ze hulp nodig. Die ze krijgen van dat nieuwe bureau waar personeel werkt dat zelf de doelgroep is nl moeders met kinderen. Kinderopvang wordt geregeld. En ook verder wordt (aldus de dame van het bureau) “een aantal aspecten gecreëerd waardoor het laagdrempeliger wordt”.
Zoals áls de vrouw eenmaal aan het werk is: begeleiding. Omdat “er veel gaat gebeuren”. Aan “beweging”. En o ja: alle reacties zijn positief.

Wat niet helpt is de vrouw die als specimen wordt geïntroduceerd bij wie de Filiaalhouder op bezoek gaat. Drie kleine kinderen aan tafel (vrouw wanneer 1 ervan overal doorheen praat: “Hij neemt het gesprek over, geweldig, hè?”) en een man. Die als het moet wel meer wil doen in huis.
Heeft de vrouw “bijzondere eisen” mbt werk dat ze ev wil doen? “Dat ik het leuk vind, een leuke werksfeer, een vlot bedrijf.” Waaróm ze wil werken? “Om extra dingetjes te doen.” Met het geld dus.

De manager van het uitzendbureau, Yvon Veugelers, geeft er blijk van haar klantjes goed aan te voelen. Vrouwen horen al te veel dat ze iets móeten, vindt ze. Terwijl ze zoveel kúnnen.
“De vrouw moet niks maar kan van alles” vat Marc-Robin Visscher samen. Dat blijkt de spijker op de kop.
Ik ben reuze benieuwd welke werkgever op de niets-moetende-vrouwen zit te wachten.

Het nieuwe rijden 2.0

door Reageer

De ochtend begint met de domper dat niet Marc-Robin Visscher het Filiaal houdt maar Jeroen Schutijser van wie we na 3x moeten vrezen dat die nu echt tot het corps der F-houders is toegetreden. Staaltje JS: “Zitten er platvissen in die vijver? Het is hier zo plat.” (over de Noordoostpolder)

Pareltje in de uitzending blijkt Louis Dekker.
Hij test een week een elektrische auto, de Nissan Leaf.
Lara Rense: “Onze elektro-pionier.”
Louis zelf: “Dit is het nieuwe rijden 2.0, hoor!”

De auto kán 130 km (ver) rijden, gebruikt geen elektriciteit als hij stilstaat maar “als ik rare dingen doe zoals de airco aanzetten, gaat-ie rekenen”. Geprobeerd en ja: er gaat meteen 15-20 km áf. Allemaal te zien op het dashboard met “een opdringerig metertje” dat om kwart over negen zegt dat de verslaggever nog 30 km kán terwijl hij er nog 20 hóeft.
En dan “als de wiedeweerga” een stopcontact zoeken wat in Amsterdam moet lukken want dat is “het oplaadWalhalla voor elektrische auto’s”.

“Klinkt wat onrustig” vindt Lara Rense en dat klopt. Want met zijn dieselauto kan Louis Dekker 1400 km (“echt waar”) rijden en nu moet hij steeds vooruit denken: “wil ik naar Amsterdam en wil ik ook nog *terug*”.
Dan rijdt de druk vertellende verslaggever langs een flitspaal met 105 km en hóópt dat het is goed gegaan em dat het daar geen 90 km was (“ben van schrik de draad kwijt”) waarna Marcel Oosten hem de vaste straf voor bonnen-op-kosten-van-de-baas in herinnering brengt: “geen kerstpakket”.

Dit wordt een erg fijn radioweekje.

De mooiste dingen liggen soms voor je voeten

door Reageer

Niet stap-stap-hoorspelkern leidt Joris van de Kerkhof ons het Filiaal binnen maar licht hijgend. Ook mooi natuurlijk. Zo is in elk geval duidelijk dat de verslaggever lóópt.
Zijn doel: het nieuwe museum over de Amsterdamse grachtengordel. Maar eerst een vrouw die hij tegenkomt een compliment geven: “Ik was van de week in Almere en daar liep iemand de hond uit te laten en die liet het gewoon liggen.”

“Bent u links?” vraagt de Filiaalhouder aan Piet van Winden die het museum met geld van ondernemer Gerard Krans heeft gerealiseerd. “Ja” zegt die. En Krans? Die is “links van binnen”. Krans zelf blijkt wanneer om tien voor negen naar Amsterdam wordt geschakeld nét weggereden. Naar huis om een schilderij op te halen. Een Rembrandt of een Jan Steen.
Welja.

Gelukkig is daar de directeur van het Rijksmuseum Wim Pijbes die (“ik was u voor”) zelf maar even meldt dat het nog 2-3 jaar kan duren voor *zijn* museum af-verbouwd is. Waarna Amsterdam “the place to be” wordt.
Fijne spreker is het. Met “de mooiste dingen liggen soms voor de voeten en daar stap je overheen omdat je ze niet ziet liggen”. En een hartekreet om niet te zeuren en te simmen maar schouders eronder als je iets wilt verwezenlijken: “Mensen, laten we het in vredesnaam dóen met z’n allen.”

Ladies from Chicago treft de Filiaalhouder aan in het hotel tegenover Herengracht 386. “Very curious” zijn ze naar het museum. Mn naar het water in de grachten: of er stroming staat, hoe je voorkomt dat het “smelly” wordt en of je erin kan zwemmen.

Vandaag gaan ze naar Den Haag en ook nog Delft en shoppen “jewelry mostly”.
Joris van de Kerkhof: “Enjoy your day.”
Jij ook, Joris. Het was weer een genoegen.