De Koude Kalkoen

Schiphol

Ganzen vs de hamstring van Arjen Robben

door Reageer

Het belangrijkste nieuws van de dag: de hamstring van Arjen Robben en hoe die zich voelt.
Om het daar niet 24/7 over te hebben mocht de nieuwsbelangstellende zich in de klamme handjes knijpen om het toestel van Maroc Air dat gisteravond op Schiphol een noodlanding maakte. Haarlemmers, gretig naar hun vijf minuten roem, vertelden met trillende stem over hoe het vliegtuig hun dakterras bijna schampte, en dat ze er hun oude moeder onder hadden willen verwedden dat een heuse ramp hun deel zou zijn.
(quod non)

In de avonduitzending: ganzen. Die zijn collectief in 1 van de motoren gevlogen waarna zowel motor als ganzen het loodje legden.
Laat ik nu toen ik gisteren over Schiphol taxiede me nog hebben verbaasd over alle vogels die daar opgewekt in het gras zaten. Wel twintig zag ik er bij elkaar. Kraaien dacht ik. Die kunnen mogelijk geen kwaad. Ganzen wel, want niet voor niets heeft de provincie Noordholland een ‘regiegroep ganzen’ waarvan gedeputeerde Jaap Bond lid blijkt.

Schiphol, vertelt hij, doet er alles aan om de ganzen het leven zuur te maken. Knalapparaten, linten. Eieren schudden, eieren onderdompelen.
Het is niet genoeg. Ze moeten de omgeving van Schiphol gansonaantrekkelijk maken. Geen hapklaar groen gras verbouwen maar bv bloembollen. Zet er maar kassen neer.
Jamaar, protesteert Lucella Carasso, “die boeren zien u aankomen.”
Klopt. Daarom wil Bond wachten tot een boer wil stoppen met zijn bedrijf en dan toeslaan.

Vrijdag komt de regiegroep ganzen voor het eerst bijeen. Dat is toeval, de datum stond al vast. “Maar we hebben nu wel gelijk een stevige agenda.”
Braaf bericht. Zoet bericht. Informatief bericht. Niet-hijgerig bericht/gesprek.
Wat een verademing voor-tussen-na-Robben.

De unieke zaak en de hijgende verslaggever

door Reageer

Chipshol mag vijf (ex-)rechters horen in een voorlopig getuigenverhoor. Om vast te stellen of Chipshols idee dat ze partijdig waren in hun strijd met Schiphol klopt.
Van een van de rechters, Hans Westenberg, staat al vast dat hij boter op zijn hoofd heeft. Andere gedaagden zijn Pieter Kalbfleisch, Bert van Delden en Ernst Numann. Nummer vijf wordt nergens vermeld.
Is het uniek, vraagt Lucella Carasso. Jeroen de Jager vertelt dat hij -al 20 jaar journalist- het nog nooit heeft meegemaakt en er ook nooit over heeft gehoord. Ik ben nog langer journalist (en daarvan een lange tijd rechtbankverslaggever) en mij schiet ook geen vb te binnen. Wat niet alles zegt, maar dat ‘uniek’ zóu dus kunnen.

Dan raakt Jeroen de Jager op dreef. “Je kunt je voorstellen,” zegt hij, “als die mensen van naam en faam gehoord gaan worden – dan levert dat publiciteit op.
In de publieke opinie komen ze dan toch te boek te staan als mensen waar mogelijk een luchtje aan zit. Dat zullen ze niet prettig vinden, denk ik.”
JdeJ: “Je zult ze wellicht horen stuntelen op een zeker moment. En ze zullen zich ineens een hoop dingen niet meer herinneren – dat hoort er dan ook weer bij.”

“Óf ze hebben een fantastische verdediging, dat kan ook nog” trekt Lucella Carasso de hijgerige, niet-onbevooroordeelde verslaggever met de beentjes ferm terug op aarde.
“Absoluut, dat kan ook,” geeft die toe. “Maar het blijft een unieke zaak.”
Zeker. Dat blijft het.

Een logistieke uitdaging in Niemandsland

door Reageer

Je hebt een ticket en er wordt weer gevlogen dús lig je over een paar uur aan het strand van Antalya. Dus. Toch?
De eerste reiziger die Joris van de Kerkhof om zes uur treft op Schiphol doet aan magisch denken. Anderen zijn er op hoop van zegen of druipen weer af: de vlucht is gecancelled. Een vrouw die jubelt “wij gaan naar Egypte” wordt binnen een halve minuut zenuwachtig giechelend door de Filiaalhouder de put in gepraat: “We zien wel en anders maar niet.”
“Dag Martijn!” belt hij later vanaf het Panoramadek naar Martijn die in het toestel naar Paramaribo zit (de bofkont). Kijk eens naar buiten, Martijn! Maar die zit in het midden en ziet niets. Niet erg, dan zal Joris van de Kerkhof met ouders en zusje van Martijn tóch gaan zwaaien.

Minder vrolijke mensen trof gisteravond Roel Pauw. Om 7 uur pgeroepen om naar Schiphol te komen, binnen drie kwartier van Almere aan de balie op de luchthaven: te laat en op een zeik-niet-mens-toontje “ik kan niets voor u doen”.
Kom niet naar Schiphol, drukt mw Snoerwang van Schiphol ons steeds op het hart. Maar Joris van de Kerkhof spreekt mensen die op goed geluk wél zijn gekomen en die nu vliegen. Terwijl collega Louis Dekker achter de douane zit “in niemandsland”. Zijn vlucht naar Turijn is vertraagd tot vijf voor elf. Althans dat staat op sommige borden. Op andere staat cancelled.

“Het wordt een logistieke uitdaging” belooft Mirjam Snoerwang. Om het vliegverkeer weer op gang te krijgen en alle passagiers in de toestellen (en wel snél). Vlieger Van Zwol belooft ons “vertragingen en gedoe”, anders geformuleerd: “een dynamisch proces”.
Greet de Keyser op IJsland ziet een nieuwe grote aswolk.

Intussen zit Marc-Robin Visscher die deze week Filiaalhouder hád zullen zijn nog steeds vast in Granada zonder uitzicht op een vlucht. Hij kletst met lotgenoten. Een ondernemer die in gedachten het werk thuis zich ziet opstapelen, iemand anders die (lekker puh) zijn collega’s extra hard ziet zwoegen. En Marc-Robin?
“Ik heb jóu, Joris!”
En wij gelukkig ook. Persoonlijk kan ik er geen genoeg van krijgen en hoop ik dat Joris van d Kerkhof morgen wéér naar Schiphol mag. Net zo lang tot hij in de aankomsthal de microfoon kan overgeven aan Marc-Robin Visscher.

“Mijn man is niet gauw boos, meneer”

door Reageer

Wanneer ik om zes uur het Radio 1 Journaal aanzet verkeer ik nog in de waan dat ik mógelijk morgen via Houston naar Phoenix vlieg. Een half uur later ben ik uit de droom geholpen en een uur dáárna heb ik mijn geplande reis gecancelled en een nieuw ticket gekocht voor over drie weken. Dat is wat een informatief radioprogramma met een vrouw kan doen.

R1J praat met deskundigen, laat de eigen correspondenten vertellen over hoe ze vanuit Nederland weer ‘thuis’ kwamen (een aantal is dat nog niet gelukt) en tracteert op reportages van wachtenden. Waarbij hangen op harde bankjes op Schiphol natuurlijk geen feest is maar zelfs hangen bij een luxe hotelzwembad in Paramaribo (reportage Harmen Boerboom) blijkt te kunnen vervelen.

Voor het Filiaal wordt Joris van de Kerkhof (opnieuw) naar onze luchthaven gestuurd. Want: “Goedemorgen Marc-Robin!” De voor deze week ingeplande Filiaalhouder zit vast in Granada. Waar hij een cursus Spaans doet. Misschien vliegt hij woensdag terug.

Is het leuk, nóg een Schiphol-Filiaal? Het is niet alleen leuk, het maakte mij duidelijk dat ik daar niet wil wezen. Niet morgen niet, en ook niet woensdag of donderdag (aangenomen dat er dan wel wordt gevlogen). Want de sfeer wordt niet beter en de informatievoorziening laat ernstig te wensen over. Terwijl er ook nog eens groot onrecht geschiedt: wie de mazzel had al door de paspoortcontrole te zijn toen het luchtverkeer werd stilgelegd, wordt in de watten gelegd en vermaakt. Wie er nog vóór stond moet afzien. En niet zo’n beetje.

Joris van de Kerkhof treft een keurig sprekend ouder echtpaar. Op de site van Schiphol stond dat hun toestel naar Barcelona wel zou vertrekken. Nu blijkt dat niet zo te zijn en: hadden ze maar bij hun luchtvaartmaatschappij moeten informeren.
Is de man boos? “Mijn man is niet gauw boos, meneer” zegt zijn echtgenote.
“Een beetje jammer” zegt de man wat afgemeten. Drie uur reizen om op tijd te komen en nu weer drie uur terug. Ach, doet mevrouw: “Als we op tijd terug zijn kunnen we deze uitzending horen.” En de niet-gauw-boze man: “Alles op de hele wereld is net het probleem wat je ervan maakt.”

Op het laatst nog Amerikanen. Op goed geluk naar Schiphol gekomen. “We thought maybe.” Een vlucht doet er niet toe waarhéén: “Get the hell out of Europe” want “my dogs are missing me”. Maar ja, de aswolk. “Act of God.” “Act of God?” herhaalt Joris van de Kerkhof verbaasd. Nou.. “Act of Volcano” dan. En van Holland blijven ze houden.

Ik eigenlijk ook wel.
(zonnig denkend)

A weather system with no logic

door Reageer

“De onduidelijkheid blijft lang duren” verzucht Joris van de Kerkhof die vandaag een ‘Schiphol-ligt-plat’-Filiaal mag doen.
Cancelled staat er op de borden en “fotomoment!” roept een meisje enthousiast. “De grote mechanische vogels staan stijf aan de grond” maakte Marc van Dam een gevoelige reportage. Terwijl Joris van Poppel bij Europol op schermen tuurt waar *niets* beweegt. Straks dan? Gaan we weer vliegen? Vannacht om 12 uur, sombert hij, ligt de aswolk nog op precies dezelfde plaats. Dat is de prijs die we betalen voor dat het vandaag een mooie lentedag is (zonder wind).

Frank Oostdam van de ANVR adviseert diegenen van ons die zouden gaan vliegen : “Ga in overleg met je Touroperator en kijk wat er mogelijk is.” Want *geld terug* zit er niet in wegens ‘overmacht’ maar: de Touroperators gaan vast nieuwe reizen voor ons samenstellen. Wat de mensen kunnen doen die zelf hun ticket kopen, horen we helaas niet.

Joris van de Kerkhof klampt intussen mensen aan die op Schiphol wachten en hun ziel in lijdzaamheid bezitten. Streng spreekt hij in het Engels antwoordende Zwitser toe die in Amsterdam woont: hoe kan het dat hij dan geen Nederlands beheerst? Hij werkt er maar 1 jaar, excuseert de man zich.

Op een stoeltje een Schotse vrouw. Gisteren uit LA gekomen, zou ‘s middags doorvliegen naar huis maar – helaas. Zodat ze zich maar verdiept in haar boek, The Pilot’s Wife.

Goed gekozen, dat boek:
Kathryn wished she could manage a coma.
Instead, it seemed that quite the opposite had happened: She felt herself to be inside of a private weather system, one in which she was continuously tossed and buffeted by bits of news and information, sometimes chilled by thoughts of what lay immediately ahead, thawed by the kindness of others … frequently drenched by memories that seemed to have no regard for circumstance or place, and then subjected to the nearly intolerable heat of reporters, photographers and curious onlookers.
It was a weather system with no logic, she had decided, no pattern, no progression, no form.