Sven Kockelmann kondigt z’n onderwerpen aan o.a. over piercings en tatoeages en.. “heb jij die ook” vraagt hij Rik van de Westelaken
“Wil je het écht weten?” vraagt die en tuurlijk zegt Sven ‘ja’ en dan onthult de populaire tv-nieuwslezer/radio-presentator: “Ik heb een tatoeage.”
Dat heeft Sven met z’n directe, scherpe vraag toch maar mooi boven water gekregen.
Waarna wordt overgelaten aan de fantasie van de luisteraar wáár dan en wát.
Zoon zoek op Pukkelpop.
Bezorgde vader vraagt twitteraars te RT-en: heeft iemand zijn zoon gezien, is hij ongedeerd? Het brengt het ongeluk dichtbij.
Radio 1 Journaal treft het met gisteren al snel Maino Remmers en dan ook Tijn Sadee ter plaatse. Mooie reportages, goed vertellende ooggetuigen in dat prachtige Vlaams dat onze taal altijd iets extra fraais en exotisch geeft. Waarbij niet altijd zeker (en vast) is of we met authentiek Vlaams te maken hebben of met een privé verbastering (“in België 
dichten wij de put pas als het varken verdronken is”).
In Hasselt is ook de eigen verslaggever Rick Hoogkamp. “Een ongeorganiseerde puinhoop” zag hij. Maar hij ging nog wel bier drinken omdat het nu eenmaal een festival was.
“Het noodlot sloeg toe” zegt de burgemeester van Hasselt en dat beaamt Johnny Willemsen van MeteoVista. Zo’n bui zie je pas een uur vantevoren aankomen en pas een kwartier vantevoren wordt duidelijk dat die over het festivalterrein zal gaan.
Rik van de Westelaken doet er alles aan de man te laten zeggen dat de Belgen hebben gefaald. “Hadden ze niet moeten waarschuwen?” “Had ú Lowlands gewaarschuwd?” Willemsen wil geen zwarte piet uitreiken maar inderdaad: hij staat in (bijna) direct contact met Lowlands waar – horen we later – draaiboeken klaar liggen voor het geval een ramp dreigt of gebeurt.
Dat lijkt in België in elk geval niet zo te zijn geweest.
De zoon van de tweep is overigens gevonden: gisteravond om elf uur belde hij naar huis – ongedeerd.
50.000 folders deelt het Uitvaartmuseum uit met daarin een vouwmodel om een doodkistje te maken.
Directeur Guus Sluiter van het museum kan ‘m in elkaar zetten dus moet het te doen zijn, verzekert hij Rik van de Westelaken. Het kistje is voor kinderen. Als een huisdier overlijdt kan een kind de kist kleuren en versieren en een ritueel maken. Dat is, zegt Sluiter, voor een kind belangrijk.
Het is ook een mooie aanleiding om te praten over de dood. Dan kan een kind als een familielid overlijdt daar beter mee omgaan.
“Volgens mij,” zegt de presentator die een A-4 met het model voor zich heeft, “past hier niet eens een muis in.”
Het échte model is A3, vertelt Sluiter, de kist is zo 18 cm lang maar inderdaad: “Hij is alleen geschikt voor goudvissen en kanariepieten.” We moeten het dus “symbolisch opvatten”.
Mag het dier dan begraven in de tuin, wil Rik van de Westelaken weten. Als het je eigen tuin is wél.
RvdW: “Ook een kat?” Ja. Maar er zijn dierenbegraafplaatsen.
RvdW (die het allemaal letterlijk neemt): “Daar kun je ook met je doosje terecht?”
Nou… daar toch liever met een kist.
De reacties? Die zijn “leuk”.
Niet macaber suggereert de presentator. Sluiter: “Nee, men ziet de speelsigheid van het idee.” En kinderen? Die slaan lekker aan het kleuren en: “Die gaan er heel natuurlijk mee om.”
Nu maar hopen dat de kinderen niet gaan spelen met het diertje in de doodskist doen nog voordat het is overleden.
Doris Day (87) komt met een nieuw album.
“Ja! Echt waar!” verzekert ons Rik van de Westelaken.
Het gaat om oude opnamen waarvan de zangeres zelf was vergeten dat ze nog ergens lagen.
“The way I dreamt it” draait de presentator en dan: Greetje Kauffeld!
Die blijkt als 9-jarige door Doris Day te zijn geïnspireerd (“mijn grote voorbeeld”): “Maar wat ik net hoorde vond ik niet mooi.”
RvdW: “Ik ook niet trouwens.”
Greetje Kauffeld prijst “veel gevoel en nuance” in de stem van de jonge Doris Day en haar “stralende persoonlijkheid”. Nee, ze had geen posters boven haar bed maar wel 2000 foto’s die ze in 1966 door een taxichauffeur bij haar idool heeft laten afgeven.
“De volgende dag belde ze mij op: This is Doris Day speaking.” Ze spraken af in een café waar ms Day op háár zat te wachten. “Ze was op de fiets gekomen want later zag ik haar wegfietsen.”
RvdW: “Jeetje!”
Waarover hadden ze het gehad? “Wat ik van haar geleerd had.”
Kauffeld had geen fotograaf meegenomen (“zo opdringerig”) maar liet Doris Day wel een briefje schrijven aan haar moeder.
RvdW: “Had u toen maar een mobieltje gehad waar u een foto mee kon nemen!”
Afrondend richting ‘Doris Day is uit de publiciteit en koopt u wel de cd’ werpt Greetje Kauffeld er nog tussen dat Day zoveel goeds doet voor dieren: “honden en katten en paarden redden en proberen ze opnieuw onder te brengen” wat me nóg meer voor haar inneemt en wat Rik van de Westelaken laat gebeuren wat ik ook weer érg leuk vind van hém.
Jongens en meisjes zouden (deels) gescheiden onderwijs moeten krijgen.
Het idee komt van de Besturenraad (=2200 christelijke scholen) zodat de eerste redactie is: benepen geesten willen hitsige heterogedachten tegengaan.
Het ligt anders, vertelt voorzitter van de raad Wim Kuiper aan Rik van de Westelaken.
Meisjes zijn in de vroege puberteit slimmer en ‘taliger’ én beter gemotiveerd. Hierdoor lopen jongens als ze ermee in 1 klas zitten achterstand op en omdat wij vroeg selecteren krijgen ze geen kans die nog in te lopen.
“Leg eens uit” verzoekt de presentator en “hoe moet taalles anders” – want we willen het concreet krijgen. Meisjes, weet Kuiper, zijn zelfstandiger en kunnen samenwerken (projecten doen). Terwijl jongens “meer behoefte hebben aan structuur” en omdat ze competitiever zijn willen ze “punten scoren”.
Dat is de vorm.
Mbt de inhoud: bij wiskunde hebben meisjes meer problemen met ruimtelijk inzicht, dus daar moet dan meer aandacht aan besteed dan bij de jongens.
Reacties van scholen heeft Kuiper nog niet gehad (die zijn net weer begonnen) maar wel van “mensen”. Mn negatieve reacties want: “Gelijkheid tussen jongens en meisjes lijkt een dogma.”
Mij heeft hij overtuigd. Ook dankzij de open (vertel maar) en tegelijk sturende (zoem in op de praktijk) vraagstelling van Rik van de Westelaken die Kuiper alle kans gaf zijn punt te maken.
De televisiepresentator mag ons de hele week de dag in praten.
Zet allen de wekker op 6 uur. Die eerste 5 minuten denk je: waar doe ik het voor maar al snel ben je blij dat je de stap buiten bed hebt gemaakt.