De Koude Kalkoen

Joost Huijsing

Lisa Wade gaat elders een plekje zoeken

door 3 Reacties

Lisa Wade “kon haar draai niet vinden” stond in het persbericht over haar vertrek bij Vroege Vogels. Aan Joost Huijsing de taak tijdens een wandeling met Lisa en pluizig wit hondje uit te vinden wat er aan de hand is.
Ze kwám, vertelt ze, “met een hele hoop enthousiasme en dankbaarheid” maar “het is me niet gelukt mezelf een plek te geven binnen dat geheel”. Nu gaat ze ergens anders “mijn plekje zoeken” misschien bij een natuurorganisatie “iets voor kinderen”.

Lisa Wade heeft “onderschat dat het een enorme klus is een programma te maken”. Dus is het “voor het programma en voor mij en voor de luisteraars daar gaat het ook om” beter dat ze opstapt.

Ze is in dat half jaar wel veranderd, vertelt Lisa. “Ik was al een enorm groen tiepje maar ik weet nu ook hoe en waarom.” Vroeger, licht ze toe, kocht ze als het biologisch vlees in de super op was wel eens gewoon vlees. Niet meer. Zodat dan ook haar man en zijn kinderen vegetarisch moeten eten.

Iets geleerd heeft ze ook. Zodat vogels stil zijn als ze ruien. Dat wist ze immers nog niet.
We hoeven ons geen zorgen te maken, stelt ze ons gerust. Lisa Wade gaat voortaan op zondagochtend lekker wandelen met haar hondje. En wie weet wat ze nog eens elders doet met natuur. “Ik vind m’n eigen plek daar wel in.”

Joost Huijsing belooft het item af te sluiten met ‘Après un rêve’ van Fauré – wat ook in haar eerste uitzending werd gedraaid. Mooi vindt ze dat en: “Ik droom nog lekker verder.”

Het ga je goed, Lisa. Ik vond je een ramp in Vroege Vogels maar je bent erg goed met kinderen. Het is geen schande je daar in te specialiseren.
Soms moet je niet je hart volgen maar ‘gewoon’ doen waarin je excelleert.

Kraanvogels waar je olifanten zou verwachten

door Reageer

Vogelgeluid.
Lisa Wade: “Wat is dit?”
Nico de Haan: “Kraanvogels.”
Lisa Wade: “Kraanvogels, hè?”
Kraanvogels dus. Als intro voor een mooie reportage van Joost Huijsing die in het Fochteloërveen met Herman Feenstra naar die kraanvogels gaat kijken.

Vanuit dekking (het bos) naderen ze een kijktoren die al 3x is bekroond tot ‘mooiste van Nederland’. Stap-stap doet de verslaggever en het zijn wel 70 érg steile treden. Maar dan kijk je uit over een landschap waar je elk moment een kudde olifanten in verwacht.
In 1997 zwierven er de eerste kraanvogels rond, twee jaar later hebben ze er “voorzichtig gebaltst”, nu zitten er 16 waarvan drie broedpaartjes.
Mooi beschrijft Feenstra de ‘duet-roep’ waarmee de vogels hun terrein afbakenen en hoe het gedrag veranderd is sinds de eerste jaren (veel bonje) tot dit jaar, nu de vogels elkaar kennen. Elk paartje heeft een eigen territoir en om te imponeren wordt er alleen nog gedaan aan ‘schijnpoetsen’.

Tijdens het gesprek blijft Feenstra door de telescoop turen, vertelt Joost Huijsing. Valt er iets nieuws te ontdekken dan? Ze hopen er achter te komen hoe ze het gebied nóg aantrekkelijker kunnen maken voor kraanvogels. Er zouden dan 6-7 paartjes kunnen broeden. Met wat ‘vrijgezellenclubjes’ er omheen.

Heerlijke typische VroegeVogels-reportage: samen dieren kijken en die dan liefdevol beschrijven.

Een droom is uitgekomen

door Reageer

Met orka Morgan gaat het goed (denkt het Dolfinarium), we mogen best vis eten (zegt columnist Chantal van Dam) en in De Vechtplassen is -op een foto- een otter gesignaleerd.
Goed nieuws in Vroege Vogels.
Ik besluit mee te gaan met Joost Huijsing op zoek naar die otter. Hé, wat hoort-ie nóu! “Een snor” weet beheerder Ron van Overeem. Later: “Hé, wat is dát?!” Een fuut.
Je moet je als VV-verslaggever soms wel erg dom voordoen om de luisteraars bij je onderwerp te betrekken en hier had het niet eens gehoeven want zijn gesprekspartner is een juweel. “Een droom is uitgekomen!” roept de man uit. “Dit is een succes van ons allemaal!” (hij bedoelt: niet alleen Natuurmonumenten maar ook waterschap, provincie, gemeentes)

“Het is de kroon op je werk,” beaamt Joost Huijsing, “maar je hebt er minstens twee nodig.”
Liefst een hele populatie. Van Overeem is gretig. Die vanuit De Vechtplassen alle kanten op kan. Richting Nieuwkoop bv.
Maar dan moeten ze zich wel veilig kunnen verplaatsen. Zo noemt Van Overeem het ook een wonder als deze otter echt, zoals wordt vermoed, uit de Weerribben komt. “Dan heeft hij ontzettend veel geluk gehad, want hij moet veel wegen over.”

De otter zien blijkt een illusie. Het dier heeft een leefgebied van tien vierkante km en is vnl. ‘s nachts actief. Wat Natuurmonumenten wel kan doen is zoeken naar uitwerpselen (spraints).
Goed idee, vindt Joost Huijsing: “Start de motor, we gaan zoeken.”
Motor wordt gestart, pruttel-pruttel-plons.
Even denk ik dat er een vervolg komt: ja! een spraint!
Maar het was de *sfeer* waarin ik werd meegezogen.
Joost Huijsing was gewoon weer op weg naar de studio om zijn reportage te monteren.

Dwalen over de Melkweg

door 1 Reactie

Vroege Vogels onderzoekt welke verrekijker ik moet hebben. Je hebt er voor vogels en weer andere voor vlinders. Hoewel je met sommige voor vlinders ook vogels kunt kijken.

Maar stel dat je sterren wilt kijken? Joost Huijsing vraagt het -wie anders!- Govert Schilling. Zo’n hele grote is onhandelbaar, zegt die. Aan een kleine heb je in de nacht niks. Wat hem de betreft is 7×50 ideaal.
Waarna de bevlogen sterrenman: “Pak je kijker en dwaal er eens gewoon lekker mee over die Melkweg.” Snel wegschietende sterretjes zie je en clusters. Vérre stelsels zou je als je er een beetje verstand van hebt ook kunnen zien.

De Grote Beer, de steelpan. Kijk eens naar die ster in het midden. Dat is een dubbelster en dat zie je met gemak met een gewone verrekijker. En kijk eens verder. Het Zevengesternte. De Orionnevel. “Prachtig!” zegt Govert Schilling. En “schitterend” en: “Je weet niet wat je ziet” en “Help het oog een klein beetje en er gaat een hele nieuwe wereld voor je open”.

Je moet het oog natuurlijk wel góed helpen. Door overdag scherp te stellen op bv een hoogspanningsmast of een boom ver aan de horizon. Dan, schildert Schilling, “ga je een glaasje wijn drinken, hapje eten en als het echt donker is richt je de kijker op de sterrenhemel”.
Tegen Joost Huijsing met wie hij samen tuurt naar de maan: “Zie je die twee?” Regulus is de ene. “En die linker, die rode? Dat is Mars! En dát is Saturnus!”

Het zou me niks verbazen als een hoop luisteraars vandaag hun 7×50 of 8×42 (dat is de mijne) op een boom in de verte richten. Dan 1 dezer nachten dwalen over de Melkweg. En voor je het weet heb je ‘drops of Jupiter’ in je haar.