De Koude Kalkoen

Joris van de Kerkhof

Storm

door Reageer

Storm.

En trekt de NOS vanochtend nog maar een béétje uit de kast, naar mate de dag vordert wordt het raak.
Eerst Joris van de Kerkhof die in Den Oever deuren van een dijk dicht doet waarna hij zich in Castricum het zand zelfs achter de brillenglazen in de ogen laat waaien.

Menno Reemeijer mag in de avonduitzetting verslag doen vanaf Terschelling.
Jeroen de Jager staat in het station van Leeuwarden waar hij om kwart voor vijf brekend nieuws kan brengen: de treinen gaan weer rijden.

Jozephine Trehy is in Zandvoort: “Er zijn er een paar die vanavond de daken op moeten en daar ga ik naar op zoek,” kondigt ze om half vijf aan en ik denk o nee, ze zullen toch na dat gezeik in de ochtend niet wéér gaan doen of ze in gesprek zijn met Piet en Klaas?

Toch wel.
“Sinterklaas we zijn op de radio hebt u iets te zeggen tegen de luisteraars?”
Dat heeft hij. Namelijk dat het beter weer is in Spanje.
“Maar Sinterklaas zal zich er doorheen moeten slepen om alle kindertjes te bezoeken.”
Wel heeft hij Amerigo op stal gelaten want daarmee gebeuren misschien ongelukken dus laat hij zich nu rondrijden in een autootje.

O got.
Wat een ongein.
Zó kinderachtig en ook zo voorspelbaar.

Gelukkig is Sinterklaas morgen weg zodat het Radio 1 Journaal met frisse moed kan beginnen aan kerstmis.
Wedden dat Marc-Robin Visscher volgende week al kerstbomen hakt?
En dan Maino Remmers een week later graaiend in de kerstpakketten?

Een fris stormwindje zou de powers that are supposed to *think* bij dit programma geen kwaad doen.

Kruizen van de muur bij half-gelovigen

door Reageer

“Monseigneur Eijk, hebben we nu een goede paus?”
Antw: “Hij komt goed over bij de mensen, hij formuleert de katholieke leer zoals die is maar op de 1 of andere manier aanvaarden mensen het van hem.”
Kardinaal Eijk gaat naar Rome om met de paus te praten en Joris van de Kerkhof krijgt niet meer uit hem dat de paus een goede communicator is.

Ad hominem dan maar: “Wat leert u van hem? U persoonlijk.”
Eijk: “Je moet altijd jezelf blijven maar van de manier waarop hij het heel eenvoudig weet te formuleren kun je altijd iets overnemen.”
JvdK: “Het voelt afstandelijk zoals u erover praat. Voelt u ook afstand tot hoe hij het geloof predikt?”
Eijk zegt van niet.

De katholieken in Nederland.
Die lopen weg.
Hier gooit Joris van de Kerkhof zichzelf in de strijd: “Het ligt dus aan mij.”
Nu hád zich een fijn gesprek kunnen ontspinnen maar Eijk: “Dat laat ik voor uw rekening.”

Wel houdt de monseigneur zijn verhaal over de ‘overtuigde gelovigen’ die beter zijn dan de ‘half-gelovigen’ (term van JvdK).
Maar “kruizen van de muur halen” zoals de interviewer suggereert dat Eijk zou willen doen bij mensen die “niet katholiek genoeg zijn” – dat nu ook weer niet.

De eerste woorden dan, die hij tot de paus zal spreken.
“Santo Padre.” En dan een realistisch, maar niet pessimistisch beeld van Nederland.
Eijk: “Ik verwacht dat die katholieken die blijven en die echt Christus en de kerk in hun hart dragen het zuurdesem zullen zijn voor het rijk Gods van de toekomst ook in Nederland.”

Wat een blok beton, die Eijk.
Zóveel kansen om zichzelf en het geloof aan ons te verkopen en elke door Joris van de Kerkhof uitnodigend geopende deur slaat hij keihard dicht.
Hij kan nog veel van de paus leren.

Een smoothie met appels en spinazie

door Reageer

Pieter de Lange (55) was nagenoeg blind.
Maar hoe is dat nu?
Zo kondigt Vincent Bijlo de Verandering aan en daarmee moet ik het doen wanneer de reportage van Joris van de Kerkhof start.

“Laag blijven jongen, zo is braaf” zegt een mannenstem (dat moet Pieter de Lange zijn) tegen een hond.
Die de man “nog wel nodig” heeft.

Dan: “Het komt allemaal door het eten.”
Fruit en groente en noten en zaden en granen.
“Dat zijn alle producten die ik eet.”

Een smoothie maakt de man.
Van appels en spinazie (zak wordt opengetrokken).
Blender draait.
“Het ziet er niet uit maar het smaakt voortreffelijk. Vind ik.”
Met bulderend gelach: “Ik hoop dat je het lust.”
(of dat zo is horen we helaas niet)

Pieter de Lange is fietsenmaker en werkt op Center Parcs.
Hij heeft het zijn collega’s verteld, zegt hij.
Maar de dokter nog niet.

Dat gaat hij volgend jaar wel doen.
En dan “vragen of hij het op mijn netvlies kan zien”.
“Ik hoop dat de dokter zegt: ja, er is wel wat veranderd.”
Hard (nerveus?) lachend: “Ik vind het wel eng!”

De eerste keer dat ik de reportage beluister *snap* ik ‘m niet.
Wat ook komt omdat ik Pieter de Lange slecht versta.
De tweede keer begrijp ik dat hij beter ziet omdat hij een bepaald dieet volgt. Hoewel hij dat niet met zoveel woorden zegt.
Pas de derde keer, wanneer ik niet meer hoef te zoeken naar de betekenis, hoor ik het juweeltje dat deze radio(reportage) is.

Stom, stom – van mij.
Niet gewoon lúisteren maar direct willen interpreteren en conclusies trekken.
Soms moet je inderdaad zo luisteren.
Maar soms ook helemaal niet.

Hopen op de publicitaire lobby

door Reageer

Ooit, lieve lezers, waren er rechtswinkels en Bureaus voor Rechtshulp.
Idealistische (jonge) advocaten en studenten rechten wilden mensen goede rechtshulp geven.
Ook als die geen geld hadden.
Na een tijdje drong tot de overheid door dat het een reëel probleem betrof en werden de advocaten voor pro deo zaken minimaal maar niet belachelijk laag betaald.

Enter Fred Teeven.
Die de honorering ónder minimaal wil laten zakken.
Dit pikken de advocaten niet.
Dus staken ze.

Lara Rense belt er over met de voorzitter van de vereniging van strafrechtadvocaten.
Jurgen van den Berg heeft advocaat Plasman over de kwestie in Standpunt.nl.

Joris van de Kerkhof gaat met de advocaten de straat op.
Hij hoort Bénédicte Ficq de troepen toesprekend worstelen met de megafoon.
“Ik heb nog nooit door zo’n ding..”
JvdK: “Moeilijk, hè?”
“Ja, moeilijk. Maar ik wil dat iedereen die een advocaat nodig heeft en die van zijn vrijheid wordt beroofd zich een goeie advocaat kan permitteren.”
Verder hoopt ze “dat onze publicitaire lobby ook iets oplevert”…
JvdK: “Maar dat wist u als advocaat wel…”
Ze kan het niet ontkennen.

Joris van de Kerkhof mengt zich ook onder het voetvolk.
Advocate Marielle van Essen legt uit hoe raar het is te lopen langs de kantoren van de confrères aan de Zuidas die 3-400 Euro per uur verdienen “en wij dadelijk 70″.
“Boeven van een andere orde” noemt ze de types die de banken en de accountants- en notariskantoren bevolken waartussen de stoet marcheert.

Ze vindt het “wel een beetje gek” want: “Wij advocaten pleiten altijd voor de belangen van anderen en staan nu voor ons eigen belang op straat.”
En legt uit dat het om grote belangen gaat. Of mensen achter de tralies moeten. Zodat de advocaten hard werken en “privé levens zijn vaak niet zo succesvol, als ik voor mezelf mag spreken…”
JvdK: “O?”

Samen naar Bénédicte Ficq luisteren.
Minuut stilte.
En dan weer terug naar kantoor werken aan de zaken die er liggen “voor gelukkig nog de oude vergoeding”.
Misschien werken aan dat privéleven? stelt de verslaggever voor.
Maar nee! Overwerkdagen om nú te werken om te sparen om straks barre tijden door te komen.

Joris van de Kerkhof ziet een glimlach en denkt dat ze het niet meent.
“Ik lach altijd” zegt Marielle van Essen.
“Want ik heb zoveel ellende in mijn vak gezien, als je niet blijft lachen is het eind zoek.”

Mooie, gemotiveerde mensen.
Over wie Joris van de Kerkhof mooie reportages heeft gemaakt.

foto: Joris van de Kerkhof

Elke dag drie appels

door Reageer

Voetstappen en een piepende deur.
Stem van een jongen van wie we in de aankondiging hebben gehoord dat hij Ruud heet en dat hij 17 is: “Ik loop nu naar de keuken waar al het lekkers lag. En nog steeds ligt.”
Geritsel terwijl hij zakken chips en pinda’s en popcorn en snoep oppakt – en weer weg legt.

Ruud vertelt dat hij vroeger wanneer hij uit school kwam hele verpakkingen koekjes at. Hij laat foto’s zien van “een dikke jongen die een lekkere cocktail zit te drinken op vakantie” en “een dikke jongen met een broertje dat een derde van mezelf is”.

Die dikke jongen is hij niet meer. En toch nog een beetje wél.
Maar in de spiegel kijkend is hij trots want er zijn 50 kilo af.
Van 140 naar “negentig of vijfennegentig”.
Met meer dan tien kilo per maand door alleen elke dag 3 appels te eten met soms een beloning van zoute stengels of popcorn.

Ruud stapt op de weegschaal.
“Ik heb nou kleren aan.”
Maar zelfs met kleren aan vallen de 100 kilo hem duidelijk tegen: “Ja, dan moet ik toch weer aan het werk.”

Een knap portret verpakt in veel harde hoorspelkern.
Drie minuten en ik heb het idee dat ik Ruud ken.
Al weet ik niet wat hem deed beslissen af te vallen en ook niet wat hem bracht tot de drie appels en wat zijn ouders daarvan vonden (en de dokter).
Maar een luisteraar hoeft niet álles te weten.

Gemaakt door Joris van de Kerkhof, dit keer niet voor het Radio 1 Journaal maar voor Holland Doc.
Luister zelf.