Iemand bij Standpunt.nl heeft gevoel voor humor
We hebben het over onszelf
“Mogge twittervrinden! We hebben het vanochtend over onszelf” twittert Lara Rense.
‘We’ zijn sinds gisteravond met 500 miljoen. Dus gebeld met Erwin Blom (op twitter: @erwblo) die 6 jaar geleden ermee begon en als eerste ‘ik ga een bed kopen’ aan de twittergemeenschap toevertrouwde.
Ziejewel, slaat niet-twitteraar Marcel Oosten direct aan: dát is weer zo’n voorbeeld van al die non-informatie op twitter. Onzin, pareert Blom. Want stel dat ik een bed bij Ikea wil gaan kopen en jij hebt daar net een bed gekocht waar je ontevreden over bent dan kun je me waarschuwen.
Wat in de zes jaar is veranderd? Blom: “In het eerste jaar kénde je elke Nederlandse twitteraar.” Er waren toen regelmatig evenementen (tweetups). En: je kon makkelijk met z’n allen een tv-programma volgen (en becommentariëren) met de hashtag. Nu is dat door de overdaad veel lastiger.
MO: “Ik lees wel eens mee en de toon is vaak zo agressief of zuur.”
Erwin Blom: er is helemaal niet één twitter. “Je bepaalt zelf je eigen twitter.”
Agressieve, zure naarlingen volg je gewoon niet.
Al ligt dat, geeft hij toe, voor de presentatoren wat anders omdat die veel aandacht trekken door hun functie.
Organisaties worden door twitter transparanter, de grens tussen privé en werk wordt onduidelijker en “omdat we met z’n allen ook ooggetuigen zijn” en met elkaar delen weten we soms meer dan autoriteiten.
Ja, ook onzin wordt getwitterd. Maar we corrigeren elkaar.
Zelf ben ik (@JeanneDoo op twitter) door Erwin Blom zo mogelijk nóg enthousiaster over het fenomeen.
Maar ik denk dat non believers als Marcel Oosten en ook Marc-Robin Visscher nu nog steeds vol vooroordeeltjes zitten.
Wie nou eenmaal niet wil, die wil niet.
Wat je vooral *niet* moet doen
Nederlanders lenen steeds meer en steeds duurder.
Bv met hun credit cards.
Maar, denkt Lucella Carasso, dat is toch goedkoper dan een consumptief krediet?
Integendeel, het komt vaak neer op de hoogst mogelijke rente nl 16%.
Stel dat ik nú een auto wil kopen en ik heb geen geld, hoe kan ik het beste lenen, vraagt Tim Overdiek.
Eerst nagaan wat je kunt missen, zegt Annemarie Koop van het Nibud redelijk.
Misschien je autowens daaraan aanpassen.
En: altijd alle offertes vergelijken en kijken welke verschillen er zijn.
Tim Overdiek (aansluitend een open deur intrappend): “Wat moet je vooral *niet* doen?”
Ik dénk dat ik Annemarie Koop in een korte stilte hoor denken dat zei ik toch net al?!
Ze blijft vriendelijk en zegt dan dat wat je *niet* moet doen is: “Zonder nadenken ergens je handtekening onder zetten.”
Dát is een goeie tip!
Wat ook een goeie tip is: voor je zo’n verder simpel onderwerp, dat al een dag in de lucht hangt, als presentatoren aanpakt – je éven inlezen en echt relevante vragen stellen.
De smaakmaker als zout in de pap
Over “de geneugten, verleidingen en verslavingen van het leven” kondigt Lara Rense het Filiaal aan.
“Ja, daar heb ik wel verstand van” bevestigt Marc-Robin Visscher, “jij ook, Lara?”
Lara: “Ja, ja.”
MRV: “Ja, wij houden wel van het leven.”
Volgt een echt MRV-Filiaal.
Het gáát (serieus onderwerp) over dat we teveel zout eten wat erg ongezond is.
Het wórdt met deze Filiaalhouder (Marcel Oosten: “onze eigen smaakmaker”) proeven van ambachtelijk brood en turen (“het water loopt me in de mond”) in de vitrine van de ook al ambachtelijke slager.
De verslaggever bekent: “Ik kijk in mijn vrije tijd wel eens naar dr. Oz, die gezondheidsproblemen in Jip- en Janneketaal uitlegt.” Daar zag hij laatst een man die overal zout op deed waarop de dokter zei: neem het eens in je hand, kijk ernaar en zeg this is death, this is lethal.
Smaakmaker Marc-Robin Visscher produceert cijfers en waarschuwingen en doemscenario’s maar hij is vooral vrolijk onderhoudend. Niet alleen ‘smaakmaker’ is hij – “zout in de pap” noemt Marcel Oosten hem ook.
MRV:
– “Geniet maar zout met mate.”
– “Zout, met mate, hè. Snufje, snufje.”
– “De geneugten van het leven maar dan met mate, hè. *Alles* moet met mate.”
Lara Rense: “Maar jij niet met mate, hè?”
Gelukkig niet.
Geef Marc-Robin Visscher een lekkere hap als deze en hij maakt inderdaad smáák.
Smakelijke smaak die naar meer smaakt.
O dear
‘O dear. O dear.’
In het mediaoverzicht fragmenten van een BBC-documentaire.
Afghanen gevlucht voor de Taliban.
In een tentenkamp. In de sneeuw.
Kinderen die dood gaan van de kou.
Acht jaar geleden was de journalist er ook.
Miljarden zijn intussen naar Afghanistan gegaan. Voor hulp.
Maar er is niets veranderd.
Terwijl de journalist rondkijkt vraagt een klein meisje aan haar vader waar haar zusje is.
De man durft niet te zeggen dat ze dood is.
Door de kou.
‘O dear. O dear.’
Enkele zinnen in het overzicht.
Een steek in het hart.