De Koude Kalkoen

Marc-Robin Visscher

RadioRoute als verschraald Filiaal

door Reageer

Een feest was de RadioRoute de afgelopen jaren.
In een soort Filiaal in het kwadraat trok een verslaggever een week door een stuk Nederland en berichtte over wat speelde in ‘de provincie’. De meeste onderwerpen waren vantevoren bedacht, soms liep hij zelf onverwacht ergens tegenaan.
Het klonk als hard werken. Zowel ‘s ochtends als ‘s avonds live in de uitzending en ook nog reportages maken. Op bezoek bij regionale kranten en regionale kopstukken.
Tevergeefs aanbellend bij een bordeel (Jeroen de Jager) omdat men niet op de radio wou vertellen dat het in de zomer slappe hap was.

Dit jaar is er een thema.
De crisis en hoe daarmee is omgegaan. In concrete gevallen.

Marc-Robin Visscher trapt af. Met gisteren een buurthuis en vandaag een Rouvoet-campus. Niet oninteressant. Maar in 2x 4 minuten is hij méér dan uitgepraat en dan komt er in de avonduitzending -aangenomen dat het gaat zoals gisteren- nog iets dat nét niet een ‘samenvatting van het voorafgaande’ is maar er wel dichtbij komt.

De verslaggever (niet de minste in dit genre) doet wat-ie kan.
Hij woekert met zijn minuutjes en met zijn gesprekspartners.
Maar zelfs Marc-Robin Visscher kan niet verhelpen dat de RadioRoute 2011 vooral doet denken aan een verschraald Filiaal.
Jammer.

“Sta jij altijd zo vroeg op?” “Nee, gelukkig niet”

door Reageer

Het laatste Filiaal voor de zomer gaat over studenten en de zesjescultuur.
Marc-Robin Visscher deelt met ons dat hij in Utrecht heeft gestudeerd, laat ons Bert en Ernie horen, ziet een slapend studentenhuis en onthult: “Wij gingen gewoon door tot het licht werd anders moest je wel heel ziek zijn van de nacht ervoor.”

De studenten met wie hij om kwart voor zeven heeft afgesproken (tegen Lisa Marie: “sta jij altijd zo vroeg op?” LM: “nee, gelukkig niet”) vinden het plan van staatssecretaris Halbe Zijlstra maar niks en bedenken in opdracht van de Filiaalhouder flauwe grappen over zijn naam.
Lisa Marie jammert dat in het 1e jaar studenten “een bindend studieadvies krijgen en dan moet je al voldoen aan bepaalde eisen!” Zelf stapte ze na 1 jaar universiteit over naar hbo want universiteit dat was “Leren! Leren! Leren!” dus: “die manier van studeren *paste* niet bij mij”.
MRV: “Is dat een andere manier van zeggen dat je teveel zesjes had?” Nee, zegt Lisa Marie.

Een jongeman die het heeft over “mensen, welke” klaagt over “teveel keurslijf” terwijl Sebastiaan Hameleers van het Interstedelijk studentenoverleg zich de ambtenarentaal al geheel heeft eigen gemaakt: “De vertaling van de ambitie blijft liggen in de managementlagen – hoe krijg je mensen zover dat ze kwaliteit gaan ademen.”

Kwaliteit wordt geademd door Geri Bonhof, voorzitter CvB Hogeschool Utrecht en vice-voorzitter HBO-raad. Ze weerspreekt het dramatische “het mes wordt op de keel van de studenten gezet” waar Hameleers mee aankomt maar zegt wel: “Ze moeten er meer op kunnen anticiperen.”
Ook: “Als je zegt, het niveau moet omhoog dan moet je accepteren dat niet iedereen dat zal kunnen halen.”

En Lisa Marie – is die blij dat mevrouw Bonhof in haar studentenhuis is langs gekomen?
“Ja, anders had ik voor niks de hele trap afgestoft.”

Bidden voor rust

door Reageer

Gisteren was er brand in verpleeghuis de Geinsche Hof in Nieuwegein. Vandaag praat Marc-Robin Visscher na. Met een bouwvakker die hielp patiënten redden. Met mensen van de instelling. En met mevrouw Markus. Een oude mevrouw.

Ze vertelt hoe ze vlammetjes zag en een mist die op haar af kwam. Ze kreeg geen lucht meer. “Ik dacht: ik ga dood.”
Daarna weet ze niets meer maar ze is gered door de brandweer en ligt nu met een aantal andere patiënten in een instelling in Utrecht.

“U heeft wel geluk gehad, hè” zegt Marc-Robin Visscher.
Daar is mevrouw Markus zich terdege van bewust. En dan: “Weet je wat ik gedaan heb? Ik dacht, ik ga eens lekker bidden voor die mensen, dat ze vannacht hier rustig zijn.”
MRV (aardig en serieus): “Ik geloof dat dat wel geholpen heeft.”
Mevrouw denkt het ook.

“Dat is toch heel bijzonder dat je dat doen mag eigenlijk.”
Waarmee ze gelijk heeft. Zoveel gelijk dat de Filiaalhouder er niets aan heeft toe te voegen en dat Marcel Oosten ook pas afrondend reageert na een paar seconden stilte.

Afscheid van niet-buidelrat maar sfinx Hans Laroes

door Reageer

“Ik ben voor de duvel niet bang maar wel voor Hans Laroes. En nog een paar mensen. Of eigenlijk voor veel mensen.”
Marc-Robin Visscher gaat naar de NOS-hoofdredacteur die gisteren (kadootje van de redactie) het Oog mocht presenteren waar de Filiaalhouder, onthult hij, graag naar luistert zodat ik denk: wanneer slaapt die jongen dan?
Wij, de luisteraars/kijkers, mogen Laroes via Marc-Robin Visscher vragen stellen. Die we als het even kan moeten twitteren. Wat de reacties al aardig beperkt. “Zal wel weer over links en rechts gaan” vermoedt de nu nog hoofdredacteur die ontkent (das een vraag) *ijdel* te zijn: “Neu. Dat valt wel mee.”

“Wanneer voelde HL zich volledig overbodig als hoofdredacteur?” (geen antw) “Wanneer is die zaligverklaring van HL nou eindelijk eens afgelopen?” (na vandaag) “Hoe serieus neemt u uzelf” (“erg serieus maar met een glimlach”)
– Welk dier denk je dat anderen in je zien?
HL: “Ik hoop geen buidelratje.” Het blijkt *een sfinx*.
Wat gaat hij nu doen? Schrijven over journalistiek en lesgeven.
Moeten we hem blijven volgen op twitter? Mogen we zelf bedenken.

Niet alle toegestuurde vragen waren zo inkoppertje-vriendelijk. Ik zag er ook over de extra maanden salaris die Laroes krijgt na het zelf genomen ontslag. Over keuzes voor bepaald nieuws, over het wegduwen van ‘langzame journalistiek’ (nb een vraag van de eigen Jeroen Wielaert). Maar die te stellen was vermoed ik minder feestelijk.

Leuk zijn is Marc-Robin Visscher natuurlijk wel toevertrouwd. Dus vraagt hij wanneer hij Laroes de presentatiecabine binnen leidt (in het kader van de bezuinigingen): “Wie moet eruit? Marcel of Lara?”
Waarop Lara liefdevol “wat is het toch een krengetje, hè?”

Extra luisteren en terugluisteren

door Reageer

Ik luister radio wanneer ik radio luister.
Waarmee ik bedoel dat ik zéér zelden iets terugluister tenzij ik denk: hoorde ik dat nou goed?
En dan mn wanneer ik verontwaardigd ben over wat ik dacht te horen.

De NOS wijst af en toe op: dit staat uitgebreider op onze site.
Geldt zowel voor tv als voor radio.

Vandaag doet Joris van de Kerkhof het.
Hij hield Filiaal in Overvecht (waarbij mij vooral de smerige studenten opvielen wier aso-gedrag werd vergoelijkt).
Dan vlak voor half tien begint hij een gesprek en sluit meteen af met: komt straks op de site.

Vorige week deed Marc-Robin Visscher het.
Noodgedwongen.
Omdat *zijn* Filiaal in het water viel. Letterlijk. Z’n verbinding werd keer op keer weggehoosd.

Ik hád z’n verhaal best willen horen. Maar toen het op de site stond, luisterde ik niet.
Zoals ik nu ook niet naar de extraatjes van zijn collega F-houder zal luisteren.

Sta ik hierin alleen?
Mij kan niet schelen of ik een eenling ben, maar ik ben nieuwsgierig.
De NOS zou het moeten weten. Met de cookies.
Die binnenkort niet meer (vanzelfsprekend) mogen.

Lijkt me wel katerig voor de hardwerkende journalisten als zou blijken dat ik géén uitzondering ben.