De Koude Kalkoen

De kers op de taart

door Reageer

“I got a call from an old friend… a one… a two.. A one two three four…”
Lee Towers krijgt een Edison voor zijn hele oeuvre, iedereen is erbij en ook Joris van de Kerkhof.

Aboutaleb verhaalt hoe hij bij de eerste ontmoeting met de zanger geen hand kreeg maar een omhelzing.
Dat doen ze nog steeds: omhelzen.
De burgemeester houdt een praatje dat persoonlijk is bedoeld.
“Hij heeft een gouden microfoon en ik heb een zilveren ambtsketen.
Geen ketting, want dames hebben een ketting.”

Ze zijn allebei voor een dubbeltje geboren en hebben eerst een opleiding in de techniek gevolgd en (de verslaggever waarschuwt ons: nu komt een grapje) Aboutaleb zegt dat hij nog steeds altijd een schroevendraaier bij zich heeft.
Omdat dat “als Marokkaan” goed van pas kan komen.
Lee Towers zelf benadrukt ook zijn eenvoudige afkomst en hij is “ontroerd en blij” met hoe ver hij is gekomen.
En blij met de prijs natuurlijk.

Joris van de Kerkhof vat het concert samen met wat flarden muziek en het is niet sjiek om op zo’n moment alleen maar te denken ‘wat heeft die man toch een vreselijke stem’.

Gelukkig duurt het zingen niet lang en mag Towers uitleggen dat Feyenoord het hoogtepunt van zijn jaar was, “maar dit was de kers op de taart”.
Nog wat over de Coolsingel en dat Feyenoord vaker kampioen moet worden en dan is het ‘dankjewel’ en sluit de reportage af met het onvermijdelijke ‘a-lone’.

Ik vrees dat ik er wat zuur over schrijf omdat ik Lee Towers niet echt in mijn hart heb gesloten, maar de reportage was erg leuk.

Denken over dieren

door 4 Reacties

Bijna vergat ik te schrijven over de boekbespreking door Wim Berkelaar in OVT van een week geleden.

De hele bespreking was interessant maar wat mij vooral trof was ‘Onder dieren’ van Ton Lemaire, volgens Berkelaar “een geweldig boek, moet iedereen lezen”.
In (te) rap tempo vat de recensent het boek samen.
Als ik hem goed begrijp betoogt Lemaire dat je bij een visie op de wereld niet alleen moet kijken naar wat we vroeger de ‘verworpenen der aarde’ noemden en blank en zwart en seksuele geaardheid maar ook naar dieren.

Filosofen haalt hij erbij. Spinoza en Descartes die het dier beschouwden als een machine. Voltaire en Rousseau die wel gevoel hadden voor dieren.
Berkelaar: “Het christendom vooral in zijn katholieke vorm heeft een afschuwelijk idee gehad over dieren” wat ik direct aanneem maar weer denk ik ‘wat jammer nou dat de man in een stief kwartiertje vier boeken besprak en de minste tijd nam (of kreeg) voor dit boek’.
Mooi is zijn plastische beschrijving van hoe verknipt de meesten van ons met dieren omgaan: we tutten met onze kat en “smikkelen intussen aan een kippenboutje”.

“Een geweldig indringend goed boek” herhaalt Berkelaar en de presentator (of een mede-gast?) probeert af te ronden met: “Vooral over wat we verkeerd deden met dieren.”
Ja, dát ook. En wat we verkeerd dóen.
WB: “Maar ook dat er gedachteloos gedacht is over dieren.”

Het is zo’n laatste zin die bij mij blijft hangen waardoor ik denk: we hebben behoefte aan echte denkers.
Die een samenhang zien tussen alles wat goed en slecht is in de wereld en die het lef hebben dieren op dezelfde manier te waarderen als mensen.
Dank je, Marianne Thieme, voor het als een van de eersten in Nederland je nek durven uitsteken op dit thema terwijl je zeker in het begin voor gek werd verklaard.
(o ja: en léés dat boek van die Lemaire – met dank aan Wim Berkelaar)

Fijne prater bespreekt boeken

door 2 Reacties

Ik beken dat ik meestal niet erg geconcentreerd luister naar de boekenrecensent in de TROS Nieuwsshow.
Omdat het me niet zo erg interesseert wat bv Ingrid Hoogervorst een mooi boek vindt.

Vandaag bespreekt Atte Jongstra drie boeken.
My Way van Monica Geuze (22). Dat is een vlogster met een half miljoen volgers.
“Het is een inkijkje in een wereld zal ik maar zeggen,” zegt Jongstra (nog mild).
“Je begint wel te begrijpen wat er aan de hand is” veronderstelt Peter de Bie. Maar “er is niet zoveel aan de hand” is de recensent opgevallen.
Om te concluderen “mensen voelen zich bij dat niets-leven betrokken omdat ze zelf een niets-leven hebben”.

Dan Wonderful Days van Mental Theo. Dat is een dj en (Jongstra:) “Vincent de Vries heeft hem afgetapt.”
Lachend citeert hij wat ‘Theo’ zoals “en dan pak ik de microfoon en ik roep eens wat” terwijl Theo zichzelf ook nogal eens tegenspreekt.
“Echt heerlijk om te lezen.”

Veel vrouwen heeft Theo gehad (Mieke zuinig: ja, dat zegt hij zelf) maar Jongstra: “Aan Theo moet je je helemaal overgeven en het is best gezellig.”

Waarna het bruggetje naar een biografie over Casanova snel is gemaakt maar dat is als ik de recensent goed begrijp 6000 pagina’s flutboek dus daar besteed ik hier ook verder geen aandacht aan.

Fijne prater, die Jongstra.
Niet dat ik nu dat boek van Mental Theo ga kopen of het boek van de vlogster zelfs maar ga doorbladeren in een winkel.
Maar dat hoeft ook niet: het gaat erom dat dit prettige *radio* was.
Gewoon, om naar te luisteren.

Leuke mensen met lintjes

door 1 Reactie

Jurgen van den Berg zei er vanochtend al iets over: de BN-ers die zo nodig moeten meedelen in de lintjesregen terwijl een Gewoon Mens zich de benen onder het lijf uitrent als vrijwilliger maar helaas… daaraan gaat de oorkonde voorbij.

Joris van de Kerkhof is erbij wanneer Van der Laan in Amsterdam lintjes uitdeelt. “Waarom ú” vraagt de verslaggever aan tatoeëerder Henk Schiffmacher die lacht dat hij dat ook niet weet.
“Ik ben wel een snelle jongen geweest met drank en drugs en vrouwen en een huwelijk naar de kloten” en als hij dáar een lintje voor had gekregen “moest dat op z’n kop hangen en stinken naar zwavel”.
Lintje tatoeëren op z’n lijf?
Ideetje van Joris van de Kerkhof en het lijkt Schiffmacher wel wat.
Kan hij het niet verliezen.
En dan hoeft het ook niet terúg als hij dood gaat.
JvdK: “Nee, want dan gaat het gewoon mee het graf in.
Of de oven.”

Tuurlijk treft de verslaggever ook een aardige gewone vrouw (is hem toevertrouwd).
Sjan Verhoeven heet ze. Ze heeft dyslexie en nu hélpt ze mensen met dyslexie.
Veel hindernissen overwonnen en een paar jaar geleden zou ze hier nog hebben staan stotteren en struikelen en bibberen maar nu voert ze een vrolijk, zinnig gesprek.
In een paar seconden legt ze uit wat dyslexie is: “een andere manier van denken” dus niet, wat deze oen dacht, dat je moeite hebt met het lezen van simpele teksten.
Er is wel iets met taal, maar toch anders.
Joris van de Kerkhof schildert wat hij ziet: “U kijkt omhoog, ik zie dat u aan het nadenken bent en intussen komen die zinnen er vloeiend uit.”

Soms valt het nog niet mee maar nu wel en ja, ze is tróts.
“En dankbaar, vooral dankbaar.”

Dat waren dus weer twee leuke gesprekjes.
Van een verslaggever die ik wél graag hoor.

Dingetje

door Reageer

Er zijn verslaggevers die mijn luisterhart sneller doen kloppen, er zijn verslaggevers die me warm noch koud laten en er is er 1 bij wie ik op tilt ga.
Dat is Jeroen Schutijser aka de Vieze Man.
Het is zijn manier van geluid maken, zijn manier van mensen aanspreken, het is vooral: het *toontje*.

Vanochtend gaat het over koken.
Op gas of electrisch.
Tegen kookblogster Francesca zegt Schutijser op dat *toontje* dat de manier waarop je kookt “best wel een dingetje” is.
Omdat ik zo de pest heb aan deze verslaggever luister ik altijd maar half naar zijn reportages maar op dit moment sla ik briesend aan.

“Best wel een dingetje”.
Bij de Taalbank lees ik: “Hoewel iets groots of belangrijks nog steeds vaak ‘een ding’ heet, ondervindt dat woord sinds een paar jaar concurrentie van zijn eigen verkleinvorm: ‘Trouwen, scheiden, kinderen krijgen, optreden op televisie is best wel een dingetje’ zeggen mensen met gevoel voor understatement.
Door zo’n invloedrijke gebeurtenis of kwestie met een verkleinvorm te benoemen leg je daar de nadruk op, terwijl de onderkoelde stijl er meteen voor zorgt dat de spreker stoer overkomt.
Zo’n understatement is een effectief stijlmiddel voor mensen die aan een cool imago werken.”

Dus dát is het.
De aka Vieze Man wil stoer overkomen én hij werkt aan een cool imago.
Wat mij betreft is dat allebei mislukt.