De Koude Kalkoen

De Gids.fm

Probleemoplossing buiten de media

door Reageer

Superman – altijd leuk.
Ook vandaag. Vrouw koopt in 2009 een huis en de huur voor de aangrenzende 100 vierkante meter van de gemeente was sinds de jaren tachtig 50 gulden en nu krijgt ze opeens een rekening voor 2300 Euro.
Vrouw belt dús Superman die de wethouder van die gemeente vooral stevig aan de tand voelt over dat de gemeente al die jaren de huur zo laag heeft gehouden: “gemeenschapsgeld” heeft de wethouder
persoonlijk (krijgen we de indruk) over de balk gegooid.

Wethouder hult zich in boetekleed en belooft dat ze het gaat oplossen met de klagende mevrouw.

“Ze zijn er buiten de media uitgekomen. Probleem opgelost dus,” kondigt Deborah Blekkenhorst af.
O? Fijn. Maar hóe dan?

Moeten wij als luisteraars (enquiring minds want to know)alles weten? Nee.
Maar Superman vertelt anders wél hoe iets is afgelopen: kapotte printer vervangen, ten onrechte geïnd bedrag teruggestort etc.
Op deze manier mogen we wel meevoelen met de verontwaardiging en ‘net goed’ denken bij het op haar kop geven van de wethouder en dan is het: ga jij maar een mooie tekening maken.
Onbevredigend.

Een natuurlijk spel, waarvan niet iedereen op ieder moment is gediend

door Reageer

De bronsttijd is begonnen.
Dus rennen reeën de weg op en moeten automobilisten oppassen dat ze de dieren niet aanrijden.

In boswachter Harco Bergman treft Felix Meurders een aanstekelijk verteller. Over hitsige heren die als doel in het leven hebben zoveel mogelijk vrouwen (‘geiten’) te dekken. Jonge geiten “die niet weten wat ze overkomt” en meer ervaren vrouwen die niet vreemd opkijken.
Bergman: “Het is een natuurlijk spel. Maar niet iedereen is er op elk moment van gediend.”
Als de geit wel wordt gedekt (‘beslagen’) groeit in haar buik een héél klein reetje. In de winter staat de groei stil en als het lente wordt groeit het “alleen nog in gewicht” en wordt in mei geboren.

Even plastisch is de boswachter in zijn beschrijving van door auto’s geraakte reeën die 50 meter verderop in de bossen liggen. “Met een gebroken rug of drie gebroken poten.” Waar ze dan langzaam creperen.
Dus svp melden aan de boswachter als je een dier hebt aangereden zodat die het uit haar lijden kan verlossen. En als het minder ernstig is gewond “kan worden overwogen ermee naar de dierenarts te gaan” (dat kan worden overwogen klinkt wat vaag en: wat doe je er dán mee? Soort orka Morgan maar nu in de kinderboerderij?).

Omdat niet iedereen van dieren houdt (raar, maar waar) wijst Bergman erop dat een aanrijding met een ree de gemiddelde auto voor ruim 2000 Euro schade bezorgt die nergens is te verhalen.
“Meenemen?” oppert Felix Meurders. En dan ‘s avonds op de bbq?
Niet doen, vindt de boswachter. Met weer een perfect op het eigenbelang van de hebberd inspelend argument: het slachtoffer heeft veel kneuzingen en gestold bloed.
Het is maw ‘niet te eten’.

Ik kende iemand die iemand kende

door Reageer

Het nieuws over Bin Laden zat in de ochtenduitzending van het Radio 1 Journaal.
Daarna was er nog ietsje over na te praten maar laten we eerlijk zijn: ergens rond het middaguur waren we uitverteld en uitgeanalyseerd en werd het een beetje babbelen bij het koffieapparaat.

Deborah Blekkenhorst haalde in DeGids.fm oud-Amerika-correspondenten Twan Huys en Max Westerman erbij.
Vertel eens wat jullie bij 11 september hebben ervaren. Wat doet dit nou met jullie.

In het avond-Radio 1 Journaal doet Lucella Carasso een beroep op Tim Overdiek die tijdens 11 september 2001 in Washington woonde.
Vrij als presentator, net de jurk van Kate achter de rug en nu: wat ging er door hém heen??
Hij dacht terug aan tóen.
Nine-Eleven.

Tim Overdiek: “Ik dacht direct terug aan mijn buurvrouw die achter ons woonde …”
Want de hele dag deed hij als correspondent verslag op de radio en een aantal keren hing de buurvrouw over de schutting om te vragen aan *zijn* vrouw of hij, als journalist, iets had gehoord.
“Over de slachtoffers in die twee torens. Want één van die mensen was haar broer.” Hij werkte in het World Trade Center, kwam om die dag, is nooit teruggevonden.
“Aan die buurvrouw dacht ik eigenlijk vanochtend toen ik het nieuws hoorde.”

Wow. Wat een mooi, aangrijpend verhaal!
Beetje jammer daarom dat Lucella Carasso de -voordehandliggende- vervolgvraag stelt: “En, heb je contact met haar gehad.”
TO: “Nee, we hebben geen contact meer. Zij zijn verhuisd, wij zijn verhuisd.”

Haalt toch iets van ‘ik was heel erg betrokken en ben dat via-via eigenlijk nog steeds’ van het verhaal af.

Lekker crossen in het bos en jammer dan, van die natuur

door 1 Reactie

“Is Nederland te vol om op sommige plaatsen voorrang aan dieren te geven” vraagt Felix Meurders zich af.
“Ja” lijkt het antwoord na de reportage van Botte Jellema waarin het door motorcrossers vernielen van de dassenburcht in Wapserveen de aanleiding vormt voor een portret van die crossers.
Van de ‘sport’beoefenaren althans. Niet van het tuig dat de dassen heeft verjaagd met als mogelijk gevolg dat *in* de verlaten burcht nu dode jongen kunnen liggen. Zoals boswachter André Donker plastisch schildert.

Wat we leren: er zijn veel motorcrossers en er komen er steeds meer. Tegelijk worden banen gesloten omdat we gek worden van de herrie en omdat de uitgestoten stikstof limieten overschrijft.
Op de overgebleven banen wordt het daarom druk. Dús gaan ze de natuur in. Een crosser: “Lekker door het bos. Je vernielt niks en de natuur herstelt zich snel.” Beetje tegenstrijdig? Dat ‘herstel’ én het niets-vernielen? Nee hoor, lacht de knul.

Botte Jellema plakt André Donker tegenover de crossers met op de achtergrond steeds dat nare geluid van de motoren. De boswachter is de redelijkheid zelve. Geen breed aangezette emoties, geen (door mij begrepen) gevloek. Hij komt op voor zijn natuur (=onze natuur). Hij rekent voor dat de natuur maar 10% van Nederland uitmaakt tegenover 70% agrarisch gebied.

Uit de monden van de crossers noteer ik: “Je wil tóch rijden.” “We willen niet dat in natuurgebieden wordt gereden maar dan moet er wel (elders) voldoende ruimte zijn.” “Iemand die z’n hele leven al crosst die gaat dóór. Je moet ‘m doodslaan anders krijg je het er niet uit.”
Eén van de wildcrossers is 1x betrapt, vertelt hij de verslaggever. En toen?
Hij kreeg een boete van 60 Euro.

Een somber stemmende reportage.

Waterkonijn

door Reageer

Felix Meurders praat met Casper Schrijver van de Dierenbescherming (DB) over muskusratten. DB wil dat die niet meer worden gevangen en gedood.

Het eind van het gesprek:
FM: “Waterkonijn – wel eens gegeten?”
CS: “Eh.. nee.”
FM: “Is heel lekker, waterkonijn.”
CS: “O. Ik zou het niet weten.”
FM: “Ja, heel lekker. Zeggen ze.”
CS: “O.”

FM: “Waterkonijn is toch muskusrat?”
CS: “O. Wij zeggen muskusrat.”
Heel droog, dat laatste.

IJzersterke reactie van de Dierenbeschermer op de nogal flauwe opmerkingen van de presentator.