De Koude Kalkoen

boswachter

De blauwvleugelsprinkhaan is terug

door Reageer

Dat zou het Radio 1 Journaal in de zomer vaker moeten doen: reportages inkopen uit de provincie. Laatst een opgewekt door de plassen stappende verslaggeefster van Omroep Gelderland, nu Peter Beeker van L1 op zoek naar de blauvleugelsprinkhaan.

Tien jaar niet waargenomen in Nationaal Park Maasduinen en dan komen wandelaars naar boswachter Janneke de Groot dat ze een raar dier hebben gezien, met blauw. “Yes!” dacht de boswachter. “O! Ongelooflijk! Hij is weer terug!”

Het enthousiasme spat uit de radio en om te voorkomen dat de journalist voor niets is gekomen heeft ze er 1 voor hem gevangen. Potje wordt opengeschroefd en ja: “een ontzettend mooi exemplaar” want ze kunnen grijs en bruin zijn maar deze is roestrood.
En dat blauw? Dat zie je pas als hij opspringt dus op de grond met het dier en en “ja, ik zag het héél even” zegt Peter Beeker.

Maar, weet de verslaggever: “hij leeft maar 1 zomer” wat natuurlijk sneu is.
Een zomer, dat valt dan nog mee, vertelt Janneke de Groot. “Want als hij geluid maakt bij het baltsen wordt hij opgevreten door vleermuizen en uilen en hagedissen.” Maar dat is óók fijn, deel uitmaken van de voedselketen. Beeker is niet overtuigd.
Ach, troost de boswachter. “Hij heeft geen verstand.” En als hij nou maar genoeg eitjes legt en zorgt voor nageslacht, wat willen we dan nog meer.

Waarna we ons nógmaals buigen over de roestrode blauwveugelsprinkhaan en verzuchten: “prachtig”.
Ik heb mijn shot Vroege Vogels voor vandaag weer gehad.

Een natuurlijk spel, waarvan niet iedereen op ieder moment is gediend

door Reageer

De bronsttijd is begonnen.
Dus rennen reeën de weg op en moeten automobilisten oppassen dat ze de dieren niet aanrijden.

In boswachter Harco Bergman treft Felix Meurders een aanstekelijk verteller. Over hitsige heren die als doel in het leven hebben zoveel mogelijk vrouwen (‘geiten’) te dekken. Jonge geiten “die niet weten wat ze overkomt” en meer ervaren vrouwen die niet vreemd opkijken.
Bergman: “Het is een natuurlijk spel. Maar niet iedereen is er op elk moment van gediend.”
Als de geit wel wordt gedekt (‘beslagen’) groeit in haar buik een héél klein reetje. In de winter staat de groei stil en als het lente wordt groeit het “alleen nog in gewicht” en wordt in mei geboren.

Even plastisch is de boswachter in zijn beschrijving van door auto’s geraakte reeën die 50 meter verderop in de bossen liggen. “Met een gebroken rug of drie gebroken poten.” Waar ze dan langzaam creperen.
Dus svp melden aan de boswachter als je een dier hebt aangereden zodat die het uit haar lijden kan verlossen. En als het minder ernstig is gewond “kan worden overwogen ermee naar de dierenarts te gaan” (dat kan worden overwogen klinkt wat vaag en: wat doe je er dán mee? Soort orka Morgan maar nu in de kinderboerderij?).

Omdat niet iedereen van dieren houdt (raar, maar waar) wijst Bergman erop dat een aanrijding met een ree de gemiddelde auto voor ruim 2000 Euro schade bezorgt die nergens is te verhalen.
“Meenemen?” oppert Felix Meurders. En dan ‘s avonds op de bbq?
Niet doen, vindt de boswachter. Met weer een perfect op het eigenbelang van de hebberd inspelend argument: het slachtoffer heeft veel kneuzingen en gestold bloed.
Het is maw ‘niet te eten’.

Lekker crossen in het bos en jammer dan, van die natuur

door 1 Reactie

“Is Nederland te vol om op sommige plaatsen voorrang aan dieren te geven” vraagt Felix Meurders zich af.
“Ja” lijkt het antwoord na de reportage van Botte Jellema waarin het door motorcrossers vernielen van de dassenburcht in Wapserveen de aanleiding vormt voor een portret van die crossers.
Van de ‘sport’beoefenaren althans. Niet van het tuig dat de dassen heeft verjaagd met als mogelijk gevolg dat *in* de verlaten burcht nu dode jongen kunnen liggen. Zoals boswachter André Donker plastisch schildert.

Wat we leren: er zijn veel motorcrossers en er komen er steeds meer. Tegelijk worden banen gesloten omdat we gek worden van de herrie en omdat de uitgestoten stikstof limieten overschrijft.
Op de overgebleven banen wordt het daarom druk. Dús gaan ze de natuur in. Een crosser: “Lekker door het bos. Je vernielt niks en de natuur herstelt zich snel.” Beetje tegenstrijdig? Dat ‘herstel’ én het niets-vernielen? Nee hoor, lacht de knul.

Botte Jellema plakt André Donker tegenover de crossers met op de achtergrond steeds dat nare geluid van de motoren. De boswachter is de redelijkheid zelve. Geen breed aangezette emoties, geen (door mij begrepen) gevloek. Hij komt op voor zijn natuur (=onze natuur). Hij rekent voor dat de natuur maar 10% van Nederland uitmaakt tegenover 70% agrarisch gebied.

Uit de monden van de crossers noteer ik: “Je wil tóch rijden.” “We willen niet dat in natuurgebieden wordt gereden maar dan moet er wel (elders) voldoende ruimte zijn.” “Iemand die z’n hele leven al crosst die gaat dóór. Je moet ‘m doodslaan anders krijg je het er niet uit.”
Eén van de wildcrossers is 1x betrapt, vertelt hij de verslaggever. En toen?
Hij kreeg een boete van 60 Euro.

Een somber stemmende reportage.