De Koude Kalkoen

Vroege Vogels

Drama dat is weggezakt

door Reageer

Een vervolg op de fenolijn van vorige week, belooft Janine Abbring ons.
“Een grappig vervolg. Hoewel.. grappig…”

Treurige mannenstem: alweer met mij.
Vorige week meldde ik dat er een sperwer in mijn tuin zat en ook een kramsvogel.
Maar, vervolgt hij, “er heeft zich een drama voltrokken.
De sperwer heeft de kramsvogel geslagen.”
Wat overbleef was alleen de kop.

Wat, o wát was daar nou grappig aan?

Duopresentator Menno Bentveld neemt over.
Hoe zát dat ook weer met kippen….
“Die leggen eieren”.. of toch niet?

Waarop hem wordt uitgelegd: je hebt hennen en hanen.
En het zijn de hennen die eieren leggen.
Aha.

“Een kip is een soort en daarbinnen heb je hennen en hanen,” vat Menno Bentveld samen.
“Het was even weggezakt.”

Was dit nu een ultieme poging om de allerdomste vroege kuikens aan te spreken of was het ‘gewoon’ koketteren met ongelooflijke stupiditeit?

En de winnaars van 2012 zijn…

door 6 Reacties

Het beste programma: Dit Is De Dag.

Geen twijfel mogelijk. Hoe de redactie het voor elkaar krijgt altijd een spannende combi van gasten te verzinnen?
Geen idee maar ook wanneer ik bij de aankondiging denk ‘dit zal me niet boeien’ weet het programma me vrijwel steeds te verrassen.

Onderwerpen die me niet per se interesseren blijken wel degelijk interessant. De presentatoren zitten er bovenop, soms kritisch (meestal Tijs van den Brink), vaak uitnodigend (Elsbeth Gruteke) – samen perfect in evenwicht.
Het meest ideale duo ook als duopresentatie. Elkaar aanvullend, soms elkaar corrigerend, altijd een prettige sfeer maar nooit de luisteraar buiten sluitend.

Runner-up: Vroege Vogels.
Door de verslaggevers. Die zich liefdevol buigen over een mier, een slak, een zeldzame mini paddestoel.
Niet op de hielen van DIDD omdat de presentatoren ze nog niet vanuit de verte in de nek hijgen.

De beste presentator: Lucella Carasso.
Licht en luchtig waar dat kan, serieus waar nodig, altijd goed ingevoerd. Intelligent, op de hoogte. Nooit parmantig-pedant.
Prima alleen, goed met een partner.
Verrassende combinatie met Tom van ‘t Hek in de Sportzomer, intussen geolied met Tim Overdiek (wat ook iets zegt over het groeien in zijn rol van die presentator).

Runner-up: Elsbeth Gruteke.
Mn door haar zondagochtendinterviews die ze helaas te weinig doet. Petje af voor hoe ze een gast een uur meevoert door een leven zonder de obligate ‘hoe was je jeugd en toen’-aanpak.
Direct de luisteraar in het verhaal getrokken, wat nodig is aan feiten terloops vermeld, en steeds geconcentreerd op de lijn die van belang is wat je als luisteraar alleen merkt als je daar zelf heel erg op zit te letten.
Schijnbaar moeiteloos.

De beste verslaggever: Joris van de Kerkhof.
Goed in hard (Gaza) en zacht (het geluid van de kolenkachel, Joan Collins) nieuws. Creatief bij het vinden van de leuke extra’s: de Smokkelaars in de Tour de France, de vrouwen in het café in Athene.

Bewonderenswaardig in de manier waarop hij zijn reportages vorm geeft, de kleine details verweven in de grote lijn.
Soms alles achter elkaar (‘ik stap binnen en dit doet zich voor’) soms uitgekiend opgenomen: achtergrond, gesprekken, voice-over zgn deel uitmakend van die gesprekken.
Stuur hem op die ellendige ‘en wat vindt ú’-voxpop en hij vindt net die ene mooie man of vrouw die een écht interessant verhaal weet te vertellen.

Betrokken zonder overdreven emotioneel te worden.
De enige verslaggever door wie ik zo vaak bij de strot word gegrepen dat als hij wordt aangekondigd ik al opveer: wat nú weer.
Slechts zeer zelden is dat ‘veren’ niet terecht.

Runner-up: niemand.

De dood heeft ook iets moois

door 2 Reacties

“Hier is het begonnen.”
Fotograaf André van Soest wijst Henny Radstaak op zijn keukenraam waar in 2009 “mijn eerste vogel” tegenaan vloog en: hartstikke dood.
Van Soest pakte de vogel op, het bleek een zwartkopvrouwtje en hij vroeg zich af wat hij ermee moest.

In de vuilnisbak? Begraven? “Ik dacht, daar maak ik een foto van.”
Om te laten zien hoe móói zo’n vogel is.
Wat je zelden beter ziet dan wanneer je hem dood in de hand houdt.

Aanleiding voor het gesprek is een tentoonstelling van foto’s van veel dode vogels. Door Van Soest gefotografeerd tegen een witte achtergrond (“om de vogel centraal te stellen”) en zoveel mogelijk in de houding waarin ze zijn aangetroffen.
Soms met de pootjes omhoog maar niet altijd.

Naar schatting vliegen zich jaarlijks tussen de 100.000 en 1 miljoen vogels te pletter tegen ramen.
Onze keukenramen, ramen van auto’s, ramen van bushokjes en ramen van die monsterlijke kantoorgebouwen die eruit zien als 1 groot stuk glas.
Of dat érg is, behalve voor de individuen?
Hangt van de soort af.
Bij een mus denken we ach gossie, bij een houtsnip barsten we in snikken uit.

“Het is een trieste aanblik maar het heeft ook wel wat moois, de dood” vindt Henny Radstaak.
André van Soest: “Je gaat je afvragen waarom en hoe zo’n beestje is doodgegaan.”

Mooi gesprek.
Waarbij ik dacht aan de jonge spreeuw die ik deze zomer vanuit mijn werkkamer in mijn vijver zag vechten tegen verzuipen.
Ik rende naar beneden, was er te laat bij, hield hem in mijn hand en ja – ook ik greep de camera.

Bolletjes met acht poten

door Reageer

Een programma dat begint met de uitleg dat bijen zich in de winter warm houden door trosvorming waarbij de buitenste hard met de vleugeltjes klapperen – dat kan alleen Vroege Vogels zijn.

“Meis” spreekt daarna een verzorgster liefdevol tot schildpad Flip die wordt teruggevlogen naar de Golf van Mexico.
Bezorgd testen we of vleermuizen last hebben van windwieken.
En hoe zit het toch met de muggen waarvan er dit jaar minder waren.

Vogels kijken.
Dassen verjagen door een radio bij een veld te zetten.
Gezonde apen afmaken omdat ze niet het juiste formaat hebben voor dierproeven.
Niet meer zoveel zieke zeehonden opvangen (maar nog wel een beetje).
Mooi boek over de Nieuwkoopse Plassen.

Maar ik geniet het meest wanneer Henny Radstaak met Jinze Noordijk van EIS in diens tuin het hoekje met hooiwagens (“bolletjes met acht poten”) bezoekt. Rommel hebben ze nodig en een muur om tegen te klimmen.
Schudden aan een boom levert nog meer -verschillende soorten- hooiwagens op. En spinnetjes.
Uitgebloeide kruiden niet snoeien, waarschuwt Noordijk.
Want de stengels worden hol en dus ‘huisjes’.

Mooiste moment is wanneer de mannen een stuk hout omdraaien.
Pissebedden. Die houden van vochtigheid maar willen niet met hun poten in het water staan.
Op dat hout kunnen ze ietsje omhoog klimmen.
En o! Wat mooi! Naaktslakken met eitjes.
Aan één slakje zitten zelfs nog twee eieren vast.
“Terugleggen!” beveelt Henny Radstaak.

Knap om dieren met zo’n geringe aaibaarheidsfactor zo mooi te portretteren.

De zaag aan de poten van de jachtlobby

door Reageer

Diep in het geheim gaat Henry Radstaak mee met GroenFront!
Met ‘Joost’.
Die hem leert hoe hij in een bos jagerspaadjes kan ontdekken die vaak leiden naar een hoogzit.
Die weer vaak zonder vergunning zijn gebouwd.
Waar gemeentes die daartegen moeten optreden niks aan doen.

Hoe dat kan? De jachtlobby, legt Joost uit. Die “heeft veel invloed”.
Zodat de jagers edelherten afknallen en in sommige delen van Nederland wel 70-80% van de populatie everzwijnen.
Dat mág, maar weten wij Vroege-Vogels-luisteraars allang (maar het kan niet vaak genoeg gezegd): als je de populatie bijna uitmoordt neemt de drang zich te herstellen door supervoortplanting alleen maar toe.

De GroenFront!-ers vinden al snel een hoogzit.
Bankje op drie meter, ziet Henny Radstaak.
Zaag in de poten.
Helemaal omhalen (want de acties zijn geweldloos, het is niet de bedoeling dat de jagers hun nek breken).
Voor de eigenaar vermeldt Joost nog even de coördinaten.
Nu lijken jagers me geen Vroege-Vogels-fans dus vermoedelijk zit die eigenaar nu niet vloekend aan de radio, maar het idee is leuk.

“Is dit illegaal” vraagt de verslaggever toch even voor de zekerheid.
Ach, wat is illegaal.
“Het is misschien niet helemaal legaal,” geeft Joost toe, “maar het is wel gerechtvaardigd.”

De kaart met de al ontdekte (en ook de vernielde) jachthutten vind je hier.