De Koude Kalkoen

Vroege Vogels

“Ik doe het voor de vlinders!”

door Reageer

Jullie die stemmen op ‘de mooiste vlinder van Nederland’ blijken te denken dat de X-factor van de heivlinder nul is. Hij staat nl helemaal onderaan de top-40.
Ik kende ‘m niet maar op de site van Vroege Vogels staat een foto en ik vind het wel een leukerd. Bescheiden basiskleur, licht-gekartelde randjes en een paar nopjes om ‘m op te vrolijken.
Geen Lady Gaga onder de vlinders maar dat spreekt mij juist wel aan.

De kléine heivlinder (dat is die links op de foto) is een aparte soort die in Nederland alleen nog voorkomt op het Kootwijkerzand. Hooguit 100 exemplaren zouden er nog wonen. En die redden het niet als het gebied dicht groeit met bomen en mos.
Zodat de Vlinderstichting aan de gang gaat met Geocachers (die wel eens iets terug willen doen voor de natuur).

Knap! Daar gaat een tak van een boom.
Zaag! Daar gaat een den.
Schep! Daar verdwijnt een mos.
Alles om het terrein kaler te maken zodat de wind vrij spel krijgt en het zand gaat stuiven.

Henny Radstaak is erbij.
Hij informeert ons over het terrein, over de vlinder én over geocaching.
Aan dat spel (via coördinaten schatzoeken) kun je verslaafd raken, vertelt een man.
“Maar ik doe het voor de vlinders!” verzekert ons een vrouw.

De kleine heivlinder krijgen ze niet te zien.
Die is nu nog rups, licht Anco de Graaf van Staatsbosbeheer toe.
Wil je hem zien vliegen dan moet je in augustus terugkomen.
Vorig jaar zag hij er toen 30-40 op 1 dag.

Eén van de geocachers zag de kleine heivlinder nog nooit en vindt het niet belangrijk dat het beestje kwa kleuren niet kan tippen aan de dagpauwoog: “Alles wat leeft is toch mooi, bijzonder.”
Zo is het.

Leuke reportage trouwens van -weer- Henny Radstaak.

Haaien in de CT-scan

door Reageer

“Kijk uit! Kijk uit! Daar ging een bak met haaien!”
We horen een fragment uit de tv-reportage die Vroege Vogels dinsdag zal uitzenden.
Menno Bentveld loopt mee met onderzoekers die haaien uit Naturalis vervoeren naar het ernaast gelegen ziekenhuis om ze daar aan een CT-scan te onderwerpen.

Knap stom, denk ik, om ze dan bijna te laten vallen.
Maar vermoedelijk is dit bedoeld om er ‘spanning’ in te brengen.
Dat soort spanning heeft Joost Huijsing niet nodig in zijn radioreportage.

Hij beschrijft de bakken, kijkt toe bij het onderzoek van een wobbegong (die als naam/nummer 4373 krijgt) en zegt voorzichtig: “Hij stinkt.”
Kan de haai niet helpen.
Komt deels door de vis zelf maar ook door de alcohol en: het dier is uit 1844.

Onderzoeker Pepijn Kamminga is vooral geïnteresseerd in de kaken van de haaien. Omdat die iets zeggen over wat ze eten en dus ook hoe ze leven.
De meeste eten trouwens vis, al heb je, zegt de wetenschapper luchtig tussendoor “wel eens een witte haai die een surfer meepakt”.

Deze wobbegong, 1 van de 500 haaiensoorten, komt uit Japan en ligt daar goed gecamoufleerd op de zeebodem.
Volstrekt ongevaarlijk.
“Maar,” waarschuwt Kamminga, “je moet ze nooit pesten, dan kunnen ze happen.”
En gelijk hebben ze.

Gaaf en tof en auto’s

door Reageer

Janine Abbring gaat iets “gaafs en tofs” aankondigen, vertelt ze de luisteraars van Vroege Vogels.
Een vlinderverkiezing.

Zal ze zelf aftrappen met haar eigen keuze?
Nee.
Want: “Ik kijk een beetje (naar vlinders) zoals een vrouw naar auto’s kijkt – is de kleur mooi dan zal het wel goed zijn.”

“Zoals een vrouw..?”
Speak for yourself, Janine, speak for yourself.

“Durft u het aan?”

door Reageer

Klok-klok-klok.
Verslaggever Henny Radstaak schenkt een glas bosbessenframbozensap in en “durft u het aan?” vraagt hij aan Kees Beaart.
Die durft.
“Maar niet teveel.”

Beaart heeft zich verdiept in hoeveel bestrijdingsmiddelen (in dit geval neonicotinen) er in ons voedsel zitten.
Als residu omdat ze bij de teelt zijn toegestaan.
En, staat op de verpakking van de neonicotinen: die kunnen kanker veroorzaken.

“Maar dat wordt toch gecontroleerd?” doet Henny Radstaak naïef.
Klopt. Maar de normen deugen niet.

Want, rekent Beaart voor, volgens de WHO mag je per dag 0,01 mg per kilo lichaamsgewicht aan gevaarlijke troep binnen krijgen.
Terwijl in dit bessensap per liter aan residu 3 mg mag zitten.
Eén bekertje van 20 cl is 0,6 mg.
Zet dat een kind van 10 kilo voor en het krijgt 6x meer binnen dan verantwoord is.

Hoe dat kán?
Beaart: “De mensen die de norm bepalen kunnen niet zo goed rekenen.”

De verslaggever nam ook nog wat spinazie en een krop sla mee.
Is het daarmee beter gesteld? Helaas.
Het enige dat erop zit is: biologische producten eten.

Henny Radstaak belt tenslotte met Esther Ouwehand die ons -deels- geruststelt: de PvdD gaat dinsdag vragen stellen.
De partij pleitte al eerder voor een verbod op het gebruik van neonicotinen ivm de bijensterfte.
Nu is ook de volksgezondheid in het geding dus vraagt Esther Ouwehand het kabinet: haal die middelen van de markt.

Klok-klok-klok.
Ok, het is geen oorlogsverslaggeving maar Henny Radstaak heeft toch een hoop voor ons over.

Juist na de dood dichter bij de natuur

door Reageer

Knerpend stapt Henny Radstaak met Dolf van der Weij rond over de natuurbegraafplaats Hillig Meer in Drenthe.
Sneeuw ziet hij en “eigenlijk alleen natuur”.
Klopt, zegt Van der Weij, het gáát ook om die natuur: “Begraven is een tweede bestemming.”
Want dat is het ideaal: mensen dichter bij de natuur brengen.
HR: “Ook na de dood?”
Van der Weij: “Júist na de dood.”

Hij legt uit waarom ‘gewoon begraven’ niet natuurvriendelijk is en as verstrooien evenmin.
Echt groen word je begraven in een katoenen lijkwade in bv een rieten mand.
Opgenomen door de natuur wordt het lichaam zo en “niet na 20 jaar geruimd” waarmee Van der Weij doelt op wat veel doden op gewone begraafplaatsen overkomt wanneer de grafrechten niet worden verlengd.

Henny Radstaak leidt ons door het bos, oud bos en jong bos.
Houten banken om een restant van een boom waarop de kist (of urn) kan worden gezet: “de boskapel” beschrijft Van der Weij.

Kijk, dit is zo’n graf.
Sneeuw vegen ze van de zwerfkei die het graf markeert.
Tussen eeuwenoude bomen.

Wat niet hóeft, dat eeuwenoud.
Arie Sloot en zijn vrouw kozen voor jong bos.
Acacia’s. Piketpaaltje 13.
Waarom hier? “De mooiste plek,” vinden zij dit.
“Het is een gevoelskwestie.”

“Ashes to ashes” concludeert Henny Radstaak die even is ontschoten hoe dat in het Nederlands ook weer heet.
“Tot as zult gij wederkeren” wordt hij geholpen.
O ja.

Arie Sloot: “Je wordt opgenomen in de aarde.
Over 1000 jaar lig ik hier nog als onderdeel van de natuur.
Dat geeft een goed gevoel.”

Soms zit er in Vroege Vogels een reportage die uitnodigt tot verder denken.
Over de dood die hoort bij het leven, over begraafplaatsen (en ruimen van graven), over de natuur, over duurzaamheid (jaja – uiteraard).
Maar ook over: wat wil ik eigenlijk voor mezelf en wat wil ik voor mijn dierbaren.
Hoe is het ánders (fijner?) om in een bos onder een boom mijn geliefde begraven te weten dan om elke zondag en dan steeds minder frequent diens graf op een begraafplaats te bezoeken.

Compliment voor Henny Radstaak die dit (afgaand op twitter: niet alleen bij mij) met zijn mooie reportage weet los te maken.