De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Zwart ijs met bellen erin in Hindeloopen

door Reageer

It giet oan of it giet *niet* oan.
De Vereniging Friesche Elfsteden houdt om half tien een bloedstollende persconferentie die neerkomt op “voorlopig niet” en hoewel er geen woord Frans bij is schakelt het Radio 1 Journaal na een minuut of vijf toch over naar verslaggever Roel Pauw met het verzoek het nog eens voor de luisteraar die extreem traag van begrip is samen te vatten.

Maken we ons te druk over de Elfstedentocht – is de vraag bij Standpunt.nl.
Ja! roep ik tegen de radio.
Maar Dit Is De Dag gaat er toch over door en het Radio 1 Journaal ook.

Lucella Carasso belt met Jacques Monasch en Sybrand van Haersma Buma (resp. uit- en ingeloot voor de ev. Tocht) en met de Friese zangeres Anneke Bouma die een -erg lelijk- Elfstedentochtlied heeft gecomponeerd.

Joris van de Kerkhof is in Hindeloopen en keurt met rayonhoofd Wilt Kelderhuis (JvdK: “het ruikt naar prachtig buiten”) het ijs dat “pik- en pikzwart” is. “Het sterkste ijs dat er is” ziet het rayonhoofd: “zwart ijs, met bellen erin”. En nee, die scheur is niet erg. Dat hoort zo.

Samen luisteren ze naar de schaatsenrijders.
Wij ook. “Je hóórt dat het ijs hard is.”
Alleen is de route nog lang niet sneeuwvrij. Ook al doet “de beste sneeuwschepper van Hindeloopen”, een man van bijna 75 erg zijn best. Wat niet door iedereen wordt gewaardeerd want zijn vrouw kreeg toegeroepen: “Die man van jou, is die wel goed bij zijn hoofd? Al die kinderen verdrinken!” Wat volgens de beste sneeuwschepper “wel mee valt” (die verdrinkende kinderen).

Tijdens het gesprek met het rayonhoofd gaat zijn mobiel over. En nog eens. En nog eens.
“Wel 15 keer per uur” bevestigt Kelderhuis. “En dat zijn meestal uw collega’s.”
“Laat die man toch met rust!” roept Joris van de Kerkhof de collega’s via de radio toe.

Waarna hij -in opdracht van Lucella Carasso- “even gaat vegen”.
Want we moeten er niet aan denken dat de Elfstedentocht 2012 straks niet kan doorgaan omdat de verslaggever na zijn klus direct richting Brabant is gereden terwijl er in Friesland nog zoveel te doen was.

Turen door de lamellen

door Reageer

De rayonhoofden komen bijeen.
Dus *ergens* in Friesland staat Joris van de Kerkhof op een parkeerterrein met twaalf grote en kleine auto’s. Die kleine, vermoedt hij, zijn van de journalisten.
Want de verslaggever staat daar niet alleen.

“Elfstedenkoorts, mérk je er iets van” vraagt nieuwslezer Gert Klück.
Zo lang is Joris van de Kerkhof nog niet in Friesland, vertelt hij, maar “ijskoorts” – dat wel.
Op de Bonkevaart bijvoorbeeld.
“Voor de fun” schaatst daar een vrouw die niet bang is want “wakken zie je wel, dan is het nat in de sneeuw”.
Een andere vrouw doet twee stappen op het ijs en hoort “kraken” dus is ze bang.
Wat ze niet vertellen aan Joris maar aan een man die Fries spreekt (de vrouwen antwoorden in het Nederlands).
Zo gaat dat dus op Omroep Fryslân.

Een datum, wil Gert Klück weten.
Er komt een communiqué, is Joris van de Kerkhof verteld.
Morgenochtend.
Met daarin *niet* een datum, maar alleen iets “over de kwaliteit van het ijs”.

Gert Klück: “Je moet maar wel even door de lamellen gaan turen. Lichaamstaal zegt veel soms.”
Kan hij makkelijk zeggen vanuit de behaaglijke warmte van de studio.

Met € 1,40 gestrand op Utrecht CS

door 1 Reactie

Wat te doen op station Utrecht met honderden gestrande reizigers.
Je kúnt als verslaggever wat mensen aanschieten. Waar komt u vandaan waar moet u heen hoe lang wacht u al wat gaat u doen bent u boos. En dan de volgende.

Roel Pauw doet het anders. Hij vindt het 11-jarige jongetje Livius. Van Amsterdam (daar woont z’n vader) op weg naar Heerlen (waar zijn moeder hem zal ophalen om door te rijden naar Vaals).
Nu al vier uur op CS Utrecht. Met € 1,40 op zak. Daar kon hij niet veel van kopen. Een komkommer en Tuc. Maar, vertelt hij eerlijk, daarvóór had hij nog wel snoep gehad.

Wil hij een patatje? Ja, dat wil Livius wel. “Wat wil je hebben” vraagt Roel Pauw.
“Gewoon een patatje graag,” zegt het joch beleefd.
“Hamburgertje erbij?” “Ja, das goed.” En: “Hartstikke bedankt.”

Samen wachten ze tot de trein richting Den Bosch wordt omgeroepen (want op de borden staat niks).
Eindelijk is het zover. Zal Livius een zitplaats vinden?
Ach, het kan hem ook niet schelen, hij is allang blij dat hij verder kan.
“Doei!” roept hij de verslaggever toe.

Wat een mooie, lieve reportage.

Baby, it’s cold outside

door Reageer

Het sneeuwt in Nederland.
Vliegtuigen vliegen met vertraging, veel treinen rijden niet, automobilisten wordt gevraagd alsjeblieft niet de weg op te gaan.
Sommige automobilisten denken slim te zijn door vróeg naar huis te rijden en veroorzaken zo, meent Rijkswaterstaat, zélf de 4e file in ergheid in onze Geschiedenis.

Journalisten van de NOS doen verslag van waar ze toevallig zijn (gestrand), presentator Bert van Slooten voelt zich duidelijk als vrolijke spin in het web.
Matijn Nijhuis vertelt over tien schaatsers die bij Ankeveen door het ijs zijn gezakt en bezorgdiensten die onze bestelde pizza niet of véél te laat zullen bezorgen.

Joris van de Kerkhof is ingeroosterd als avond-Filiaalhouder.
Hij is op weg naar Rijkswaterstaat. Daar zou hij, vertelt hij om vier uur, “mee op stap gaan”.
Met wegcontroleurs.
BvSl: “Ga je dat redden?”
De verslaggever doet zijn best. Wel wil hij kwijt dat hij “héél blij” is…
En daar gaat de verbinding.

Tegen half zeven schakelt Bert van Slooten met Roel Pauw op station Utrecht CS.
O nee, toch niet. Want die kon wel Utrecht bereiken maar raakte in de stad zelf geheel verstrikt in het tergend langzame verkeer.
Joris van de Kerkhof dan. Die zou er óók heen gaan.
“Hoe is de sfeer daar?” vraagt de presentator.
Stilte.
Nog een keer bellen.
De Filiaalhouder klaagt over de *nasale stem* die boodschappen doorgeeft aan de gestrande reizigers.

Mooi in alle hectiek is die ene persoonlijke noot. Want natuurlijk willen wij maar 1 ding weten: waar Joris van de Kerkhof nou zo blij om was.
“Ik ben blij dat zoonlief die een atletiekwedstrijd in Gent had, heeft besloten niet te gaan.”
En nu: “Kaarsjes aan en lekker met een warm dekentje thuis.”

Ik gun dat de Filiaalhouder zélf ook van harte.

Wel koud maar niet vies

door Reageer

Veel daklozen trekken naar de opvangcentra nu het buiten bitter koud is.
Warmte, een bed, eten (maar wel de schoenen buiten de slaapzaal).

Jeroen de Jager verdiept zich in degenen die *niet* komen.
Een vrouw in de opvang in Arnhem vertelt hem over haar vriend: “Die blijft buiten liggen, dat is hem z’n leven, dan heb-ie het rustig en dan heeft-ie het heel fijn.”
De opvang, dat is voor hem “stress” en “drukte om zich heen”.

Met mensen van het Rode Kruis gaat de verslaggever de straat op. Zoeken naar de buitenslapers. Met dekens, koffie, koekjes, soep en brood.
Ze vinden een man onder het afdak van een groot kantoorgebouw.
“We hebben genoeg plaatsen binnen,” vertelt hem een hulpverlener.
“Nee hoor, dank u wel.”

“Is het niet comfortabeler in de dagopvang?” vraagt Jeroen de Jager.
“Voor mij niet,” weet de man. “Ik heb ernstige psychiatrische problemen. Dan kom ik in aanraking met mensen die drugs gebruiken en alcohol. Die zelf erg chaotisch zijn. Denk ik.
Het zijn chaotische pleks, chaotische locaties.”
En: “Je kunt er haast niet naar de wc. Die zijn zo vies dat je er niet naar binnen kunt.
Hierbuiten is het niet vies. Het is wel koud maar niet vies. Simpel.”

De man heeft zijn twee slaapzakken op zijn deken gespreid en gaat slapen.
“Welterusten” zegt Jeroen de Jager.
“Dankjewel”
“En slaap goed.” Het klinkt warm en welgemeend.
“Dankjewel” (beleefd).