De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Hoogtevrees op 112 meter hoogte

door Reageer

Zet een verslaggever met hoogtevrees op de Euromast en dat wordt leuk, zal iemand bij de NOS hebben gedacht. Maak van die verslaggever Marc-Robin Visscher en het wordt lachen.
Het Filiaal gaat erover dat de Euromast morgen 50 jaar bestaat. En dat, vertelt de Filiaalhouder, “wordt gevierd met een boek, een postzegel en mijn aanwezigheid op 112 meter.” Marc-Robin (“ik voel het nu al in mijn buik”) Visscher krijgt veel steun vanuit de studio (Lara Rense: “Gaat het nog een beetje, jongen”) en zijn gasten adviseren hem de rand van het Panoramaterras te mijden. Wanneer hij toch een keer naar beneden kijkt en daar de Benelux-tunnel ziet, bellen en twitteren luisteraars: fout! Het is de Maastunnel.

Was de ‘hoogtevrees’-aanpak leuk? En: was hij effectief?
Ja, hij was leuk. Marc-Robin Visscher is een meester in de o jee-kijk mij-benadering. Was hij ook effectief? Verrassend genoeg wél. Het gejammer over hoe eng het allemaal was (de mast bewóóg) was de rode draad maar parallel voerde de Filiaalhouder óók leuke gesprekjes.
Zó leuke, interessante, goed geleide gesprekjes dat ik steeds meer ging twijfelen aan die hoogtevrees. Best mogelijk dat Marc-Robin Visscher hoogtes niet zo leuk vindt -ik ook niet- maar hoogtevrees?
Mm. Misschien beter niet te diep over nadenken en gewoon tot me nemen als ‘onderhoudende radio’, dit Filiaal.

Zou Garra Rufa wel gelukkig zijn?

door 2 Reacties

De Garra Rufa wordt al een tijdje in Nederland ingezet ter ‘vispedicure’ maar pas nu heeft Esther Ouwehand van de Partij voor de Dieren er vragen over gesteld. Waar mag je dieren voor gebruiken, vraagt ze zich af. En: een vis die gewend is aan baantjes trekken tussen koraal kan toch geen lol beleven aan in een steriele badkuip knagen aan mensenvoeten.

Verslaggever Niels de Jager trekt schoenen en sokken uit en doopt de voeten in zo’n bad. Hij ziet wel 100 “krioelende visjes van 5 cm lang”. Ze schieten op zijn voeten af – knabbel, knaag. “Je ziet de oogjes en de mond en de tandjes op en neer gaan om je huidschilfers op te eten.” De verslaggever ervaart kriebel en jeuk en vindt het maar niks.

Er zijn drie Nederlandse bedrijven die de ‘doktersvisjes’ inzetten. Vinden ze léuk, probeert de eigenaar van zo’n bedrijf ons wijs te maken. Want anders zitten ze in beken in Turkije te wachten tot er een mens doorheen loopt om zo aan hun voedsel te komen.

Dat lijkt me echt flauwekul zodat ik eens ga googlen op de Garra Rufa. En wat nu écht tragisch is: zowel in Nederland als elders in de wereld komt die vrijwel alleen voor als ‘doktersvisje’ met bijbehorende foto’s van voeten in zo’n teiltje met mini-vis.
Wie hij/zij écht is, waar de vis thuis hoort, wat-ie leuk vindt en wat niet – mogelijk staat het ergens op het net maar het is érg lastig te vinden.

De vrije zwanendriftende jongen vs de dierenbeschermers

door Reageer

“Wat doet u met die zwanen?”
Presentator Lucella Carasso vraagt het Piet Oostveen op wie veel dierenvrienden boos zijn en die van minister Verburg (who else) een ontheffing heeft gekregen voor zwanendriften.
Hij levert, vertelt hij, wekelijks zo’n 60 zwanen als siervogel aan het buitenland. En hij heeft al jaren geen zwaan meer geslacht. Iedereen mag zijn boeken zien!
Maar, vraagt Lucella Carasso nog eens, wat dóet hij dan? Hij knipt een stukje vleugel af. “Ja, ánders zouden ze wegvliegen!” En dat mag niet (wegvliegen) “want dan laat ik mijn tamme beesten verwilderen”. Dat knippen gebeurt, zegt hij, met een nagelschaartje en nee, de zwanen worden niet verdoofd maar ze mérken het niet eens, het doet helemaal geen pijn.

Wethouder Dorenda Gerts van Waddinxveen maakt bezwaar. “Redelijk wreed” (tov de dieren) vindt ze. Gepakt met een haak en dan knippen. Veroorzaakt ook veel onrust onder burgers.
Op de achtergrond een briesende Oostveen. Lucella Carasso: “Wacht even, ik heb u ook laten uitpraten” en dan “ik zet u even dicht”. Weldadige stilte.
“Er is een ontheffing van de minister” vervolgt de presentator tot de wethouder. Klopt en die zou, vindt Gerts, niet moeten worden verlengd. Maar bovendien staat in die ontheffing dat toestemming is vereist van de gemeente en die krijgt hij dus niet van Waddinxveen.

“Ze (600 zwanen) zijn mijn eigendom, het zijn mijn gewaarmerkte zwanen!” krijgt Oostveen als slotwoord. En “als de burgemeester laat zien dat-ie een vent is, moet-ie even naar me toekomen. Want ik heb nog nooit een man met glimmende schoentjes en een wit overhemd gezien die een vént is.”
LC: “Mevrouw Gerts – bent u bereid?” Ja – dat is de wethouder.

Ik vond het een amusant gesprek.
Alleen weet ik nu nog steeds niet hoe die man eigenaar kan zijn van al die zwanen en hoe het in vredesnaam mogelijk is dat Gerda Verburg hem een ontheffing heeft gegeven terwijl zwanendriften al sinds april 2008 bij wet is verboden. En: hoeveel zwanen zijn er eigenlijk in Nederland.
Maw: the picture please en niet alleen het spannende confict.

Sorry – te lang geleden

door Reageer

En nu met de sport: “Arjan Dijkema!”
“Dijksma” corrigeert de sportverslaggever Rik van de Westelaken.
“Sorry – te lang geleden,” lacht die verontschuldigend en inderdaad: zijn laatste optreden op de radio was op 31 december.

Typisch NOS. Geven ze iemand vier maanden om na wat stroef hangen en wurgen en uitproberen lekker zijn plekje en vooral: zichzélf te vinden als soepele radiopresentator en interviewer, parkeren ze hem in de (tv)kast.

Was-ie slecht na drie maanden enkel spelen met de autocue en goed gekleed achter een tafel zittend ons een mooie dag, middag of (rest van de) avond wensen?
Welnee. Was-ie flitsend, snel, geestig, het puntje van de stoel afdwingend bij de luisteraar? Ook niet. Hij was: gewoon goed. Maar hij kán dus beter.

Jammer dat de NOS Rik van de Westelaken niet in staat stelt zijn presenteren-voor-een-negen(eneenhalf) op peil te houden. Een acht is best leuk natuurlijk. Maar koester een presentator die met wat meer oefening kan gaan voor méér.

Goede bedoelingen over hiv

door Reageer

Er zijn nog steeds misverstanden over hiv. Daarom verschijnt vandaag het boekje ‘Positief leert’ (moeizame titel) dus wijdt het Radio 1 Journaal hieraan een Filiaal dat bol staat van de goede bedoelingen.

Marc-Robin Visscher is op bezoek bij een vrouw met héél veel pleegkinderen waarvan er twee hiv hebben. De vrouw moet zó anoniem blijven dat de Filiaalhouder haar eerst ‘moeder Lisa’ noemt en later ‘Iris’. Ze kan 1 slechte ervaring vertellen: dat ze bij de kinderopvang boos op haar waren omdat ze niet meteen had verteld dat de nu 5-jarige dochter hiv-positief was. Die ervaring mag ze een paar keer herhalen.
Dan dochter ‘Monica’(19): “Wat merk jij van taboes”- niets, want op haar beste vriendin na heeft ze het niemand verteld. Dat het wel degelijk nare gevolgen kan hebben openhartig te zijn vertelt hiv-consulente Linda: kennissen die zelfs hun telefoonnummer veranderen opdat de hiv-geïnfecteerde ze niet meer kan bereiken.
Er zijn  mensen, horen we, die denken dat je hiv kan krijgen van ruw stoeien en van de wc en van knuffelen en van tongzoenen. Dat is allemaal niet het geval. Sterker – je moet heel erg je best doen wil je hiv-besmet raken. Lukt alleen bij bloed-bloed-contact en zelfs dan alleen ‘als het in de bloedbaan komt’.

Ik zei het al: een Filiaal vol goede bedoelingen. En hartstikke erg al die vooroordelen en misverstanden en ontzettend rot en gemeen om kinderen (en ook volwassenen) als paria te behandelen omdat ze een ziekte hebben.
Het zou alleen meer indruk hebben gemaakt met betere concrete gevallen én met meer uitleg dan “je krijgt het écht niet van….tongzoenen” bijvoorbeeld. Aangezien presentator Marcel Oosten een klein jaar geleden nog eerlijk zei dat hij daarover twijfelde en hij is vast niet de enige. Door te volstaan met lees dat boekje laat je een kans ons en passant op te voeden liggen.