De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Vanuit compassie in dialoog blijven

door Reageer

Homo’s in Oss gaan de kerk van pastoor Cor Mennen roze kleuren.
Wow! Logisch dat Bert van Slooten de organisator van deze actie, Cor Strik, belt om hem het hemd van het lijf te vragen. Met meteen al de domper: ze hebben een gesprek gehad en de pastoor heeft gezegd dat het misverstand is opgehelderd en Strik beaamt “de kou is uit de lucht”.

Waarom dan toch de actie?
“Het is geen protest maar een uitnodiging om vanuit compassie in dialoog te blijven met elkaar ipv vanuit uitsluiting en oordeel tegenover elkaar te staan.”
En: “Op het niveau van de pastoor en de initiatiefnemers is er een goed gesprek geweest maar het is de bedoeling dat de dialoog nu op een hoger plan wordt getrokken tussen het bisdom en het COC.”

Wat gaat er gebeuren, vraagt Bert van Slooten. Ik stel me voor: spuitbussen met weliswaar afwasbare verf (maar toch), overal roze kaarsen, kerk inpakken in roze linten.
Ze gaan “honderden roze rozen aanbieden” want “het is een vriendschappelijke manifestatie en géén protestactie om vanuit compassie in dialoog te blijven met de homogemeenschap”.

Het moge duidelijk zijn: niet alle homo’s begeven zich dansend in een string door de heterowereld.

De te snel tikkende twitterende presentator

door Reageer

Een beetje tweep twittert wat af op een dag.
Daarbij maakt ze tikfouten en denkfouten en soms wordt ze door anderen gecorrigeerd en soms leest ze zichzelf nog eens na en denkt ‘wat een onzin’ en besluit zo’n berichtje te deleten.

De BN-tweep – in dit geval presentator Bert van Slooten – wordt direct gegrepen door Twipper.

En alsof dat nog niet genoeg is wordt het bericht een uur later al voor het nageslacht vastgelegd door de google-robot.

De Kalkoen wenst Bert van Slooten een weekend met veel uitslapen en bijtanken en is blij dat ze zelf geen twitter-vip is.

Noord vs Zuid in Irak

door Reageer

Iraakse kunstenaars zouden het fijn vinden als ze weer naar huis konden maar volgens journaliste Judit Neurink (twee jaar werkend en wonend in Noord-Irak) zit dat er voorlopig niet in.

In het noorden is vooruitgang: het is er veilig, er wordt gebouwd, er wordt geconsumeerd, er rijzen supermarkten op, Amerikaanse kunstenaars leren jonge Koerden over de integratie van muziekvormen, er zijn Turkse investeerders.
In het zuiden, waar het onveilig is, wordt natuurlijk niet geïnvesteerd. In het noorden kan zij veilig over straat, zonder beveiliging. Dat haal je in het zuiden niet in je hoofd. Geen wonder dus dat zelfs de Iraakse stafchef heeft gezegd: Laat de Amerikanen blijven, we zijn nog niet klaar.
En wat óók zo erg is in het zuiden: ze hebben hoogstens 2 uur per dag electriciteit en vaak minder. Stel je dat eens voor bij 50 graden (of méér) in Bagdad en Basra en dan ook nog eens zandstormen. Gruwelijk, denk ik. Want lekker lang douchen zit er dan natuurlijk niet in.

Judit Neurink heeft de afgelopen maanden, vertelt ze, in het noorden “veel toeristen uit het zuiden gezien”. Die zochten “een paar weken veiligheid”. Ze zeiden tegen haar: “Ik wilde dat het bij ons zo was.”
“Het is verschrikkelijk gevaarlijk in Bagdad?” vervolgt Bert van Slooten. Ja, dat is het.
Maar hoe gaan die mensen dan toeristische reisjes maken, vraag ik me af. Met een auto langs al die bermbommen? Of vliegen ze? Wat voor mensen zijn het die zich dit kunnen veroorloven. Of heb je gewoon meerdere werkelijkheden naast elkaar. Onveilig en geen electriciteit maar wel op vakantie gaan?

Lekkere avondpresentatie

door Reageer

Ik beken: als het gaat om de invalpresentatoren gaat mijn voorkeur uit naar Rik van de Westelaken. Vanmiddag: daar is-ie.
Soepeltjes babbelend met verslaggeefster Colette van Nunen (zelf ook erg op dreef) die tijdens Sail kotsend over stuurboord heeft gehangen.
In gesprek met serieus pratende en dóórpratende Robbert Bosschart (nog net niet door de reclame), interview met man die uitzocht dat Hitler eigenlijk een Berber was, onthullend over speeltjes in de auto (“dan mis ik een afslag”) en vrolijk-scherp met de broodman die ons allen aanspoort toch vooral brood te eten.

Alsof het niet op kan schuift mijn favoriete krantenlezer, Matijn Nijhuis, bij hem aan.
De tweede huisjes in Amsterdam, uitgelaten zwaaiende meisjes die in Utrecht gaan studeren en dan weten we het wel, want ze staan in een bus van een drankenfabrikant. Matijn Nijhuis tracteert ons op wat mooie oude radiofragmenten van toen prinses Irene zich verloofde en “de tweeling” had gekregen.

Nog wat witte pakken ivm een doodgeschoten Engelsman en dan het verzoek van de Zoogdiervereniging om wanneer de kat thuis komt met een lekkernij (denk: muis) dit even aan ze te melden. Met foto. “Niet geschikt” waarschuwt Matijn Nijhuis, “voor mensen met een zwakke maag.”
“Jij hebt toch ook een kat?” weet Rik van de Westelaken.
Ja. Maar die doen aan “brokjes en dan slapen”.
RvdW: “Jij hebt toch ook binnenmuizen.”
MN: “Ik hoop van niet.”

Waarbij hij verzuimt te wijzen op de webcam van Gerda en Els, de Gooische Poesjes.

Illustratie is met dank aan mijn eigen kater Guus.

“Nou én” als de nieuwe W

door Reageer

Het Radio 1 Journaal zwoegt zich door de nieuwsluwe ochtend om ons om kwart voor negen te verrassen met een gesprek tussen Bert van Slooten en Birgit Donker (NRC Handelsblad) over journalistiek. Hoe doe je dat, nieuws *maken* is de actuele vraag. Wij, onthult de presentator, kijken dan vaak in de kranten.

De krant (NRC althans) zoekt naar primeurs, eigen onderzoeksjournalistiek, achtergrondverhalen van correspondenten en altijd: verdieping. Die primeurs zijn link, weet Bert van Slooten. Zie de Volkskrant van vandaag: Van Agt die het maar niks vindt dat met de PVV wordt onderhandeld. Maar overal (de Telegraaf, Nu.nl) wordt dat overgenomen zónder bronvermelding. Wat kun je nou méér brengen.

Birgit Donker brengt ons de traditionele journalistieke W’s in herinnering: wie wat waar wanneer waarom (en hoe). Daar hoort nu bij: what’s next en nou én. En journalisten zijn ook nog steeds nodig om uit de grote hoeveelheid berichten de juiste selectie te maken.
Waarom zijn journalisten (Van Slooten brengt het boek van Jan Blokker in herinnering) zo negatief over zichzelf? “Komt het door het stempel dat wij de paria’s van de samenleving zijn?” Het is traditie, journalisten zijn te zelf-kritisch. Maar we hebben, vindt Donker, “de plicht niet zo negatief te doen want bij een stelletje losers wil je je niet aansluiten.”

Birgit Donker, na een conflict met de directie opgestapt als hoofdredacteur, werkt nu op de kunstredactie. Hoewel buitenlandcorrespondent zijn nog steeds een “meisjesdroom” is.
“Veel op pad”, daar verheugt ze zich op.
“Niks leuker dan met je poten in de modder staan” beaamt Bert van Slooten van wie ik juist de indruk heb dat *hij* niets leuker vindt dan presenteren.