De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Wandelen in de gloria

door Reageer

“Het wordt een Mooie Dag” belooft ons Joris van de Kerkhof wanneer hij om zes uur deelnemers aan de Vierdaagse uitzwaait. Hij wás er al om half vier. Net als een man op een bankje die niet kon slapen maar pas om vijf uur zal starten.

Twee jaar geleden liep de verslaggever zelf mee. Ongetraind kijkend waar het schip zou stranden. Dat bleek na dag 2 het geval te zijn. Nu laat hij de participatie over aan redacteur Dionne Stax die opgewekt vertelt over ingeteepte hakken en watten tussen de tenen.

Militairen lopen mee, in groepjes en met twee. Opa met kleindochter die eigenlijk te jong is (je moet in het jaar van meedoen minstens 12 zijn) maar na de start glipt ze stiekem in de groep.

Aan de zijkant mensen die aanmoedigen en (deels dezelfde) mensen die dronken van het feesten op huis aan gaan. Net als twee jaar geleden hoor ik geheelonthouder Joris van de Kerkhof daarover weer heel streng zijn. Zoals over het meisje dat voorbij waggelt “kijkend naar haar mobiele telefoon waarop ze absoluut niet kan lezen wat voor twitterberichten er weer zijn”.

Mooiste moment: de vrouw die met haar vriendin wandelt. “Ik dacht, als ik de radio tegenkom, dan zeg ik het.” Dat de vriendin vandaag jarig is. Maar dan nu ook zingen. Waarop zij losbarst in “Lang zal ze leven in de gloria, in de glo-ri-a.”

Leuk, iedereen zo vol goeie moed deze Mooie Dag te horen inlopen.
Morgen is vroeg genoeg voor mild leedvermaak.

Apenvrouwen stijgen in aanzien door moederschap

door Reageer

Vijf gorillababy’s in een half jaar.
Zoveel heeft de Apenheul nog nooit meegemaakt (normaal is 1 per jaar).

“Waar komt die geboortegolf vandaan” vraagt Marcel Oosten en “tja, mannetje, vrouwtje” grapt verzorger Tjerk ter Meulen.
Ter zake: vijf jaar geleden kreeg de groep een nieuwe leider. “Vrouwtjes vinden het prettig, zo’n jonge man.”
De moeders maken het goed, ze “zitten er gelukkig en zorgzaam bij” en over twee jaar kan “het grut heerlijk met elkaar spelen”.

Papa bemoeit zich niet met zijn kids, maar hij geeft de moeders wel extra aandacht omdat hij ze wil beschermen. De vrouwtjes stijgen zo door het moederschap in de rangorde.

“Zijn er andere manieren waarop de vrouwtjes zich kunnen onderscheiden ten opzichte van de grote leider” informeert Lara Rense. Interessante vraag, want het moederschap is niet iedereen gegeven en er moeten toch méér manieren zijn om een man te boeien.
Ter Meulen vat ‘m niet (nu even ervan uitgaand dat ik ‘m wel vatte en dat de presentator niet iets héél anders bedoelde). Wel voorspelt hij een interessante periode waarin de onderlinge hiërarchie wordt herschikt.

Maar eerst vandaag een babyshower. “De grootste ooit.”
Weinig zo leuk als een aaibaar diertje van de dag.

Smeltend ijs en vroege ganzen

door Reageer

Nee hoor, het klimaat verandert niet.
Zeggen domoren die oogkleppen verkiezen boven handen uit de mouwen en er zelf iets aan dóen. Dat ijs op de Noordpool (om eens een dwarsstraat te noemen) – dat groeit toch ook weer *aan*?

En dan is daar onderzoeker Maarten Loonen die in enkele minuten uitlegt hoe dat zit met het ijs dat smelt en steeds sneller.
Hij is op Spitsbergen, heeft het over temperaturen en over ijs dat warmte terugkaatst en water dat warmte opneemt. Relevant: meerjarig ijs is vier meter dik, 1-jarig ijs is veel dunner waardoor het ook weer sneller smelt. En omdát het sneller verdwijnt zijn er dus meerdere koude jaren nodig voordat het ijs herstelt.

Voor wie dat nog te abstract is: tot 2007 was de uitkomstdatum voor de ganzen 30 juni, dit jaar was het 23 juni.
Loonen hóórt Lara Rense en Marcel Oosten denken: “dat is maar een weekje” dus voegt hij eraan toe: “In een zomer die maar negen weken duurt is dat een groot verschil.”

De onderzoeker (bekend van zijn dagboeken bij Vroege Vogels) blijft nog twee weken op Spitsbergen.
“Tussen de dolfijnen en de ijsberen.” En de ganzen natuurlijk.

Via twitter werd ik gewezen op dit leuke filmpje.

Uit de lucht en heel even er in

door 1 Reactie

Gisteren ligt Radio 1 er opeens uit.
Zendmast Smilde stort in, Lopik wordt “uit voorzorg uit de lucht gehaald”.
Vanochtend om zeven uur doet de transistor het weer.
Opluchting. Want luisteren via de PC en via de tv kán wel maar wie gewend is in elke kamer even het knopje van een transistor in te drukken, is ernstig gehandicapt.

Om acht uur vertelt de nieuwslezer over het leed dat wás mbt onze zender en de duvel móet ermee zitten spelen want: exact op dat moment knalt de zender er weer uit.
Op de site waarop Radio1 graag interactief met ons is, wordt dit direct door oplettende luisteraars gemeld.
Het dringt niet door.

Tim Overdiek houdt nóg een gesprekje over wat er gisteren gebeurde en nieuwslezer Dick ter Hark laat het leed dat ‘er komt niets uit de transistor’ heet om half negen geheel buiten beschouwing.

Gelukkig is daar dan Mieke van der Weij die wél heeft doorgekregen dat er iets loos is.
Dat we het nog eens van Mieke zouden moeten hebben.

Glibberend naar beneden in de badkuip

door Reageer

Joris van de Kerkhof!
Ik hád een beetje gehoopt op een nieuw jongensboek over heroïsch bomen van de weg slepen (en dan z’n mobieltje zien overrijden). De heroïek leeft de verslaggever vandaag búiten de uitzending. Erin steekt hij de dijken door in Midden Delfland.

Met een vrouw van het Hoogheemraadschap Delft die tegen de achtergrond van het geluid van hárd kolkend water ons met kuubs om de oren slaat en als dat lastig blijkt te visualiseren gaat ze over op klaslokalen die door het openen van de sluizen in enkele seconden zouden volstromen.
Er is te veel regen gevallen, 100 ml in 12 uur. Daarom moet het nu in een weiland met “zie je de groene randen rond de polder?” – denk: badkuip.
Gisterochtend graasden er nog koeien. Wanneer machines hierna de polder weer leeg pompen kunnen ze over een week terug.
Harde wind, hard kolken hoor ik.

Joris van de Kerkhof glibbert naar beneden waar je een paar weken geleden nog over te droge grond had kunnen vallen en dan “een schram op je knie krijgen”. Valt het nu kwa gevaarzetting mee? Wél voor de vrouw van het Hoogheemraadschap die, beschrijft hij, rondstapt “met gele laarzen en een gele rubberen broek”.
Maar zelf: “Ik had me er beter op moeten kleden” verzucht de verslaggever. “Met een mutsje.”
Toch afzien dus.

Joris van de Kerkhof: heroïsch is zijn middelste naam.