De Koude Kalkoen

Jeanne

Een kwinkslag hoort bij de stijl

door Reageer

We zijn gefopt.
Er kómt helemaal geen homowijk in Tilburg zoals gisterochtend naar buiten werd gebracht.

Dus stapt Joris van de Kerkhof (toch in Tilburg om daar voetbal te kijken) op Paul van Loon van Roze Maandag af en kopt meteen hard in met “wat was uw laatste leugen”.
“Jeetje, wat een vraag” reageert die en dan aarzelend: “deze?”
Maar: “Nee, dit was geen leugen. Dit was spelen met het item.”
JvdK: “En wat was het spelen dan voor u?”
Sterk begin.

Dan over insluiten en uitsluiten en 300.000 mensen die naar Tilburg komen om Roze Maandag te vieren waar het zo gezellig is dat je niet eens meer wéét of iemand homo of hetero is omdat je het niet kunt zien.

Máár: oudere homo’s zouden het misschien wel willen, brengt de verslaggever in herinnering aangezien Henk Krol dat ergens zei.
Er zijn 65 reacties binnengekomen, vertelt Van Loon, van mensen die ervoor voelen.
Wat genoeg zou zijn om het project serieus te starten.
Wat ze natuurlijk niet gaan doen.

“Een kwinkslag hoort wel bij onze stijl, we proberen altijd op een ludieke manier aandacht te vragen,” zegt Van Loon nog.
Waarop Joris van de Kerkhof bijna bits: “En dit was grappig..”
JvdK: “En al die mensen die gereageerd hebben, COC, Henk Krol, de burgemeester van Tilburg – die wisten van niks?”
Nee.

Einde gesprek waarna het onderwerp 5 seconden uit-fadet met “dankuwel” “graag gedaan” “ok” “nou fijn” “tot ziens” en dan iets echt onverstaanbaars.
Geen idee wat de bedoeling is van dat slot.

“Je weet maar nooit, hè…”

door 6 Reacties

Nieuwslezer Dorald Megens doet of hij zich er wat voor geneert dat hij hiervoor De Ochtend onderbreekt maar: Volkert van der Graaf woont in de binnenstad van Apeldoorn.
Asjemenou!
Moet iemand op de redactie van het Radio 1 Journaal hebben gedacht: daar moet Ewout de Bruijn op af voor de eerste reacties.

Dús gaat die naar “de markt in Apeldoorn op woensdagmorgen, een kleine markt met een kaasstal en een groentestal en een viskraam – en de mensen die hier hun wekelijkse boodschapjes komen doen”.
Ziezo, de sféér is al gezet.
Nu even wat mensen bij de lurven grijpen voor “natuurlijk de vraag wat ze ervan vinden dat Volkert van der Graaf, de moordenaar van Pim Fortuyn, in Apeldoorn is komen wonen”.

Vrouw: “Beetje eng. Moordenaar in Apeldoorn.”
EdB: “Hij heeft zijn straf uitgezeten.”
Vrouw: “Ja, maar of hij er wat van heeft geleerd…”
EdB: “Maar iedereen moet een plek hebben om te wonen schrijft de burgemeester in een brief…”
Vrouw: “Dat klopt, dat klopt, maar een moordenaar in zo’n rustig dorpje… nee, dat past niet echt.”

Vrouw 2 moet het “even laten bezinken”.
Ze woont niet in het centrum.
Máár, legt de verslaggever uit: “Het betekent eigenlijk iets voor de hele stad want hij mag zich in de stad vrij bewegen.”
Bij vrouw 2 is het nu bezonken en die houdt het op ‘tweede kans geven’.
Máár, zuigt EdB verder: “Het maakt niet dat u voortaan met een ander gevoel hier door de stad loopt.”
Nee.
“Maar als u hem nou tegen komt op straat?” want uiteraard zal hij tegelijk met mevrouw straks vis kopen.
Vrouw 2 zou hem niet eens herkennen.

Door naar een meneer die het nog niet heeft gehoord en zich door Ewout de Bruijn laat bijpraten.
– Wat vindt u ervan?
“Niet zo fijn maar wat moet ik ervan zeggen.”
Woont ook niet in de binnenstad dús:
– Maakt u zich nou zorgen als u de binnenstad in gaat?
Nee.

Nieuwe slachtoffers.
Vrouw 3: “Vinnik niet zo’n goed idee.
Want je weet maar nooit, hè. Brengt toch onrust in de stad.”
EdB: “Er vloog al een politiehelikopter over de stad.”

Tot zover de eerste reacties.

Kafka

door Reageer

“Kafka…” vat Joris van de Kerkhof zijn onderwerp samen en daarmee is geen woord teveel gezegd.
Het gaat over tientallen mensen per jaar die de gemeente Rotterdam zomaar uitschrijft, met alle gevolgen vandien, waarover de gemeentelijke ombudsman Anne Mieke Zwaneveld een vernietigend rapport heeft geschreven.

De verslaggever zit met George en Micheline Knap en een map papieren van wel 5 cm aan tafel.
Het begint met een brief in december. Of ze verhuisd zijn?
Ze denken: “een foutje”.
Dus “we bellen even” en gaan ervan uit dat daarmee alles is geregeld.
Maar er zat een verklaring bij de brief die ze hadden moeten invullen met burgerservicenummer en ondertekend terugsturen.
“Zijn we misschien te laks in geweest” geeft Knap toe: “Maar ik heb wel meteen gebeld naar het stadhuis.”

JvdK: “Hoe lang woont u in Rotterdam?”
Knap: “1933, mijn geboortejaar. Met uitzondering van de oorlogsjaren, toen zat ik ondergedoken.”

Hij kwam erachter voor de verkiezingen toen hij op een lijst wou komen en een partijgenoot hem belde: je bestaat niet.
Toen ontdekte Knap dat hij niet verzekerd bleek, dat zijn parkeervergunning niet bestond en dat de AOW ook zou worden stopgezet.

Hoe het heeft kunnen gebeuren, weet het echtpaar nog steeds niet.
En, zegt Knap, “niemand heeft sorry gezegd”.

Met zijn vertrouwen in ambtenaren is het niet meer zo goed gesteld.
Hij vertelt hoe ze voor de balie stonden en de vrouw er áchter zei: “U kunt me van alles vertellen, het gaat het ene oor in en het andere weer uit. Ik moet alleen doen wat hierop staat en dat doorgeven.”

En toen?
JvdK: “Hoe groot bent u? 1.65 m?
Ik kan me zo voorstellen dat u daar stond te springen als een oud boos mannetje.”
Man: “Nou… springen.”
Vrouw: “Wel opgewonden!”

Kafka.

Slavernij en uitbuiting bij de omroep

door 4 Reacties

Het Mediaforum is meestal het leukste onderdeel van De Ochtend en wanneer media-innovatieconsultant Marianne Zwagerman meedoet luister ik altijd.
Want love her or hate her (of allebei een beetje of nu eens het 1 en dan weer het ander): het kán zomaar leuk worden.

Beetje leuk (maar wat opgelegd) is wanneer ze voorstelt betaald voetbal op te heffen en het geld naar “bv paardrijden of zeilen” te storten.
Inderdaad, sporten die ze zelf beoefent.

Écht leuk (en ook góed) wanneer haar en medegast Kees Boonman wordt gevraagd te reageren op Johan Derksen die wil dat RTL zich distantieert van het Kurhaus omdat daar personeel wordt uitgebuit.

“Totaal hypocriet!” roept Zwagerman uit. “Als er nou één wereld is waar de slavernij en de uitbuiting hoogtij viert dan is het de tv-wereld.
Kijk alleen maar naar jullie eigen redactie (Jurgen van den Berg: “hohohohoho”), mensen met korte contracten..”
Kees Boonman: “Ga door.”
MZ: “Daar wordt geen enkele wet gerespecteerd en dat zelfs ook bij een publieke omroep gefinancierd met belastinggeld dit soort uitbuiting dagelijks aan de orde van de dag is, daar verbaas ik me al langer over.”

Ghislaine Plag: “Maar we hebben het nu over de medewerkers van het Kurhaus.”
Tegen Kees Boonman: “Kees?”
KB: “Wie ben ik dan nog om na zo’n krachtig pleidooi daar tegenin te durven gaan.”

JvdB: Wat ik dan wel weer grappig vind, want het is allemaal waar wat je zegt…”
MZ: “Ook dat stuk van jullie redactie?”

JvdB: “Nee dat dan weer niet.”
Maar dan: “Uitbuiting is wel weer een heel groot woord, ben het eens met je over die contracten. Er werken hier fantastische mensen die moeten dan na zoveel tijd weg omdat dat nou eenmaal zo hoort terwijl het gewoon goeie mensen zijn.
Maar ik vind het toch wel stoer dat Johan Derksen een punt maakt en niet denkt dat zijn allemaal sponsors…”

Jaja, leuk hoor, die Derksen.
Maar Jurgen van den Berg heeft het toch maar mooi gezegd, over de korte contracten en de mensen die ook bij zijn bedrijf zonder pardon op straat worden gezet wanneer dat de baas financieel beter uitkomt.

Goed gedaan, Marianne Zwagerman.

Gewend aan moeilijke mannen

door Reageer

Nauwelijks verstaanbaar in een ruimte met zeer veel feestgedruis zegt een vrouw dat “nummer twee” snel moet komen, want: “Je moet zorgen dat je in de picture blijft.”
“Ik heb twee kinderen van onder de drie”.
Man zit duidelijk in het defensief.

Strenge vrouwenstem: “Heb je geen vrouw?”
“Ja, maar die wil ook leven.”
Door het harde ‘ziejewel’-gelach van de vrouw heen: “Ik zal het zeggen.”
Vrouw: “Zeg maar, goeie tip van Corine Hartman!
Je moet keuzes maken.”

We zijn bij de uitreiken van de Gouden Strop.
Corine Hartman, genomineerd, spreekt winnaar Donald Nolet toe en Joris van de Kerkhof houdt zijn microfoon erbij.
Tomas Ross noemt het boek van Nolet uniek: “Uniek verteld en vooral geloofwaardig.”
Hun eerste gesprek?
Ross was begonnen met “het is geweldig” en bij de helft van het boek: “dit moet over”.

Waarna Ross met de domper komt dat thrillers niet meer zo goed verkopen als een jaar of vijf geleden.
Niemand weet waarom, maar zo is het.

JvdK tegen Nolet: “U heeft gewoon een vak”.
Wat ik wel grappig vind, alsof boeken schrijven géén vak is.
Maar de man is copywriter op een reclamebureau en wil dat ook blijven doen (“een dagelijkse praktijk met andere volwassenen”).
JvdK: “U was ook in dat werk al gewend met moeilijke mannen samen te werken.” Klopt en…
Ross: “Ik denk dat de reporter nu praat uit zijn eigen radio-ervaring in Hilversum.”
… Nolet blijft de vraag beantwoorden.

Zodat de reporter wordt gered door de bel.
Zoals dat geloof ik heet.